Modder Sünn ehr Kinner:
De Geschicht vun den Riesbessen

Märken vun Sophie Reinheimer, överdragen vun Klaus-Dieter Tüxen

An de Steentrepp, dee nå de Huusdöör föhrt, lehnt en Riesbessen, mit denn even en ole Fru de Deel, de Trepp un de Strååt feegt hett. De Bessen weer vörn an de Spitz binå evenso krumm as de ole Fru.

De Geschicht vun den Riesbessen

„Hier steiht man nu“, sä he, „hett sik de ganze Wuch krumm schafft un is froh, dat nu Sünnåvendåvend is un dat man sik utrohn kann. Hm — un hett doch fröher Gold in Mengen un sogor Flögels hatt.“

De Blomen in den Goorn wüssten gor nich, wat se seggen schullen, denn de struppige, ruppige Bessen seeg wohrhaftig nich dornå ut, dat sien dürret Sprock fröher eenmål gröön un vull vun Blöten, vull vun gollene Blöten, wesen weern.

Åvers de Goldregen keek sik em wat nauer an un sä denn miteens: „Ååch, Herr vun Ginsterbusch! Kiek mål an! Dat ik See bit nu åvers ok nich erkennt heff! Entschulligen See bidde …“
„Na, dat is ja wieder nich to verwunnern“, meen de Riesbessen. In’n Stillen freu he sik åvers doch bannig, denn he harr meent, de Goldregen, en wietlöpig Verwandte vun em, dä blots so, as kenn he em nich.

„Åvers wodennig kååmt Se blots hierher?“, froog de Goldregen, „harrn Se nich fröher de smucke Wåhnung buten an’t Holt?“
„Dee harr ik“, sä de Bessen, „un nu wåhn ik hier bannig armselig. Eerst merrn in de Sünn, denn in’n Schadden — eerst en rieke Mann un nu en Knecht! Åvers dat keem so: Mien Gold heff ik verloorn, un de Flögels — åch, seht Se mål, dee sünd inschrumpft. Na, un as ik denn nix mehr harr, dor keem de Bessenbinner. Dee froog mi, wat ik ’n Bessen warrn wull, hee wüsst een gode Stell för mi. Ik sä, dat mi all’ns recht weer; na, un dor bün ik nu!“

„Hm“, möök de Goldregen. He meen, dorto höör åvers noch ’n beten mehr. Åvers hee wüsst ok, dat de Ginsterbüsch en gesunne, wedderfaste, groffe Familie weern. De Puustblomen güngen vör Wunnern seehrs Lichten ut.

„Nu, un — is See de Arbeit nich doch’n beten wat — hm — schenant?“, froog de Goldregen.
„Nee“, sä de Bessen, „dat nich! Stråtenkehrer un Knecht in’t Olenhuus, dat is doch ok wat. De armen Lüüd sünd ok froh, wenn all’ns schöön schier mååkt is. Un weten Se, ik denk jümmers, dat is doch schöön, grååd för so’n ole Minschen een stumme Hölper to sien.“

Weer dat nich schöön dacht vun denn Riesbessen? De Puustblomen un de Goosblomen sehn em vun nu an mit ganz anner Ogen an, wenn hee de Strååt reinmååkt. Un wenn de Goldregen den Riesbessen seeg, so grööt he vun nu an jümmers bannig höflich — un de flammenden Harten nickten liesen tostimmend.