in'n jadebossen güng de fohrt
hier blangen en versunken oort;
versunken, avers bloots ganz sied,
betekent dör den lüchttoorn hüüt.

vergeten dörp, verwuschen land
liggt ünner dünne schicht vun sand
un water, dünn, man heel entrückt
(worop dat denkmaal blicklos blickt).

ik kiek mi üm un nehm den slier
vun't oog (nich as uns denkmal hier).
de schichten deckt, de schichten weckt,
se sünd't, worin dat leven heckt.

en fiene schicht bloots deckt dat leven,
dorut kann sik de lüchttoorn heven —
de eerkrust un de atmosphäär,
ahn de dat allns nich mööglich weer,

sünd beide dünn terbreklich schicht,
de uns un allens fründlich driggt.
mit moi gesicht ut see un land
hett se sik to uns minschen wandt,
en apen moi gesicht ahn slier
(ganz anners as dat denkmal hier).

in düsse dünne schicht vun guld
geiht leven los un rullt un rullt,
un ok wenn't sneden warrt un meiht,
rullt doch de welt in güllen freid.

 

Mit de Anschaffung vun en lütte Digitaalkamera heff ik anfungen, in'n Alldag un bi't Rümströmern in min holsteensche Heimaat eenfache Biller to knipsen vun Ansichten, de mi opfullen, un mit lütte Versen dorbi to seggen, wat mi anspreken dä. In elk Maand kemen poor tosamen. Op Plattpartu bringt wi ehr mit en halv Johr Tiedünnnerscheed rut. Dat is Afsicht: Wat nu is, hebbt wi vör Oogen; man Biller un Versen schallt erinnern an dat, wat us nu feern is, un an de Annershaftigkeit vun'e Natuur in'n Johrsverloop.
Marlou Lessing

6.2.2022