Notizen ut'n Oostermaand


   

fröhlingsparaad (de ole holtstohl kommandeert)

anstelln — aftelln — un een, un twee —
man nich so gau! de sachte snee
smölt man eerst kort, marscheert man op,
man sutje! fallt ni överkopp!
is noch ni wiss, woneem, wannehr
un wat wi bruukt warrt — stopp! kiek her!
un haltung! genraal lent to gröten!
wi mellt: vollzählig angetreten!


 

wenn de acker, striep üm striep,
in't düüster fallt
dreiht sik dat johr langsaam in't licht

wi verflüggt mit den stuff
de dortwüschen henweiht


 

an'n fröhlingsacker, ünner
prallredig knubben,
liggt he:
wegsmeten wiehnachtsboom —

meenst, so
warrst em los?!

— amenn
is't wohr.

dat nieg leven deckt ok
dat een orr anner unrecht to.


 

o boom, pürierte herrlichkeit!
wat is din staat perdü!
din stump leggt se di sülvst tosiet —
as lütten hümpel — di!

o schreddermetz! wat hest du daan?
in krümel liggt de klaven,
denkmal sik sülvst, un sülvst vergahn:
liek, graff un hümpel baven.


 

high noon forever

klock fief vör een! is hoge tied!
rut nu in't apen licht!
nu orrer nie! dat is so wiet! —
man sinnig, jaag di nich.
geruhig. is twoors hoge tied,
man hoge tied höllt ok mal an:
de klock steiht still,
dat door steiht still
un sülvst de sünn blifft stahn.
dat Schöne is nich een momang.
dat door steiht apen, ewig lang.
un jedereen deit, as he will,
kann blieven orrer gahn.


Fotos un Texte: Marlou Lessing
mehr dorvun: hier

Mit de Anschaffung vun en lütte Digitaalkamera heff ik anfungen, in'n Alldag un bi't Rümströmern in min holsteensche Heimaat eenfache Biller to knipsen vun Ansichten, de mi opfullen, un mit lütte Versen dorbi to seggen, wat mi anspreken dä. In elk Maand kemen poor tosamen. Op Plattpartu bringt wi ehr mit en halv Johr Tiedünnnerscheed rut. Dat is Afsicht: Wat nu is, hebbt wi vör Oogen; man Biller un Versen schallt erinnern an dat, wat us nu feern is, un an de Annershaftigkeit vun'e Natuur in'n Johrsverloop.
Marlou Lessing


trüch


na baven


na't Flack

na de Startsiet