De flegende Diamant

vun Addi Kahl


 

Bontjebunte Waterjungfern sirren över de Beek so g’swind.
Een Aantenpoor steken ehr Köpp af un an deep in ’t Water.
Saftig grööne Wicheln rascheln liesen an de Beekkant in Wind,
hooch över de Wischen kreisen twee Aadeboors un lannen dor ok later.

Ik sett mi an den Beekhang versunnen in ’t kralle Gröön,
wull de Natuur huutnah för mi alleen maal in Rooh geneten
un kunn dorbi unverwohrens den bunten Vagel in de Wicheln sehn,
üm sik gau as ’n Piel överkopp in de Beek an Fischfang to meten.

Een luurlütte Stichling in Snavel düker he glieks wedder op.
So een Beleevnis harr ik in de Neegde mien Leevdaag nich sehn,
düsse schillernde Vagel, as „flegende Diamant“ tomeerst in Kopp,
un kunn vull Hartensfreid nagraad seggen: „Ik heff enen Iesvagel sehn!“

Na korte Rast op’n Twieg stört he sik weller in ’t Water vun de Beek,
Fisch in Snavel, Parlen an de Fittjen; ik seet musenstill in ’t Gröön.
He verteer sienen lütten Fisch, denn flöög he wieter lang den Knick
un ik föhl mi beschenkt. — Würr em bestimmt so gau nich weddersehn.

Een Tuunkrüper schimp op’nmaal luuthals, flöög opreegt hen un her —
weer sien lüttje Königriek villicht in de Neegde, un harr ik em dor stöört?
Dütt freedvulle Natuurspill, — de laue Sommerdag an de plöterige Beek,
mit Besinnen un Freid un ok vun de lude Welt rundüm kuum wat hör.


Mehr vun den Autor hier
18.6.2021


na baven