Wat för en Freid. Keen Ies mehr op Stroom un Beken!
Fröhjohr! summt un brummt dat vun överall her:
Vun Telgen un vun Twiegen,
vun Immen un vun Miegen,
un wiet af, dor nerrn in't deepste Taal,
gifft dat miteens keen Holen mehr.
All lengt se na Warms, na Glück un na Hopen.
Man blots de ole Winter nich.
Mööd un swach hett he sik in ruge Bargen verkropen
un jaagt vun hier ut rusige Schudders
vun Snee un vun Hagel in Striepen
över de gröne Natur. Wa lang noch?
Sien Tiet is vörbi. Wanehr will he't begriepen?
De Natur is jüst opwaakt
ut lange Winternachten
un reckt un streckt sik vull Smachten
na all de fiecheln Sünnenstrahlen hen.
De wüllt nix Wittes mehr,
nä, wüllt Farven, wüllt Leven
in rode, gele un gröne Sprünkels weven.
Man, an Blomen fehlt dat in't Reveer!
Se hölpt sik, nehmt optakelt Minschen dorför.
Dreih di üm. Kiek vun hier baven mal
trüch na de Stadt hendal.
Minschendruven gnufft un pedd un schuuvt
sik dörch de holle düüster Poort hendör.
Jedereen sünnt sik hüüt so geern
in dat strahlen Lücht vun den opstahn Herrn.
Denn se sünd sülvst opstahn
ut siede, enge, muffeli Hüüs,
ut'e Düüsternis vun Straten un vun Karken
un sweevt nu hooch na de Himmelsslüüs,
liek frie Vagels, tirileren Larken.
Man, wa gau hett sik dat Immengewimmel
in Goorns un Wischen verstreut!
Kiek mal, woans de Kahn op den Stroom
heel lusti op un dal swappen deit
un denn mit Mann un Muus un Fru un Kind
bilüttens in'e Feern verswinnt.
Vun dor blenkert uns, en letztet Mal,
ehr püükfein-buntet Schapptüüch an.
Ik höör't al larmen, Dörpsgetümmel.
Dor is ehr wohre Himmel.
Tofreden juucht de Groten un de Kleen'n:
Hier bün ik Minsch, hier dörf ik't ween.
