de sünn sülvst zuppt de bläder af
smitt hooch ehr in den wind
drifft wied ehr över't blaage flach
in de tokamen dunkeln daag
'neem se as frömde sünd
de sünn sülvst wiest uns, frömd to ween ·
woll weit se, wat se deit:
wi lehrt, woans wi heimat finnt
dör't düüster dragen warrt vun'n wind
un licht as inseln seit
