Dat olle Waogenstell

Klick up tau'n Vergröttern!

Freuher drögen dei Röer, faste un rund,
dei Arn van den Buurn sienen Grund.
Dei rullden dör't Feld in'n Rägen un Wind,
mit Flied un Haopen den Weg woll finnt.

In'n Boomschadden, wiet van dei Straoten,
staiht dat Waogenstell nu still un verlaoten.
Sien Raohmen ut Holt, mit Moss bewossen,
vertellt liese, dat üm trücken uck Ossen.
Dei Holtspeeken dön sick lange nich rögen,
dat natte Rad dait sick uteinanner bögen.

In dei Höchte wasst sinnig dat wilde Kruut,
un läöter treckt nümms dat Stell dor rut.
Nu schwiegt dei Naben, et vermucket dat Holt,
ehr Quieken nao Schmeer klüng maol Stolt.
Un alltied, wenn dei Wind sachte weiht,
vertellt hei van den Waogen, dei nu vergaiht.