Notizen ut'n Saatmaand

park in de stadt

de hüüs ehr schadden klabastert
ahn barmen an de bööm hooch
holl fast dat sinken guld, holl fast de sünn,
ehr lüchen nimm in di un sluut din oogen —
un apenst du ehr wedder na den langen slaap,
grööt di de sünn ehr güllen smüüstern.

op't land

de woold, terbreken bruun brokat,
sweevt sachen baven borrn;
de rapsblööt sweevt, in duften staat
dröömt ackers wellenform;
man is dat johr nich jünger worrn —
de schadden krüppt na vorn, na vorn —
giff to: dat is to laat...

wa wied sünd wi in noorn!
vergeet ik dat in't blödengeel,
röögt mi vun wied
de nadelwoold.

keen bööm erdrückt us,
keen schadden grippt us:
de gröne wintersaat, en fründlich meer,
schuult un ümgifft us
ringsümher.

verblüfft kiekt
de junge eek
ehrn schadden na
as en to grotes kleed:
wa is de lang woorn?!
bün ik dat?
warr ik dat ween...?