Notizen ut'n Märzmaand

de lösige tosamenbrook
op lent, op't ende hen
noch en poor handvull sommer ok
en sachten fall, un denn —
johrhunnerten entblädert nich,
johrhunnerten ent-telgt.
in wöörd leggt se ehr äste dal,
verfullen — nich verwelkt.

de witten reesen schemert al,
as blix dor al de lent,
as wüssen se op jeden fall
en godes argument
woso de mählich düüsternis
nich recht behalten kann,
denn ut de feern, so wied't ok is,
dor strahlt de lent ehr an.

glööv ik orrer glööv ik nich?
ik glööv, ik glööv.
an wat?
an den witten ruum
frie för de gedankens
un
an den swatten punkt
de in de deepde wiest.