Duckdalbenlyrik

Stil-Experimente vun Marlou Lessing

Dat Foto baven wiest en Deel vun den veriesten Hamborger Haven; nerrn is de Duckdalben. To de twee Fotos, avers sünnerlich op den Duckdalben heff ik vör stückerwat Johr Riemels in bestimmte Foorms un Tiedstile maakt.

 

1. Skalden
De Skalden weern de ooldnoordschen Dichterslüüd vun de Edda-Volkssage un an de Höff vun de Wikingerkönige.

 

Den vörtieden
de See-Bedwingers
planten in't Water,
wöttellos —

reglos Wannerer
langs den Welt-Rand,
woortlos Wächter
in Hel ehr Riek

 

 

2. Barock
Hier mööt de grote Andreas Gryphius, avers ok Barthold Heinrich Brockes as Vörbild ran: dat Sonett in'n Alexandrinervers — mit'n Moral achteran natüürlich!

 

O Duckdalben, de du, vun Ies reinweg ümslaten,
Di dochen noch tohööcht, ja rop na'n Heven reckst!
Dien Holt man gries un möör, de Bucht, 'neem du in steckst,
Trennt sünner Barmen di vun wied entfeernte Maten;

Un du ahn Wedderstand hest di ümfaten laten
Vun scharpe Schollen Ies. — Wat du för Biller weckst,
Wenn du de witte Wööst slank mit dien Schadden deckst!
As Wiespahl glitt he langs de fraren Waterstraten.

Man binnen in di sülvst slüttst du dat Ies ja in.
Dien Veerkant höllt dat fast; sien Hööcht wiest us op hin:
Nich di bloots hett dat Ies, nee, du hest dat ok fungen;

Un mehr noch: Dat steiht nu so hooch nich, as't maal stünn. —
So wiest dien stille Sieg ok mi den depern Sinn:
Ümarm, wat di bedrängt, denn bliffst du unbedwungen.

 


3. Expressionismus
Na keen besünner Vörbild, dorto is mi düsse Epoche noch to neeg.

 


de morgenengel
un de avendengel
grööt vun dien toppen de stadt

in dien splieten dat krimmeltüügs
will nix as blind ween för den winter

de maan wöltert dat water
üm un üm an din fööt,

wenn avendengel sien flüchten
di eensamkeit tofächelt.

mit de winternacht wringt
din binnerst,
bitter stiggt
ies in di —

kristall will
dien hart.

ünner morgenengel sien lichtfoot
reegt sik dat krimmeltüügs in'n slaap,
guld regent, geheeme fronten
gleedt uteneen —

du steihst in'n aten
vun de kimm,
dat ies in dien hart
braken,
in dien hoor
schemert de föhllosen steerns.

 


4. Moderne
Dat sünd wi all, as wi hüüt wennt sünd, dichterisch to snacken.

 

ordnungen
hebbt di upstellt
un woorn vergeten.

du keekst de scheep
jümmers bloots na

jümmers
an start, so lang
dat du dat teel
vergüttst.

hannen, de
di bunnen hebbt,
leevt
nu ni meer.

laat
dien gedankens los,
gah
op grote fohrt,
schriff
en postkoort an di
ut feerne länner.

lees, wenn du trüchkümmst,
in gedanken dien wöör: gifft

nix mehr to seggen.


Fotos un Text: Marlou Lessing

18.3.2018

trüch


na baven


na't Flack

na de Startsiet