Platz för dat niege Leven moken
Harvst in en Buerngoorn

vun Marita Pollak


Grood hebbt uns Blomen noch so scheun bleuht, un nu bin ik dorbi, mit slecht Geweten de Bleuten un welken Bläder all aftosnieden. Grood de Bummelblomen stohn noch so scheun prall dor.

Uns Noverskatten Peter un Paula sünd op Beseuk komen, se hebbt sik beide op en Goornbank in uns Steengoorn sett, un kiekt mit groten Ogen intressert to, wat wi so drievt.


De Körbsen lacht, aver...


...de Katt kiekt bannig füünsch.

Wi hebbt hier al en beten Frost hatt, nu warrt dat Tiet, all Planten, de nich winterhart sünd, in Sekerheit to bringen. Uns Drievhuus warrt dorför von mien Mann ümmodelt. De Tomoten warrt afplückt, se riepen noch no, de Gurken hebbt düt Johr gor nich so goot dreugen, dorbi harr mien Mann verschedene Sorten köfft.
Dat Drievhuus is vun binnen mit Schuumstoffplatten utkleed worrn, dat höllt de Küll beter af.


Dat komodige Luxus-Drievhus (fief Steerns!) för de VIP-Planten

Fien opreiht un kott sneden, steiht nu de grode Deel vun uns Planten in uns Drievhuus; mien Mann hett sik wat infullen loten, dormit se dat goot hebben. He hett een besünneren Oven but. He warrt mit Woter un Holt bött. In Nootfall, woneem de Küll to groot warrt, springt en lütten elektrischen Oven an. So möögt de Planten dat hebben; vele Planten sünd al een poor Johr oolt un bleuht jeedeen Fröhjohr wedder so scheun.


Noch bleuht allens...

De Tagetes stünnen ok noch in al ehr Farvenpracht dor, mit Beduern heff ik se all rutreten, over dat weer mi noch sworer fullen, wenn se Frost kregen harrn, dat is jümmer en drurigen Anblick. Mien Mann harr se meuhsom in Fröhling optrocken, un ik harr se mit inplant.

Bannig kohl süht nu uns groter Buerngoorn ut. De Appelbööm hebbt düt Johr in Fröhling twoor vele Bleuten hatt, over wenig Frücht ansett. De Winter weer lang un streng un de Sommer männichmool to hitt un dröög. De Immen sünd in Fröhjohr nich togang komen, männichen Immenstamm is dörch en Süük ingohn.


De letzte Bottervagel laavt sik an de Blööt


In't Fröhjohr geev dat to wenig Insekten

Bi uns hebbt swatte Eerdhummeln en Tohuus funnen, ganz klook hebbt se sik en Steed söcht, woneem binah gor keen Regen henkümmt — dat bringt Spooß, de lütten Hummeln totokieken, woneem se ut ehr Löker rutkoomt un dat jümmer ielig hebbt. Wildimmen sünd ok bi uns, over se hebbt dat nich schafft, al Bleuten optosöken, so dat Appeln wassen köönt. So hebbt wi düt Johr wenig Appeln. Sullen in Winter ok wedder Vogelswarms, de bi uns nich to Huus sünd, de bi uns blot dörchtrecken, sik verhalen un freten wullt, in uns Goorn bi't Fudderhuus infallen, denn hebbt wi slechte Korten. Wi möt noch Appeln un Fudder tokeupen, dormit wi de Deerten hölpen köönt.


De letzten Stockrosen

Achter uns Goorn is en grote Wildgoorn, Brommelbeerbüsche wasst dor tohoop, mien Mann höllt jümmer en breden Striepen free, dormit de Brommelberen nich ok noch in uns Goorn sik breed moken. För de Deerten is dat en Paradies, vele köönt dor goot överwintern un sik versteken.

Bi uns kümmt ok en Fasanhohn mit sien twee or dree Hennen an, üm sik Fudder ut uns Goorn to holen. Mien Mann deit Vogelfudder op den Borrn ünner uns Vogelhuus, so köönt ok anner Derten dorvun freten. De Eekkoter klaut sik dat Fudder ut dat Vogelhuus, süht to nüüdlich ut, wenn he dor sitt, sien scheun Stert ordig üm sik rümleggt, un dat Fudder in sien Poten höllt. He hett in uns Beerboom in een Vogelnestkassen sien Tohuus un hett sachs ok sien Nowuss dor optrocken. Männichmool keken uns seute Gesichter ut dat Lock vun Vogelhuus an.

Wenn dat koolt, natt un düüster warrt, kümmt en Bunt-Holthacker in en Vogel- Nesthuus, dat mien Mann ganz achtern an en Isenstang fastmookt hett. De kloke un smucke Vogel hett dat Huus as sien Sloopplatz utsöökt. De Wildgoorn achter uns Buerngoorn gifft ok Schuul, dor köönt keen Lüüd hen, wieldat allens afgrenzt is.

In Fröhling harr en Spreenpoor in den Bunt-Holthacker-Sloopkassen sien Jungen groot trocken. Wi froogt uns, wat he dat wull mitkregen hett.

In den annern Nestkassen weern Mesen, Sperlinge un de Eekkoter togang. Wenn ik denn so mi ümkiek un den Harvst in uns Goorn beleev, mutt ik ok an Starven denken, de Natur mookt uns dat jo vör. As ik noch jung weer, heff ik nich doröver nodacht. Over nu denk ik mit Drurigkeit doran, dat jeedeen Mensch, egol wokeen he is — arm or riek, goot or slecht —, starven mutt, uns scheun Eerd verloten mutt, wat he will or nich — also ok ik —, un dat mookt mi doch en beten Angst. Allens, wat uns Natur hervörbringt, mutt för Nieges Platz moken.


Veel Platz för dat Niege!

Mien Grootmoder hett jümmer to mi seggt: "Mien Deern, jeedeen Sook hett twee Sieden; ut wat Leges kann wat Godes, Wunnerbores entstohn. Dat is ok en Geschenk vun Gott!"

Düsse nüchterne Ansicht is ok trööstlich för mi. Gott kiekt op uns Levenskrinkloop liekso sorgsam un fründlich as wi op uns Buerngoorn.


Fotos: Marita Pollak
3.10.11


na baven