Notizen ut'n Harvstmaand


de vagels

baven bi den mast sien spitz
is alltied de beste sitz.
sitt wi hier, komodig, lang,
töövt tohoop op den momang,
wenn wi weet, dat is so wied:
de klock löppt af. is treckeltied.

baven bi den mast sien topp
hollt wi unsen letzten stopp,
seht de bläder falln, de eersten,
un en bevern föhlt de mehrsten,
un uns hart warrt licht to'n floog:
de klock löppt af. nu is genoog.

baven vun den mast sien enn
stiegt wi op un flüggt dorhen.
nüms fraagt, wat wi köönt orr wüllt.
ok nich wi. — in't letzte bild
schemert al uns' teel vun wied.
de klock leep ut. is treckeltied.


harvstdag

de goornblööm sett noch höpen an,
ganz unbesonnen, halv besonnt;
de wulken föhlt sik rosig an
un hüppt so langs den horizont;
de senke, de in'n schadden liggt,
bargt grönen schemer ünner guld —
de gröne teppich, de uns driggt,
all wedder to uns föten rullt.


mehr dorvun: hier

Mit de Anschaffung vun en lütte Digitaalkamera heff ik anfungen, in'n Alldag un bi't Rümströmern in min holsteensche Heimaat eenfache Biller to knipsen vun Ansichten, de mi opfullen, un mit lütte Versen dorbi to seggen, wat mi anspreken dä. In elk Maand kemen poor tosamen. Op Plattpartu bringt wi ehr mit en halv Johr Tiedünnerscheed rut. Dat is Afsicht: Wat nu is, hebbt wi vör Oogen; man Biller un Versen schallt erinnern an dat, wat us nu feern is, un an de Annershaftigkeit vun'e Natuur in'n Johrsverloop.
Marlou Lessing


trüch


na baven


na't Flack

na de Startsiet