Notizen ut'n Sneemaand


gravitaschoon

in all de eensamkeit föhl ik mi sehn.
in all de stillnis spöör ik een, de höört.
un is doch üm un bi nich minsch, nich deert,
keen aten kreatuur, ik bün alleen.

alleenen bün ik nich, bün ik nie west.
alltied is üm un bi en gegenwart,
so as de maand schient dör dat swatt geäst
ut buterst feern un merrnmang in mien hart.

ik weet: elk ding in't wiede all höllt ja
elk anner fast, wenn wi sien licht erblickt.
slaat ik mien ogen, is de kraft noch da.

un ok ween't eis keen all, keen licht mehr geev,
is düsse kraft doch dor, de in uns liggt,
so afsoluut un eenzig as de leev.


 

de maiboom driggt den wiehnachtskranz
vull anmood, as en maiendanz.
wat is de smuck so fee, so smietsch!
de dannboom an de kant warrt niedsch.



slappschaap

oh, wat is de winter lang!
schaap folgt sienen binnern drang,
reegt sik gor nich wieder up,
leggt in'n huup vun'n winnewupp
sienen kopp un dankt dat blinne
deert dor in de eerden binne
för den hupen, den dat funn,
slütt de klüsen, slöppt en runn.


Fotos un Texte: Marlou Lessing
mehr dorvun: hier

Mit de Anschaffung vun en lütte Digitaalkamera heff ik anfungen, in'n Alldag un bi't Rümströmern in min holsteensche Heimaat eenfache Biller to knipsen vun Ansichten, de mi opfullen, un mit lütte Versen dorbi to seggen, wat mi anspreken dä. In elk Maand kemen poor tosamen. Op Plattpartu bringt wi ehr mit en halv Johr Tiedünnnerscheed rut. Dat is Afsicht: Wat nu is, hebbt wi vör Oogen; man Biller un Versen schallt erinnern an dat, wat us nu feern is, un an de Annershaftigkeit vun'e Natuur in'n Johrsverloop.
Marlou Lessing


trüch


na baven


na't Flack

na de Startsiet