Droomschipp stillt mien Fernweh

Riemel vun Addi Kahl



Ik plier in Hamboorg so geern över 'n Haven,
seh witte Möwen kreisen hooch in 'n Wind.
Swolkenschipp bammelt piel an Heven,
de as maakt vör mien Daagdrööm sünd.
Verweihte Stimmen an Kai in 'n Seewind,
dor krüselt gröönblau dat Water vun de See,
un as 'n "Fata-Morgana" föhrt 'n Droomschipp vun Luv na Lee.

Un denn packt mi unendlichet Fernweh:
müch mit de Crew tosamen över 't grote Meer.
Veele Decks hooch föhrt stolte Liners vörbi,
un de Kimm is balden wedder leer.
Düsse Seetörns in anner Länner,
so 'n Törn to Water is vundaag keen Droom,
plier in Gedanken denn groten Liner na,
un kunn an Havenkai mien Luftslott buun.

Doch, so 'n Törn von Hamboorg över 'n Ozeaan,
mien Kinnerdroom, op so 'n Schipp mal as Kap'tein.
Un denn Hawaii sehn oder Acapulco,
de Malediven, ok dat Füüerland,
den Amazonas, den Nord- un Südpol,
velliggt Pompeji, vun Vulkan verbrannt.
Dusend Inseln, all de Kulturen,
de ganzen Wunner, de ik ni nich sehn,
un doch weet ik üm mien Heimweh dor,
ok mien Tohus in Norden is so schöön.

 

Un denn wedder t'rüüch na Hamboorg, St. Pauli,
wo ik den Fischmarkt nich missen mag un will.
Grööt de Kraans vun Blohm & Voss, de Rickmer Rickmers,
de Spiekerstadt, de Michel, Alster un de Bill.
Aver an Haven blifft mi mien Fernweh,
"In Hamboorg seggt man Tschüüs" weer Heidi Kabels Leed,
heff bi Hans Albers' "La Paloma" wedder Heimweh...
dat is mien Süchten, wovun blots ik wat weet.


21.2.2019

trüch


na baven


na't Flack

na de Startsiet