Maat Jan seggt:

Een Wunner möt her!

"Dat is ja to'n kathoolsch warrn!", so hett us Uroma jümmers seggt, wenn ehr wat förchterlich gegn'n Strich gohn is. Un so kunn de Papst disse Dag wohl ok seggen, wenn he nich all kathoolsch weer. Nich bloß, dat de amerikonsche Präsident sick keen beeten üm sine Freedensappelle kümmert hett. Dormit is de Papst jo nich alleen. Man nu versökt he ok noch üm't Verrecken, siene Leevlingsnonne, de ole Mudder Teresa, selig to spreken. Dat is nu gor nich so eenfach, as een sick dat denkt. Bloß Dootblievn alleen langt dor nich to. Man seggt jo von een, de dootbleeven is, "de selige So-un-so". Man de kathoolsche Kark süht dat 'n beeten pingeliger.

Dat Eerste is, dat een al fiev Johr doot ween möt, üm selig sproken to warrn. Keeneen weet, worüm dat so is, man so is nu mol dat Dogma vun'ne kathoolsche Kark. Mach ween, dat se bang sünd, de schienbor Dode kunn wedder upstohn un jüm gehörig de Leviten lesen, vun wegen dat se sien Noom för ehre Zwecke missbrukt hebbt. Good, dat is woll nich so wohrschienlich, dat een nor fiev Johr noch upsteiht, ober bi een Wunnertäter weet een jo nie.

Dat is nämlich de annere Beding: Dormit een selig sproken warrn kann, möt he in sien Leven een christliches Wunner doon hebben. Nu weet wi jo al, dat dat hüttodags nich mehr so eenfach is mit disse Wunner. De Lüüd seht un hört jeden Dag so veel wunnerlich Saken, dat se dat Wunnern al meist verlernt hebben. Wenn dor een ankummt un meent, he harr een Wunner doon, warrt he eersmol heel scheev ankeeken — un meist ok to Recht!

Fröher weer dat anners. Dor bruuk een bloß losgohn un een ohnungslosen Drachen dootslaan, schon weer he een grode Held un kunn, wenn he Christ weer, ok selig oder sogor heilig sproken warrn. Man hüüt gifft dat so veele Helden, dat se de Drachen all utrott hebben. Un so eenfach kummt een nich mehr to een Wunner.

Ober tröch to'n Papst. De hett al bi de erste Beding so'n lütt beten mogelt. Dat is noch gor kiene fiev Johr her, dat de gode Mudder Teresa dootbleven is. Man so lang much de Papst ok wedder nich töven, anners mach he to'n End noch sülvst dat Tiedliche segnen (all wedder dit Woort!), ehrdat dat kloor is mit ehre Seligkeit. Un siene Nofolgers truut he anschienen nich för fief Groschen to, dat de dat vellicht ok ohne em feddig kriegn. Dorüm is he dor nu fix achterher, de Sook aftoschluten. Dat is twoors nich vereenbor mit de reine Lehr, ober wenn een Papst is un sick üm't Verrecken nich irren kann, denn möt he Recht hebben, sülvst wenn he Unrecht hett.

Sogor een Wunner kunn he präsenteern: Een kreevtkranke Fro, de dat Graff vun Mudder Teresa besökt hett, is achterher wedder gesund woorn. Nujoh, se weer wohl nich so recht unheilbor krank, un de Ärzte seggt ok, dat weer een heel normole Heilung west, ober de, seggt de Kark, sünd jo all bloß niedisch. Wer't glöövt, ward selig!

Dat is jo nich, dat Mudder Teresa in ehr Leven nich veel Good doon hett — altomol mehr as een vun us dat vun sick seggen kann. Un ok nich, dat ehr Andenken nich bi veele, veele junge un ole Lüüd överall in de Welt torecht verehrt warrt un ok woll nor lang bestahn blivt. Man för de Kathoolschen langt dat all nich hen un nich her, üm selig sproken to warrn.

Bloß frogt de Lüüd dor hüttodag jümmers weniger no, wekeen bi disse Kark nu offiziell selig sproken is oder nech. Un dat, meen ick, dat is — weet Gott — keen Wunner!

Ehr Maat Jan