Nu sünd's tau Hus un keinein künn verbiestern?
Hier drew in kolle Ierd dat Leid sei all' tausam',
de Brune Tiet nehm weg ehr Recht un Nam'.
Von'n eigen Weg schöw man sei rin in'n Düüstern.

Eins hett ein Fründ mit jug tausamen säten,
hüt mahnt klor Bild, wat hei mit Hartblaut malt,
klagt an mit Stein in Gegenlicht. Vergäten,
nee nee, nienich is Minschenmurd betahlt.

Bleik Sünn mit wenig Kraasch von baben strakt
all' Stein, de oewer Ierd in Weih sick stütten;
de Bom in't bleike Licht von ünnen wakt.

As Feind brun' Lüd' ehr Minschengift versprütten,
man doch so trulich künn ein Minschensprak
noch hüt denn' kranken Ierdenball wat nütten.

The Long Day Closes

No star is o'er the lake
Its pale watch keeping,
The moon is half awake
Through gray mists creeping.
The last red leaves fall round
The porch of roses,
The clock hath ceased to sound,
The long day closes.

Sit by the silent hearth
In calm endeavour,
To count the sounds of mirth,
Now dumb forever.
Heed not how hope believes
And fate disposes:
Shadow is round the eaves,
The long day closes.

The lighted windows dim
Are fading slowly.
The fire that was so trim
Now quivers lowly.
Go to the dreamless bed
Where grief reposes;
Thy book of toil is read,
The long day closes.

H. F. Chorley

Ut löppt de lange Dag

keen steern steiht övern soot
mit bleke fraag,
de halvig maan krüppt bloot
dör griesen daak;
rood fallt de letzten bläer
in'n rosenhag,
keen klockenslag höörst mehr —
ut löppt de lange dag.

sitt still an't kole füür,
mit taag besinnen
den klang vun lachen hüür,
lang swiegen stimmen.
keen höpen maakt di bang,
keen schicksaalsslag:
in schadden sittst du lang —
ut löppt de lange dag.

dat finsterlicht warrt leer
in ulenflucht;
dat füer glimmt man möör
in bevern lucht.
to bett nu, sünner drööm,
din truur blifft wach.
amenn, din rasttied keem —
ut löppt de lange dag.

Översetten: Marlou Lessing