Modder
Sünn ehr Kinner: Märken vun Sophie Reinheimer, överdragen vun Klaus-Dieter Tüxen "Wi mööt ju wat vertellen!" So reep dat an een'n
hellichten Wintermorgen lustig in de Kinderstuuv rin, un andanzt kemen
in ehr lüttje, gollene Röck, de Sünnenstråhlen.
"Ei, ei, dat is ja 'n selten feine Besöök vunmorgen",
sä de Dannenmuhme. En fideele Besöök "Ik heff dacht, nu, in'n Winter, bruukt ji ju nich allto dull
antostrengen. Dat Aaft is riep, un dat Koorn; Blomen gifft't nich
mehr ..." De lüttjen Dannenbööm harrn dat woll seh'n, un se weern ok heel baff wesen. Woher dat åvers keem, dat de Fru Sünn sik miteens in Root präsenteert harr statts in Gold, dat schullen se eerst nu to weten kriegen. "Also, höört to! Ewig mutt man nu op de Welt de Klågen
hören: Ååch, dat is all'ns so trist un gries un farvlos.
Keen bunten Blomen mehr, keen Bläder un ok keen Beeren. Na, dor
wullen wi de Minschen denn mål 'n lütten Spååß
måken. Ut de Himmelsmålkåmer hålten wi den
roten Farvputt un wupp wupp wupp, ehrdat de Modder sik
verseeg, weer se ringsümher ganz root bemålt. "Överspöönsche Gesellschop!", schimpt de
Dannenmuhme, "jue Modder mag männichmål 'n schöne
Last mit ju hebben." "Nu kümmt åvers noch dat Schöönste",
sän de Sünnenstråhlen. "Dee hebbt wi sehn", repen de Dannenkinner, "se seeg
bannig fein ut!" Åvers dat weer richtig wesen, wat de Dannenmuhme vörhen
vun jüm seggt hett: 'n rechte Plååg harr seehrs Modder
öft mit jüm. Na, un nu dat Gesicht vun de Sünn, as se de Bescheerung seeg. Soo språåklos weer se, dat se eerst gor keen Wöör finnen kunn. Wer weet, wat se dee Slingels dåån harr? Åvers dor weern all de annern Stråhlenkinner kåmen un harrn ehr beed, jüm doch nix to doon. "Dat seeg doch ganz schöön ut", meenen se. Un man wüsst doch nu ok glieks, wor de ünnerscheedlichen Minschen henhören doot. Wat wull de leve Fru Sünn dor woll måken? Eerst harr se de Regendrüppens Order geven, de Minschen wedder reintowaschen. Åvers dat harr nix nützt, de Farven weern waschecht, as't schient. So weer dat denn ok dorbi bleven, bit hüüt ... Dütt lütt Stück harrn soeven de Sünnenstråhlen de Dannenkinner in't Holt vertellt. Man müsst seggen: De Muhme weer nich jüst beglückt doröver. See weer bang, dat de Slingels mit seehrs Undöög ehr oordigen, lüttjen Dannenkinner noch ansteken wöörn. "Ik glööv, jue Modder hett even ropen", sä se. Åvers, de Sonnenstråhlenkinner weern all wedder bi wat anneret. Se vertellten, wat 't sünst op de Eer noch all'ns för Herrlichkeiten to målen geev. De Iesbargen hooch båven in't Noorden, gröön schemernd, mit 'n beten Blau un Geel dorbi. Un de Sneekuppen dor båven in't Noorden, fein lüchtend rosenroot wöörn se målt. Un eenige vun jüm, dee verstünnen sik sünnerlich op't "Vergolden". So Karktoornspitzen, weet ji; Krüze un allerhand Kugeln un Huusdöörklinken. Un dor ok mål Finsterschieven un Bläder. "Ååch ...!" Dor weer doch jüst een vun
de Dannenkinner en Gedanke kåmen. Dat harr mål dorvun
höört, dat't, as all de annern Bööm övrigens
ok, en Kroon hett. (Dat böverst Deel vun den Boom, den nennt
man nämlich Kroon.) Na, dat iedel Dannenkind weer't all jümmers
nich recht wesen, dat man sien lüttje Kroon gor nich seeg. Un so möök se de Sünnenstråhlen den Vörslag,
em sien Kroon to vergolden. Dor keem dat åvers bi de ool Muhme
schön an. Bums! Dormit weer dat also nix. Åvers, viellicht leet sik wat anneres uthecken. Wenn de Sünnenstråhlen blots eenmål seehrs Farvpött un de Pinsels mitbringen wöörn? Morgen? Wenn man eenmål in de Kinderstuuv so'n fideele Kleckserie veranstalten kunn? De Distelfink kreeg vigelette Been, de Munko 'n blauen Steert un 'n gröne Nääs un de Dannenmuhme ach! De Dannenmuhme luter gele Placken op ehr Kleed? "Heff ik mi dat nich dacht?", sä de Muhme, dee dat, liekers se fluusterten, düütlich verståhn hett. "Dat hett mi grååd noch fehlt!" In densülvigen Ogenblick geev de Fru Sünn åvers wohrhaftig Order: De Sünnenstråhlen schullen foorts nå Huus kåmen. "Dat worr ok hööchste Tiet!", sä dor de
Dannenmuhme. 28.1.2024
|