An een Sommermorgen,
dor nimm den Wannerstaff,
da fallen diene Sorgen
as Näwel vun di af.
De Heven mit sien Blaag
lacht di in't Hart woll rin
un slütt mit Gott, as Gott's Truu,
mit sien Dack di in.
Ümbi Bläuten bloots un Spross
un Halms vun Sägen swoor,
di is, as töög de Leiw
up den Weg nävenher.
So heimlig allens klingt,
so as in't Vadderhuus,
un över de Lark swingt
dien Seel sik rut.