De Geelhalsmuus
— Apodemus flaviocollis —

vun Antje Heßler

De Geelhalsmuus — ok Halsbandmuus nöömt — is en Oort vun de Altweltmäuse. Se süht de Wooldmuus to'n verwesseln lik, is aver wat gröter. Beide Orten höört to de Langsteertmüüs. De Geelhalsmuus is bit 10 cm lang un hett en besünners langen Steert. De is tominnst noch 1 cm länger as de Muus. Utwussen Geelhalsmüüs weegt so 35 g. Dat Fell up den Rüüch is geelbruun un de Buuk is witt. De Rüüchfarv is düütlich vun de Buukfarv trennt. Se hett grote Ogen un grote Ohren. De sünd noch gröter as bi de Waldmuus.

Leven deit se meisttiets in Loofwoold, aver ok in de Neegde vun Hüüs. Ehr Nest buut se in lüttes Buschwark, aver ok an de Eer in Steenmuern un Wöttelwark. Twee bit dreemal in't Johr kriggt se 2-8 Kinner. De kaamt blind up de Welt un köönt eerst na 13 Daag kieken. Rund dree Weken drinkt se noch bi de Modder. In de Tiet bruukt de Modder besünners veel godes Foder. Na twee Maand köönt de lütten al sülvst Kinner kriegen.

Dat Leven vun de Müüs duurt nich alltolang, se warrd sowat bit een Johr oolt. In Harvst sammelt de Geelhalsmüüs düchtig Vörraat för den Winter. Den Vörraat bringt se geern in Vagelhüüs ünner. Se bruukt Warms un kaamt in Winter mitünner ok in de Hüüs.

De Geelhalsmuus kann beter klabastern as de Waldmuus un is mitünner baben in de Bööm to finnen. Se kann ok ganz besünners goot springen.

Noch wat Besünneres vun de Langsteertmüüs: Will man de Muus an den langen Steert fasthollen, höllt man blots de Steerthuut in de Finger. De Muus treckt den Steert ruut un söcht gau dat Wiede! — Schwanzautotomie warrd düsse Trick nöömt.

Sommeravend 2007

Den helen Dag harr de Sünn schient. Dat weer richtig schöön warm. Wi kunnen uns' Avendbrot buten eten. Ik harr den Disch up de Terrass fien andeckt. Dat geev Rökerfisch. De fien Röök vun den Fisch steeg uns al in de Nees. Wi kunnen kuum de Tiet aftöven. Aver eerst müss ik ok noch Kokenkrömel up den Lünkendisch streu'n. De Lünken luurn al up de Muerkannt. Mien Mann harr in de Twischentiet den Fisch afpuult. De fien Röök steeg uns ümmer mehr in de Nees. Noch en Glas Beer dorto, un wi leten uns dat smecken.

Up den Lünkendisch weer ornlich wat los. De Lünken hau'n sik üm jedeen Krömel. Dorbi sprütten de Kokenkrömel up de Eer. Dat lustige Drieven möök uns veel Spaß. Dor wöör ik miteens en anner Deert gewohr. Ik truu mien Ogen nich. En lütt Muus haal sik wat vun de Krömel, de up de Eer legen. Mien Mann wull ok kieken un böög sik na de Siet. Gau huusch dor aver de lütt Muus wedder in't Buschwark.
"Weet'st wat," meen mien Mann, "de Muus hett ok den Röök vun den Fisch in de Nees kregen! Ik legg ehr wat vun den Fisch up den Lünkendisch." Nu seten wi beid musenstill un töven. Wi wagten uns nich to rögen. Un wohrhaftig, na en Stoot keem vörsichtig de Muus ut den Busch. Eerst snupper se noch an de Eer un denn weer se mit enen Satz up den Lünkendisch. Se leet sik dat goot smecken. Wi kunnen genau tokieken. Dat weer en ganz smucke Muus. Se harr grote Ohren, as en Mickymuus. De swarten Ogen seten as Picker an ehr'n Kopp un de Buuk weer witt.

Een Stück Fisch na dat anner nehm se in ehr Vörpoten un freet dat up. De Lünken keken noch mal wedder up den Disch. Aver de Muus weer ehr nich geheuer, se söchen dat Wiede. Wi seten noch ümmer musenstill. Ik harr al en stiefen Nacken kregen. De Muus hett aver nich blots freten. Mit en Stück Fisch sprung se in enen Satz vun den Disch hindaal. Wi harrn al Bang üm se. Se bröch en Stück Fisch na dat anner weg, weer aver ümmer gau wedder dor. Wiss harr se lütte Kinner to versorgen.

Na'n lütten Stoot meen mien Mann: "Is dat nich de Muus, de uns verleden Johr ok al besöcht hett?" "Ja, du hest Recht," anter ik, "dat is de Geelhalsmuus!" Dormals hebbt wi se aver blots tweemal sehn. Uns niege Naversch harr ehr'n Komposthupen ümgraavt. Dorbi weer se up en Muusnest stött. De Modder söch achterna ganz upreegt na ehr Kinner. Dorbi kunn ik de Muus dat eerstmal goot knipsen.

Vör veer Johr weer de Geelhalsmuus ok al bi uns to Besöök. Ik harr to Wiehnachten en Vagelhuus vun mien Mann schenkt kregen. Vull Freud hebbt wi de Vagels füttert un dorbi dörch dat Wahnstuvenfinster tokeken, wenn se sik dat Foder halen. En Moorn weer dor en dösigen Vagel in't Huus. Ik kunn nich richtig utmaken, wat dat för en Vagel weer. Vörsichtig güng ik an't Finster. Dor harr de Vagel enen langen Steert. De hung ut dat Vagelhuus un hörte en Muus to! Ik klopp gegen de Finsterschiev un mit enen Satz sprung de Muus hendaal. "De is seker doot", dach ik. Nee, an neegsten Dag weer se wedder dor. Se keem meist jedeen Dag.

In den neegsten Sommer hebbt wi de Muus denn eenige Male bis uns hatt. Dormals hebbt wi uns denn klook maakt, wat dat wull för en Muus is. Na de Böker kunn dat blots en Geelhalsmuus ween. Se harr den düütlich afsetten witten Buuk, grote Ogen un grote Ohren. Dorna wahnt de Sipp vun de Geelhalsmüüs al eenige Johr'n bi uns. Wieldat se aver in de Nacht eerst aktiv sünd, kunn ik se ümmer slecht knipsen. De Röök vun den Rökerfisch hett se ditmal aver bi Daglicht anlockt, un ik kunn se knipsen. Wat hebbt wi uns dorto höögt!

In de neegsten Daag hebbt wi ümmer wedder na de lütt Muus utkeken. Wi hebbt noch nienich so veel Rökerfisch eten. En poormaal keem se noch, aver denn hebbt wi se nich mehr sehn. Ok de Röök vun den Fisch hett se nich antrocken. Wi weern al ganz trurig. Sull Navers Kater se fungen hebben?

Güstern kemen wi wat later na Huus. Dat weer al düster, aver noch warm. "Laat uns man noch wat na buten gahn un uns op de Terrass setten, villicht seht wi de Muus." Wi hebbt uns wat vertellt un veel vun uns Muus snackt. Miteens stött ik mien Mann an: "Du, dor bewegt sik wat ünnen an den Lünkendisch!" "Och, du dröömst", meen mien Mann. Dor, dat weer sülvst in Düstern nich to översehn. Twee lüürlütte Müüs seten up den Lünkendisch un möken sik över de letzten Kokenkrömel her. De müssen bannig Hunger hebben! Se hebbt en ganze Tied freten. Denn müss mien Mann hosten un mit enen Satz weern se an de Eer un verswunnen. Genau as ehr Modder.