Bontjebunte Waterjungfern sirren över de Beek
so gswind.
Een Aantenpoor steken ehr Köpp af un an deep in t Water.
Saftig grööne Wicheln rascheln liesen an de Beekkant in
Wind,
hooch över de Wischen kreisen twee Aadeboors un lannen dor
ok later.
Ik sett mi an den Beekhang versunnen in t
kralle Gröön,
wull de Natuur huutnah för mi alleen maal in Rooh geneten
un kunn dorbi unverwohrens den bunten Vagel in de Wicheln sehn,
üm sik gau as n Piel överkopp in de Beek an Fischfang
to meten.
Een luurlütte Stichling in Snavel düker
he glieks wedder op.
So een Beleevnis harr ik in de Neegde mien Leevdaag nich sehn,
düsse schillernde Vagel, as flegende Diamant tomeerst
in Kopp,
un kunn vull Hartensfreid nagraad seggen: Ik heff enen Iesvagel
sehn!
Na korte Rast opn Twieg stört he sik
weller in t Water vun de Beek,
Fisch in Snavel, Parlen an de Fittjen; ik seet musenstill in t
Gröön.
He verteer sienen lütten Fisch, denn flöög he wieter
lang den Knick
un ik föhl mi beschenkt. Würr em bestimmt so gau
nich weddersehn.
Een Tuunkrüper schimp opnmaal luuthals,
flöög opreegt hen un her
weer sien lüttje Königriek villicht in de Neegde, un harr
ik em dor stöört?
Dütt freedvulle Natuurspill, de laue Sommerdag an de
plöterige Beek,
mit Besinnen un Freid un ok vun de lude Welt rundüm kuum wat
hör.