Modder Sünn ehr Kinner:
De Blööttiet to Fröhjohr

Märken vun Sophie Reinheimer, överdragen vun Klaus-Dieter Tüxen


Dat weer in'n April. Op de Landstrååt, de 'n lütte beten bargan verleep, stünnen op beide Sieden Regen vun Appelbööm. Åvers — wat segen de Bööm ut? Keen Bläder, keen Blöten un ok keen Appeln doran! Bruun un kåhl streckt se seehrs Äst un Twiegen in de Luft rut.

De Blööttiet to Fröhjohr

"Pssst, fang mi doch!", reep 't dor op'nmål, un op een vun de Appelbööm ropflågen keem — nee, dat råådt ji doch nich, wat dor flågen keem: Een gröne Papeerslang! See weer noch vun Fastnacht överbleven. En lütte Jung is se to Huus wies worrn, harr se mit hierher op de Landstrååt bröcht un nu hooch in de Luft sleudert. Dor weer se in en'n Boom hangen bleven.

"Goden Dag", sä de Slang, as se båven weer, "dat is ja fein, dat ik hier land't bün. Mi dücht, du kannst wat Smuck bruken." Un se wickel sik fast üm twee Äst.
"Oh", sä de Appelboom, "all to lang warrt dat bestimmt mehr duern, denn warr ik een schönet Kleed dregen."
"So, so", sä de Papeerslang, "un wat för en Maskenkleed warrst du denn antrecken, wenn man frågen dörv?"

Ji, leve Kinner, hebbt dat all man begrepen: Dat weer en Fastnachtsslang, un dee kann nakloor blots vun Maskenkleder snacken.

"Ik warr een'n Appelboom vörstellen", sä de Boom.
"Hest du dat Kostüm denn all kloor? Wo is't, ik bün all gespannt, dat to sehn."
"Vöreerst is dat noch in de Knuppenschappen inslåten, dee du hier an mien Twiegen sehen kannst", sä de Appelboom.

De Papeerslang keek sik de brunen Knuppen an, denn sä se: "Goot. Ik warr hier töven, bit du dat ruthåålt hest."
Mit düüse Wöör slung se sik noch 'n poor Mål üm den Ast herüm, dormit se recht fast seet un de Wind se nich faatkreeg. See müsst ja nu noch 'n beten töven, de Papeerslang. Dor kååmt eerst noch 'n poor kole Dååg mit Storm un sogor noch mit 'n beten Snee.

Åvers denn fung de leve Sünn an, warm un jümmers wärmer to schienen, un en ganz warme Regen drieselt vun båven dåål.
Eens Dåågs weer dat Wunner passeert, dor seet Blööt an Blööt op de Appelbööm, zoort-witte, rosig schemernde Blöten. As harr jede Boom sik en fienet Süündagskleed övertrocken, so seeg 't ut, un as harrn sik all de Bööm in seehrs duftig witten Stååt hier op de Chaussee to'n Fröhlingsspaleer opstellt.

Denn Fröhling weer dat nu, dat kunn man glieks marken. Överall Fröhlingssünn un Fröhlingswind, Fröhlingsduft un Fröhlingsfreud!

"Juuchhe!", reep de Papeerslang, dee noch jümmers op den Appelboom fastseet, un steeg hooch vör Freud.
"Alle Achtung, Herr Appelboom! So schöön harr ik mi dien Kleed nich dacht! Heel nüüdlich! Wor fien de lüttjen Blöten sünd! Wor apart dat zorte Rosa an de witten Bläder, wor hell un leevlich se lüüchten ut de grönen Bläder herut!"
"Kleed?", lacht de Appelboom, "Fastnachtsspååß! Dat sünd mien Blötenkinner. Du musst se mi nich inbildsch måken. Dat is åvers wohr, se sünd smuck un sööt. Åvers se schüllt nich denken, dat dat de Hauptsååk is. Se schüllt ehr Gedanken vör all'n Dingen op seehr Arbeit richten!"

"Op seehrs Arbeit?", fråågt de Papeerslang verbååst, "ja, wat schüllt de nüüdlichen, lüttjen Dinger denn för en Arbeit doon?"
"Oho!", antwoort de Appelboom, "du kümmst mi grååd recht, du gröne Fastnachtsluftikus! Du meenst woll, hier op de Welt is jedermann blots to'n Vergnögen dor, so as du?"
"Ik heff di so schöön smückt, as du noch bruun un kåhl weerst", meent de Slang, "un nu doot dat de Blöten. To'n Smuck dor sien — dat is doch ok all wat!"

"Ja, wiss", seggt de Appelboom, "un dat mååkt mi ok Freud. Åvers wor lang warrt dat duern? Kuum acht Dååg, denn is de ganze Herrlichkeit vörbi, denn sünd all de Blöten verwelkt un weg. Un wat bleev mi denn, wenn se nich ehr Arbeit dåån harrn un keen Frücht kämen?"
"Nu vertell doch mål, wat is dat denn mit de Arbeit?", fråågt de Papeerslang.

"Dorto musst du di een Blööt eerst nipp un nau ankieken", seggt de Appelboom. "Sühst du den Kranz vun lüttje, gele Büdels, dee dor üm de Mitt herümsteiht? In düsse Büdels stickt een ganz fiene, goldgele Stoff, de Blötenstoff. Sühst du, düssen Blötenstoff mööt de lüttjen Blötenkinner ut den Büdel ruthålen un in de Mitt — grååd in den Blötenschoot — rinsmieten. Dor geiht he denn op un wasst un wasst, bit en dicke, runne Appel dorut warrt. Na? Dor wunnerst du di, wat?"

"Hm!", mååkt de Slang nådenkern, "dat se dat so köönt, de lüttjen Dinger."
"Weetst du", seggt de Appelboom, "ganz alleen geiht't ja tomeist nich. Se sünd noch to jung un tüffelig dorto, un even eerst op de Welt kåmen! Dor mööt se sik eerstmål ümkieken, wordennig dat dorop utsüht. Åvers de Immen, weetst du, dat sünd ehr lüttjen Frünnen, un dee hölpen jüm dorbi, un männichmål ok de Wind."

De Slang antwoort nix mehr. Se kunn sehn, wordennig in den warmen Sünnenschien de lüttjen Immen anflågen kemen, de Blötenkinner fründlich holpen, wordennig se dorför een'n söten Drüppen vun de Blötenkinner kregen un wonnevull dörch de Twiegen zirsen. Dat weer een Gesurre un Gebrumm!

So swoor schient de Arbeit ja nich grååd to sein, dacht de Papeerslang, denn ehr düchter dat, as weer dat mehr so'n sötet Speel. Un dorto de herrliche Fröhlingsluft, de blaue Himmel, de stråhlende Sünn un all de velen hunnert zorten, witten Blöten …

"Juuchhe …", stief oprecht in de Luft rop steeg de Slang, se slängelt sik vör Freud, "juuchhe! Wat is dat doch en schöne Tiet, de Fröhling! Un nu kiek mål, Herr Appelboom, dor ünnen!"
Dor ünnen weer de Landstrååt un dor kemen Deerns, dee in de Fabrik güngen — un allerlei Minschen. Un all bleven se vull vun Bewunnern ståhn.
"Kiek doch mål", sän se, "wat schöön dat blöht!"

Een vun de Deerns greep rop in de Twiegen, üm sik een'n aftorieten. Åvers dor repen de Fründinnen in Brass: "Åvers sowat ok! Keen warrt Appelblöten afrieten? Wat hest du dorvun? Se fallt bald af, un ansünsten — denkst du gor nich doran, dat se ok Appeln bringen schüllt?"
Dor nick de Appelboom fröhlich mit 'n Kopp un leet 'n poor Blötenbläder op de jungen Deerns dåålregen — as fründlichet Gröten. Åvers nich jümmers güng dat goot af. As annere Deerns kemen, reet doch de een un de anner Dummerhaftige een'n lüttjen Twieg af — ritschratsch. De Appelboom worr füünsch.

Denn keem en Fohrmann. He seet hooch op sien'n Wågen, dat em de Twiegen över den Koop streken. He heel sien'n Hoot fast un dat regent Blöten dorop. "Dat is en Unglück", klåågt de Appelboom, "dat mien Twiegen so deep dåålhangen doot."
"En Unglück? Ååch nee, en Glück! Dor kannst du Minschen mit Blöten överschütten as mit Konfetti", seggt de Papeerslang. Denn se keem nich över ehr Glanztiet in ehr Gedankens herut, de Fastnacht.

Nu keem en lüttje Deern an de Hand vun ehrn Vadder dorher: "Ååch, wat sünd dat schöne Blöten!", reep se heel andåån, "dor wüllt wi Mutti welk mitbringen."
"Ja", seggt de Vadder eernst, "de Appelboom warrt dat verståhn, wieldat Mutti krank is un anners nix vun sien Pracht sehn kann, mööt wi em de Wehdååg all andoon un een vun sien klauen."
De Vadder böört de Lütt hooch, se seeg sik miteens merrn in de Blötenherrlichkeit un heel suutje tastet de lütte Hand in ehr rin. Se trock un dreih an en'n Twieg.
"Dat geiht nich, Papa!"

"Tja", lacht de Vadder, "so licht gifft de Appelboom sien Twiegen nich her. Segg em mål, dat se för dien kranke Modder sünd."
Dor sloog de Lütt de Hannen tosåmen un keek den Appelboom recht leev un bedend an.
Wat kunn he dor noch måken? En lüttje beten wehr he sik noch, denn heel dat Kind de frischen Blötentwiegen in de Hand. Överglücklich lach dat un droog se foorts nå ehr Modder.

"Mien Blöten", süüfz de Appelboom, "mien schöne Blöten! Se warrt nu all verwelken un köönt keen Appeln bringen."
"Freu di doch!", juvelt de Slang, "wor veel Freud hebbt se nu all mååkt!"

Åvers dat weer noch nich all'ns. En Rullstohl keem op den Weg anfohrt. "Wat schöön ist dat, hier ünner den blöhenden Boom dörchtofohren", sä de ole Grootmodder, dee dorbin seet, "nee, un düsse Pracht! Wat schååd, dat de Grootvadder dat nich nochmål belevt hett, hee harr de Blööttiet ja so geern."
Een beten trurig un liekers smuustern keek de ole Dååm nå de Bööm hooch. "Of man woll so'n lüttjen Twieg kriegen kunn? Wat meenst du, lütt Marie?"
"Se sünd doch all so hooch. Åvers tööv mål, Grootmodder, hier!"
Grååd vör uns'n Appelboom heel de Enkelin den Rullstohl an.
Een Knack, een Ruck … "Hier Omi!"
"Ik dank di", sä de Grootmodder froh, "dat will ik an Grootvadders Bild steken."
Mit den blöhenden Twieg in de Hand fohrt se in'n Rullstohl dorvun.

Nu keem noch 'n Bruutpoor anspazeert. Frisch, lachen, Arm in Arm keem dat dorher. De junge Deern in dat witte Kleed seeg binå sülvst ut as en Blööt.
Dat Bruutpoor wull grååd an den Appelboom vörbi.
"Hollstopp!", reep de gröne Papeerslang un ümarmt keck dat Jungfräulein. Man Fastnacht weer vörbi un so'n Spååß weer nich mehr verlööft.
"Weg mit di", schimp de Brödigam — åvers dor segen se den Appelboom.
"Oh, wat herrlich! Fröhling", seggt he, "Blööttiet!"

Denn nehm he sien Deern in'n Arm un geev ehr 'n Söten. Dat weer an'n Åvend vun den Dag, de Sünn weer weg, dat is nu schummerig un köhl worrn.

In de lütt Stadt båven lüden de Åvendklocken. "Höört ji dat?", fråågt de Åvendwind, "se lüden en'n wunnerschönen Fröhlingsdag to Enn."


10.4.2022


na baven