Lünken

vun Meike Balzer-Fraun

Jeedeen Dag hefft wi Spaaß an uns Lünken.

Dat’t Vörjohr warrt, maarkt wi, wenn de Lünken Heken dat Strieden üm de Seken anfangt. Bi so’n Kamp kann ok mal een doot blieven. Dit Johr hett een versöcht, sien Gegensmann in’n Diek ünnertodükern. Dor is denn mien Mann twüschengahn.

Wenn sik en Poor funnen hett, warrt heiraat. Geern op’n Tuun oder op dünne Twiegen in de Büsch. Dat wippt so schöön.

Ehr Nest boot se tosamen. In de Heck, in de lütten Meeschenhüüs un ünner de Dackpannen sünd se togang. Se bruukt Blööd, dröget Gras un Moos. Dat kaamt mi topass, bruuk ik doch nich so nipp un nau to harken.

Wenn ik mien Grööntüüchbeeten kloor heff, baadt se in den Mull. Kannst all de lütten Kuhlen sehn — un muttst de Bohnen wedder in de Eer buddeln.

Bald mööt se fodern. Se bruukt Krabbeldeerten un Saat un Köörn. Dorüm gifft dat in uns Goorn veel Unkruut un keen engelschen Rasen nich. Dat hett sienen Lohn in sik: Letzt Johr hefft uns de Vagels all de Buchsböömzünslers wegfreten.

Sodraat se groot noog sünd, plumpst de lütten pluusterigen Piepmätz ut’t Nest rut.
Se warrt noch en korte Tiet an’n Bodden fodert un lehrt denn’t Flegen. De Olen sitt op de Telgen, de Lütten dorünner. Wenn se den Weg na baven schafft, warrt se dor fodert. Dat slumpt gau.

To un to geern dröppt sik de Lünken an den Blubbersteen in’n Diek, ok bi Ies un Snee. An de hitten Sommerdaag sitt se aver meist in de grote Heck.

In’n Harvst laat wi all de Krüder un Blomen stahn, wieldat de Vagels sik dor de Krabbeldeerten un de Saat rutsöökt.

Vun November bet April gifft dat Foder. De Lünken mööt sik de Meeschenklöten mit de Meeschen un Boompickers delen. In’t Foderhuus sitt ok mal de Swattdrosseln un de Katteker.
Männichmal haalt sik de lütt Haavke en Lünk vun de Foderstell. Man de Lünkdeev schall ja ok leven.

Rutkieken oder buten sitten un lustern: Lünken beluern is jümmers wedder as en lütt Meditatschoon.