Notizen ut'n Saatmaand

wat glinstert in de maschen?
en handvull H2O.
dat nett hung ut to'n waschen.
min süstern maakt dat so.
— nu hangt dat ut to'n drögen
un daglicht tilgt dat natt.
bruukst nich en leed to rögen.
so maakt min süstern dat.
— denn hangt dat ut to'n jagen
un schemert lies in düüstern.
wullt kamen, wullt di wagen?
— so maakt se dat, min süstern.

kaam ran, na kaam! dat's nich dat nett,
di lockt dorachter doch de welt,
se is't, de di de falle stellt;
kaam ran!
kannst doch den glanz nich wedderstahn....
wi töövt gedüllig, bet ——

jaagt good, min achtbeent süstern!
ik höp, ji töövt ni lang
in't nett sin glinstern swiestern...
ik wünsch en goden fang.

de halbeerte boom

dat gröne liggt in schadden, dat rode in de sünn;
dat licht geiht mit sin hatten trennmetzen över hin
un gifft di de erkenntnis, dat allens in de welt
so fifty-fifty trennt is — un doch tosamenhält.

kümmt ulenflucht, kümmt avenddaak, denn scheet de pappelboom
as sin privates füerwark poor fleegtüüch in den room

in'n weltenroom, in't lerrig all — de fleeggäst staunt un kiekt
wa sünner krach un sünner knall dat fleegtüüch fliggt un fliggt...

...un fliggt un fliggt, ahn wedderstand (in't all is vakuum),
un frömde steerns un galaxien verdämmert üm ehr rum...

un jichenswo en frömde sünn versinkt, en frömde maan
lücht, un dor sweevt en pappelblatt dör't all — se hett dat daan...

dat fleegtüüch landt. weer dat en droom, sin leven as rakeet?
de pappel ruuscht — dat all ehr kroon; ehr wötteln: min planeet.

de wulken

to anfang, as dat losgüng, eis, dor weer de ordnung streng;
man liesen, liesen op de reis,
do löös sik dat, verlichtern meist;
nu övern pappelpüll sweevt dreist
en lüchen kuddelmeng.