Frohe Wiehnacht!

Dat Festeten

vun Antje Heßler

Poor Daag vör Wiehnachten keem mien Hölp mit en ganz besünneres Wiehnachtsgeschenk an. Se harr mitkregen, dat ik mi veel üm de Vagelwelt in mien Goorn kümmer. Ut ehrn Korv haal se en groot Paket un stell dat vör mi up den Disch. En sülvstbackten Koken schimmer dörch de Kloorsichtfolie.

"Oh wat schöön, se hebbt för mi enen Koken to Wiehnahten backt! Denn mütt ik kenen mehr köpen!"

Se lach fröhlich. "Nich för se, nee för de lütten Vagels heff ik enen Koken backt!" Dor wöör ik eerst wies, dat de Koken ut luder Sünnenbloomkoorns un Appelschieven bestünn. Dat weer ja en Festeten för de Vagels!

Mit Appelschieven bavenop! De Wichtel wöörn opleevst sülven togriepen...

Pottslaan! Wokeen finnt den Koken?

Wat dat wull afgifft, wenn ik den Koken na buten stell? Up den Lünkendisch weer de richtige Placken för em. Dor kunnen de Vagels dat Wunnerwark vun Koken goot bekieken. In Gedanken sehg ik de velen Lünken, Meisen un Amseln üm den Lünkendisch flegen. Aver ok de groten Duven wöörn sik över dat Foder hermaken. Dorüm stell ik den Teller mit den Koken eerst gegen Avend in'n Schummern na buten. Över Nacht stülp ik en groot Sieb över den Leckerbissen. So kunn ok Navers Katt nich an den Koken.

"Hm, gifft dat hüüt etwa nix?"

"Nanu, wat is dat da baven?"

Annern Moorn keem de grote Momang. Ik nehm dat Sieb vun den Koken un sett mi in de Stuuv achter de Schiev. Na'n ganzen Stoot kemen de eersten Amseln anflagen. Se kreisen üm den Koken un keken sik mißtruisch dat Wunnerwark an. Sehg ut, as wenn se seggen wullen: "Sall dat grote Ding för uns sien?"

Een Amsel lann sogoor up den Lünkendisch, floog aver glieks wedder weg. Ok de annern lütten Vagels harrn keen Totruun in dat Festeten!

Villicht nu?

Dor heff ik den Koken an de Eer stellt. Wedder nehm en Amsel den Kraam in Ogenschien. Mit den gelen Snavel na vöörn güng se up den Koken daal. Aver koort vörher stopp se mit beide Been af un güng en ganzes Enn trüchwarts. Denn nehm se den tweeten Anloop na den Koken. Wedder geev dat dat glieke Speelwark. Dat passeer noch eenige Male. Wat weer blots mit den Koken los. Harrn de Vagels Angst vör den Leckerbissen? Oder weer he villicht to groot? Ok de annern Vagels leten sik nich blicken.

"Hmmm... kannst dat eten?"

"Nee, lever doch nich!"

"Oder...?"

Also de Appelschieven hebbt se eten — weern dat de Wichtel?

Ik heff denn en groot Schiev ut den Koken rutsnäden un dorneven leggt. Nu keem en vun de Amseln al wat neeger. N'poormal hett se sik sogoor en lütt Koorn rutpickt. En anner möök sik an de Appelschieven. Aver vunwegen Festeten, dorvun kunn keen Reed ween. Ok de Duven leten sik nich blicken.

Denn heff ik den Koken up den Rasen stellt. Un süh dor, en Duuv weer glieks to Stell un möök sik över den Koken her. Se harr keen Bang.

Hüng dat Verhollen vun de annern Vagels doch mit de Grööt tohoop? Weer de Koken för de lütten Vagels to groot? Dat is, glööv ik, de Lösung.

"Woso, dat Dings is doch nau mien Kaliber!"

Poor Daag later:

"Na? Ik heff doch seggt, ik krigg dat Ding lütt!"

Nadem de Koken lütt un uteenanner maakt weer, kemen ok de annern Vagels to'n Freten. Besünners de Duuv leet sik dat ümmer wedder goot gahn. De Töller weer al meist leer.

Un Tschüß!