De Sünnschienkieker in'n Nevelmaand:

De Iesvagel
Europäischer Eisvogel (Alcedo atthis)

Familje: Iesvagels (Alcedinidae)
Orrnung: Rackenvagels (Coraciiformes)

so bi 16,5 cm mit dicken Kopp un korten Steert sehn se ut as'n Droppen

De een schrifft von Eddelsteen un Blinkeblank un ik, ik vertell hüüt von den lütten Eddelsteen, de flegen kann.
Dat was an en Sommermorrn in Duvenstedter Brook bi Hamborg. Ik güng mit mienen Mann spazeern un de Sünn schien so scheun, dat was 'ne Freid. En wunnerschöön Stück Eer is dat dor, mit Root- un Swattwild, Reh un Haas, Kaninken, Wörm un Kävers, Botterlickers un natüürlich ok allerhand Vagels. Wi kemen an en lüttjen Beek mit Ellern lang, de Duvenstedter Brook hett sowiso veel Woter un wiedes Land, woneem aver keen Hund lopen dröff. Dat is verbaden, denn dor is Natuurschutz-Reveer. So was denn ok uns Hund tohuus bleven.

De Beek plöterte so vergnöögt un still för sik hen un glitter sülbern in de Morrnsünn.

Dor heur ik em ropen grell un schrill, veel höger as 'ne Mööv: den Iesvagel. Un denn seh ik em — türkisfarven as de Heven in Fröhjohr — över den Beek fleeg he. Batz! — weer he weg — ünnerduukt as'n Steen, de in't Woter plumpst.
As he wedder rutkeem, harr he en lütten Fisch in Snavel, woll so bi fief Zentimeter groot.

He sett sik op den Telgen von de Swatteller un ik seh, wat he den Fisch schüddeln dä, richtig dootschüddeln dä he em, so as ok mien Hund dat makt. Un denn — swupp — harr he em rünnersluckt, koppvörut. Mien Mann un ik muchen gor nich Luft halen, so opreegt sünd wi west, denn Iesvagels gifft dat bi uns nich mehr veel.

"Woneem is denn dor dat Wunner bi?" fröög mien Mann.
"Na ja, t'geiht wieder! Höör to! De lütt Vagel, de freten hett, dreiht sik rüm, makt glieks — Ssst — sien Klecks na achtern in de Röhre, wo dat denn liggenblifft, un mutt sik denn wedder achtern ansluten in dat Korussell. Kümmt nu wedder een mit Foder, is de an de Rehg, de tovörderst sitt. Sluck! — Rümdreihn! — Klecks! Un wedder achtern an den Krüsel ran. Dat geiht ohn Utnahm, een na den annern. So warrn se all acht mit de Tiet groot un fett. Na, wat seggst nu?" Ick lach un kau mit volle Backen. "Nu büst du an de Rehg!"
"Aver nich mit'n Klecks!" lacht mien Mann. "Giff mi man noch en Botterbroot!" As he satt weer, keek he mi an un fröög: "Segg maal, woneemher weet Opa Harms eentlich so veel över Vagels?"
„Weetst, he is al bi’n Natuurschutz west, da hett noch keeneen veel dorvon snackt. Dat weer in de Tiet, as de Wilderer noch lustig Seeadler un Falken för rieke Lüü klaut hefft. Mitünner is dat ok gefährlich west, wat he beleevt hett. He hett mi vertellt, dat em een Deev sogoor binah dootsteken wull, aver he is babenhannig bleven un hett den Wilddeev de Polezei övergeven. Jo, so’n düchtigen Mann was uns Opa Harms. De was en modigen Mann, is he ja hüüt noch, nich?“ Ik harr mi in Rage red't, weer ganz begeistert över all de grootoordigen Belevnissen.

Mien Mann koppnickt. "Ja, dat is de Ool, en düchtigen Mann. Hoot af vör em!"

Mit Eten weern wi fardig un ik güng nu liesen na den Beek röver, un dor weer he wedder, de Vagel. Aver wat weer dat? He harr sien Fisch annersrüm in Snavel. So kunn he em doch nich rünnerslucken? Nu fleeg he loos un denn is he in de Röhre ünnen an'n Beek verswunnen. Harr he doch Junge?

Ja richtig, dat was en Piepeln in de Röhre, dor weern se woll mächtig togang.
Un denn keem de Oltvagel rut. Nee, wo dull de utseh! Vullsmeert mit witten Vagelschiet bit an'n Buuk! He is denn ok glieks koppheister in den Beek rünner. So'n Dierten as de Iesvagels köönt den Schiet von ehre Lütten nömlich nich mit ut'n Nest rüümen, as Amsel un Lünk dat don. Nee, de Schiet is so dünn as Baggermatsch un dat blivvt jümmers in de Röhre liggen, dor, woneem de Lütten em bi dat Rümdreihn hensprütt hebbt. Dorüm möten de Öllern jümmers glieks in de Badewann, wenn se in den langen Gang west sünd. Süns kunnen se woll ehr Feddern bald in Aschammer smieten.

Kiek, nu sitt de Ool wedder dor baben op den Ast un täuvt, dat he'n Fisch fangen kann. Un wat he blänkert un schemert, as'n Eddelsteen. So scheun süht he ut!

Dat is nu al poor Johr her.

Aver ok bi uns in Hamborg-Bramfeld gifft dat nu wedder Iesvagels, heff ik höört, wieldat se endlich begrepen hefft, dat een de Woterkant nich mehr fast inmuuern dröff, sünnern allens torüchbuuen mutt, so as de Natuur dat meent hett, mit Büsch, Planten un de Kanalisation wegrieten. Beken sünd keen Kanääl nich, sünnern natüürlichen Levensruum för Dierten.

De Minsch mutt nich överall sien Hannen dortwüschen hebben, denn makt he de Saak meist kaputt.

Hebben Se ok al en Iesvagel to sehn kregen? — Uns Herrgott sien Eddelsteen?

Ik wünsch Se in Nevel un Regen ok noch en beten Novembersünn.

Bit to Christmaand denn un blieven Se sund!

Se Ehr Sünnschienkieker.