Wees fief Minuten still
6. August


Andacht vun Heinrich Giesen, in Platt bröcht vun Marlou Lessing

De hett dat good, de grote Lust hett to sien Ünnerwiesen!

Psalm 112, 1

Na dat harr ja jüst noch fehlt. Maakt Gott sien Wiespahls etwa Lust? Sünd se nich en Quäälkraam? Kann een Gebote fröhlich doon? Doch, dat kann een. Allerdings is an düsse Anter een Woort verkehrt: "een". Richtig is: "He". He kann maken, dat wi Lust hebbt to sien Ünnerwiesen.

Un dat deit he ok. Denn he maakt sien Leevde an uns so groot, dat een sik schamen deit, sien Wiespahls nich to folgen. Wohraftig sünd ja ok Kinner redig dorbi, de Moder to helpen; un dat nich vunwegen en Belohnen, sünnern allens ut Dank, wieldat de Moder ehr tovöör so veel Leeves un Godes daan hett. Denn gifft sogor een Kind dat anner stiekum en Knuff un seggt: "Nu laat uns man helpen, dat weer doch sünst schofelig!" So erinnert een de anner an dat, wat Gott an uns deit. Dat gifft uns to denken. Dat bringt uns to Been. Dat maakt uns kregel. Dat gifft uns Lust, in Dankborkeit dat to doon, wat he in sien Ünnerwiesen för uns vörsehn hett. Un wenn dat man bloots en lütten Spier weer! Wat denn, hebbt ji etwa keen Idee, wat ji hüüt as lütt Stück dankboor Folgsamkeit doon kunnen?

Mien leven lang will ik di ehrn, ok Gott, mit Laav un Singen!
Dien Loffleed, dat schall elkeen höörn, un överall schall't klingen.

Na J.J.Schütz


8.8.2014


na baven