Notizen ut'n Saatmaand

so schöön dat junge gröön ok lücht,
dat sünn meist vun de kimm ut maalt:
de lange schadden liggt dorbinn,
de schadden vun de wulkenslang,
de baven rullt.
so düüster is se, dicht un lang...
ik förcht, de schadden haalt mi in.
jüst dorför hett de sünn so strahlt,
dat he mi kriggt...

so still de sünnenünnergang...
oktober warrt de tied to lang.
dat urdeel hett he lang al fällt:
boom 364 geiht ut de welt!
he driggt dat teken, lüchen rood —
de bott vun'n dood.

de em alleen hier laten hefft,
den lüttjen engel op dat graff —
wat wüssen de denn dorvun af,
wat he hier driggt?! sien swacke kräfft,

sien hart vull reine kindlichkeit
hollt hier de wacht in güüst un dood.
de em alleen hier laten doot,
weet de, wat em dat deit?

so'n engelskind, un denn keen leev!
verdammt, dat he en graff bewohr!
he slütt sien oog un höllt sien ohr —
dat eenzig, wat em bleev,

is sien erinnern, himmelsschöön —
och, in em summt dat noch un singt...
dat welke loof, dat üm em sinkt,
köönt sachs ok wulken ween.