afbreken kant
vun uns insel
dag för dag kullert wat dal
vun't eerriek,
dat nix mehr höllt.
avers vör allen nachtens.

denn
kiekst di üm
: en insel
miteens warrst wies:
villicht bün ik
al ganz alleen —?

alleen geihst
an din steilküst
an de afbreken steed

nüms höllt di up
nüms fangt di up
nüms süht di

wokeen weet noch wat af vun di,
vun din insel?

liesen fangst an to singen

"de frieheit vun'e insel,
wat en verwegen frieheit is dat!

kannst seggen, wat du wullt,
ok de wohrheit,

ok to di sülm,
kannst gahn an de hoge kant,
nüms süht di, un nüms höllt di up."

so singst, un nüms höört dat; un din foot
steiht, 'neem de kant, de sin frieheit ümslütt,
liesen bröckelt.
— wa neeg dat water is!
un langsam warrst wies:

din insel is an't versinken.

mit dat versinken.......singst du
en nieg leed vun'e insel
sing! — bet dat grote ruuschen
di nimmt, un din insel, din stimm...

wa lang is dat her? weetst nich
egaal, du weetst bloots:
is lang toenn

man liekers ——