Mien Gott...

CD-Kritik vun Marlou Lessing

Uns Frünnen vun de "Tüdelband" hett dat ja leed daan, dat de in letzte Tied so'n beten schrumpft sünd. Dorwegen heff ik mi för recht en beten verschraken, as mi annerletzt en lütte CD in de Hannen full, de vun Mire Buthmann — de Tüdelband-Grünnersche — alleen maakt is. Upps, is se nu alleen na? Nee, de Tüdelband gifft dat blangenbi jümmers noch; düt weer wirklich en Solo-CD. Rinhören hett sik liekers lohnt.

Nich ganz so bekannt as ehr Warken bi de Tüdelband is, dat Mire Buthmann en veritable Karkenmusikersch is. Hier is dat to ahnen, denn de Leder hebbt en religiösen Achhtergrund, un de CD heet "Mein Gott". De Sound is avers nich fierlich, sünnern down to earth, mit de Lebennigkeit, de wi vun ehr kennt un de mal drömerig un mal quick ween kann.

Mire kontrasteert hier Leder op Hoochdüütsch, Ingelsch un Platt. Twee Leder liegt in hoochdüütsche un plattdüütsche Verschoon vör, un ik harr mi wünscht, dat de ok in de ingelsche Verschoon to hören west weern. Kannst hier kieken, woans de dree Spraken in'nannner övergaht. Plattdüütsch steiht nipp in de Merrn twüschen Hooch un Ingelsch, un ofschoonst dat op een Aart de Wöttel vun beid Spraken is, wiest se sik in düsse Songs meist as de frischeste, will mi schienen; weekföhliger as de annern, woneem dat drömerig is, un dynamischer as de annern, woneem de Musik dat will. Orr is dat bloots so in't Ohr vun uns Plattdüütsche?

De CD is en feine Saak, dücht mi, ok so as Mitbringsel, as Lichtblick nu in de wat dunklere Tied un för Lüüd, de sik an dat Plattdüütsche rantasten un dat kennen lehren wüllt.


27.10.2018


trüch


na baven


na't Flack

na de Startsiet