Dei Angler

Ein Bülgen an dat Äuwer schleiht,
ein Angler seet un stippt,
un as dei Poos nå ünnen geiht,
sien Hart vör Freud dull wippt.
Un as hei schmeet dei Angel ut
geiht up dat Wåderfatt;
un ut 'n Bülgen kröp denn rut
ein Wief, ganz kladdernatt.

Sei süng tau em un secht tau em:
"Lock nich dei Fisch hier ünnen
orrer sall'n sei dörch dien Daun
denn Dod hier båben finnen?
Wenn du von dei Fischen wüsst
wat't schön is't up'n Grund,
du steechst wull rünner as du büst,
un würdst denn ierst gesund.
Speigelt sik dei Sünn nich giern
so as dei Månd in't Meer?
Måken's Bülgen ut'e Fiern
nich schöner as vörher?
Lockt di nich dei Wulkenhäben
deip blåch un vuller Spåk?
Lockt di nich dien eigen Läben
dorhen, wo ümmer Dåk?"

Ein Bülgen an dat Äuwer schleiht,
nu kriecht hei natte Bein,
un sien Hart em seggen deit:
Sei is nu dien allein.
Sei säd em wat, sei süng em wat
un üm em wier't gescheihn:
sei treckt em dål in't Wåderfatt,
man künn em nich mihr seihn.