Stolt?

vun Heinz Rehn


Wo jümmers in en Snackeree de Wöör to höör'n sünd "Ik bün stolt op mien eegen Doon, op en annere Person oder op en Saak", warr ik nadenkern. Besonners wenn een stolt op en Saak is, achter de sik — wenn een dat recht beluert — veel Gewees, aver nix, wat handfast is, versteken deit.

In slaue Böker ward dat Woort ‚Stolt' mit Selbstbewußtsein un Hochmut verklaart. Twee Wöör, de nich recht tohoop passt. Verstickt sik aver — wat recht oft vörkummt — achter dat 'Selbstbewußsein' dat Wort 'selbstgefällig' oder, op Plattdüütsch seggt, en Mensch, de vun sik sülbst gläuvt, dat he en düchtigen Dutt is, find sik en Nenner, nämlich: dat een sik wat inbilden deit. Un achter 'stolt' (lütt schreben) steiht: stattlich, prächtig un hochgemut. In dat late Hochdüütsch aver, also in de Tied, as de Spraak noch in de Winneln lääg, hett man 'stolt ween' ok mit 'hochmödig ween' glieksett.

Togeben, de Sinn vun dat Woort 'stolt' is mit de Johr'n utwuschen worrn un hett sik darna wedder mit en falschen Glanz in de Alldaagsspraak insliekert. Vundaag ward dat meest ohn veel Nadenken bruukt. Sülbst Lüüd, de man tohöör'n mag, wat se vernünftig snackt, rutscht dat männichmol slankweg över de Tung.

Liekers weiht üm dat Woort ‚stolt' — lütt schreben — ok vundaag noch een Hauch vun 'sik wichtig doon un sik sülbst strakeln. So höört man männichmol, dat een stolt is op en Nation, op en Stück Tüüg oder, as al seggt, op dat eegen un op dat Doon vun annere Minschen is. Aver man höört ok, dat Lüüd stolt op en Examen oder en Tüügnis sünd, dat se studeert und dat se Karriere maakt hebbt.

Dat all disse Snacks op swache Been stoht, wiest sik, wenn se unverwohrns de Fraag in den Weg stellt ward: Wat weer ut de Menschen worrn, wenn se krank op de Welt kaam'n weern un Mööh hatt harrn, dat Eenmoleen und dat Alphabet to begriepen?!

Alleen disse Gedanken — nich mol to End dacht — maakt klaar, dat alls, wat wi hebbt — also de Will un de Kraft, de uns drifft, de Talente, de uns geben, un dat wi Arms, Been un den Kopp bruken köönt — dat all düt Geschenke sünd, de uns in de Weeg leggt worrn sünd. Un sülbst dat, wat wie leernt, is en Planten vun anner Lüüds Weten, dat op den eegen Acker Frucht drägen schall.

Wiss is dat jeder sien eegen Saak, wat ut he de Geschenke maakt, de em geben sünd. Doch dat is nich alls. Jüst so wichtig för en goden Start in dat Leben, för en good Vörankaam'n in den Beruf, is dat nödige Grootgeld, dat de Öllern, de Familie un de Staat, also de lütte Mann för de hohe School un dat Studium bistüert.

För junge Lüüd aver, de keen Goldesel to Huus hatt hebbt, de in en Kaat gebor'n un as Kind männichmol hungrig mit old un flickt Tüüg to School gohn mussen, süht dat anners ut. För dat Slag Kinner is dat meetsto nich möglich, ut den Kreis uttobreken, in den se rinngebor'n, in den se opwussen sünd. Noch ümmer gelt: Wer arm gebor'n, ward mit en Klotz an't Been in de Weeg leggt un mutt em sien Leevdag mitsleepen.


Foto: Renfert

Beluert een de Saak ut disse Eck, is dat doch överspöönsch, wenn Lüüd den Turm, de se op en Fundament sett hebbt, dat se schenkt worrn is, nu gläubt, dat se dormit wat beschickt hebbt, dat hohe un höchste Inkaam'n rechtfertigt.

Nu aver nochmol still nadacht: Uns Spraak weer doch nich ärmer, wenn wi dat Woort "Stolt" vergeten worrn. Dorför hebbt doch ok annere Wöör to Hand. Höört sik doch beter an, wenn een slicht un eenfach seggt: Ik bün dankbar, oder ik freu mi, dat ik dat beschickt heff oder dat mi dat geben weer. Dat kummt de Saak doch wat näger un klingt bescheiden un groot togliek.

So sehn, dücht mi, weer dat meetsto dumm vun den 'Volksvertreter' in Berlin, de — as dat vör een paar Johr passeert is — vun een Talkshow in de annere birrst is un sik doröver opregt hett, dat en Macker vun en annere Partei dat Wort ‚Stolt' den stolt nahm'n un dormit den Wert daalsett hett.

Tscha, dor dörrf een doch fragen, wat wiest en Mann al her, de dat för sien hillige Plicht hölt, för den Glanz vun en Woort to strieden, dat nich mehr weert is as en Stück Blech, dat gülden schient.

Un is dat nich snaaksch un platzt dor nich en Luftballon, wenn wi still tokieken doot, wenn junge Lüüd, de erst in dat Leben rinwassen schüllt, angröhlt und seggt ward, dat se dat Denken Peer överlaten schüllt un ohn een Wort gegenan to segg'n, opthöör'n mööt, togliek aver bibrocht ward, dat Stolt un Stoltsien en Eegenschaft is, na de se to streben hebbt.

Nee, dat Wort 'Stolt' mit sien Afleggger mag ok morgen de Geister stark maken, de vun sik sülbst gläubt, dat se düchtig un wichtig sünd, de wat worrn sünd, ohn dat se wat sünd. Denn de Wöör, de de Lüüd, de dat Volk so snackt, hebbt noch ümmer ehr'n Weert, wenn se seggt: Dummheit un Stolt wasst op dat glieke Stück Holt.


4.3.2012


na baven