Modder
Sünn ehr Kinner: Märken vun Sophie Reinheimer, överdragen vun Klaus-Dieter Tüxen Dat weer in'n April. Op de Landstrååt, de 'n lütte beten bargan verleep, stünnen op beide Sieden Regen vun Appelbööm. Åvers wat segen de Bööm ut? Keen Bläder, keen Blöten un ok keen Appeln doran! Bruun un kåhl streckt se seehrs Äst un Twiegen in de Luft rut. De Blööttiet to Fröhjohr "Pssst, fang mi doch!", reep 't dor op'nmål, un op een vun de Appelbööm ropflågen keem nee, dat råådt ji doch nich, wat dor flågen keem: Een gröne Papeerslang! See weer noch vun Fastnacht överbleven. En lütte Jung is se to Huus wies worrn, harr se mit hierher op de Landstrååt bröcht un nu hooch in de Luft sleudert. Dor weer se in en'n Boom hangen bleven. "Goden
Dag", sä de Slang, as se båven weer, "dat is
ja fein, dat ik hier land't bün. Mi dücht, du kannst wat
Smuck bruken." Un se wickel sik fast üm twee Äst. Ji, leve Kinner, hebbt dat all man begrepen: Dat weer en Fastnachtsslang, un dee kann nakloor blots vun Maskenkleder snacken. "Ik warr een'n Appelboom vörstellen", sä de Boom. De Papeerslang keek sik de brunen Knuppen an, denn sä se: "Goot.
Ik warr hier töven, bit du dat ruthåålt hest." Åvers denn fung de leve Sünn an, warm un jümmers
wärmer to schienen, un en ganz warme Regen drieselt vun båven
dåål. Denn Fröhling weer dat nu, dat kunn man glieks marken. Överall Fröhlingssünn un Fröhlingswind, Fröhlingsduft un Fröhlingsfreud! "Juuchhe!", reep de Papeerslang, dee noch jümmers
op den Appelboom fastseet, un steeg hooch vör Freud. "Op seehrs Arbeit?", fråågt de Papeerslang
verbååst, "ja, wat schüllt de nüüdlichen,
lüttjen Dinger denn för en Arbeit doon?" "Ja, wiss", seggt de Appelboom, "un dat mååkt
mi ok Freud. Åvers wor lang warrt dat duern? Kuum acht Dååg,
denn is de ganze Herrlichkeit vörbi, denn sünd all de Blöten
verwelkt un weg. Un wat bleev mi denn, wenn se nich ehr Arbeit dåån
harrn un keen Frücht kämen?" "Dorto musst du di een Blööt eerst nipp un nau ankieken", seggt de Appelboom. "Sühst du den Kranz vun lüttje, gele Büdels, dee dor üm de Mitt herümsteiht? In düsse Büdels stickt een ganz fiene, goldgele Stoff, de Blötenstoff. Sühst du, düssen Blötenstoff mööt de lüttjen Blötenkinner ut den Büdel ruthålen un in de Mitt grååd in den Blötenschoot rinsmieten. Dor geiht he denn op un wasst un wasst, bit en dicke, runne Appel dorut warrt. Na? Dor wunnerst du di, wat?" "Hm!", mååkt de Slang nådenkern, "dat
se dat so köönt, de lüttjen Dinger." De Slang antwoort nix mehr. Se kunn sehn, wordennig in den warmen Sünnenschien de lüttjen Immen anflågen kemen, de Blötenkinner fründlich holpen, wordennig se dorför een'n söten Drüppen vun de Blötenkinner kregen un wonnevull dörch de Twiegen zirsen. Dat weer een Gesurre un Gebrumm! So swoor schient de Arbeit ja nich grååd to sein, dacht de Papeerslang, denn ehr düchter dat, as weer dat mehr so'n sötet Speel. Un dorto de herrliche Fröhlingsluft, de blaue Himmel, de stråhlende Sünn un all de velen hunnert zorten, witten Blöten "Juuchhe
", stief oprecht in de Luft rop steeg de
Slang, se slängelt sik vör Freud, "juuchhe! Wat is
dat doch en schöne Tiet, de Fröhling! Un nu kiek mål,
Herr Appelboom, dor ünnen!" Een
vun de Deerns greep rop in de Twiegen, üm sik een'n aftorieten.
Åvers dor repen de Fründinnen in Brass: "Åvers
sowat ok! Keen warrt Appelblöten afrieten? Wat hest du dorvun?
Se fallt bald af, un ansünsten denkst du gor nich doran,
dat se ok Appeln bringen schüllt?" Denn keem en Fohrmann. He seet hooch op sien'n Wågen, dat em
de Twiegen över den Koop streken. He heel sien'n Hoot fast un
dat regent Blöten dorop. "Dat is en Unglück",
klåågt de Appelboom, "dat mien Twiegen so deep dåålhangen
doot." Nu keem en lüttje Deern an de Hand vun ehrn Vadder dorher: "Ååch,
wat sünd dat schöne Blöten!", reep se heel andåån,
"dor wüllt wi Mutti welk mitbringen." "Tja", lacht de Vadder, "so licht gifft de Appelboom
sien Twiegen nich her. Segg em mål, dat se för dien kranke
Modder sünd." "Mien Blöten", süüfz de Appelboom, "mien
schöne Blöten! Se warrt nu all verwelken un köönt
keen Appeln bringen." Åvers dat weer noch nich all'ns. En Rullstohl keem op den Weg
anfohrt. "Wat schöön ist dat, hier ünner den blöhenden
Boom dörchtofohren",
sä de ole Grootmodder, dee dorbin seet, "nee, un düsse
Pracht! Wat schååd, dat de Grootvadder dat nich nochmål
belevt hett, hee harr de Blööttiet ja so geern." Nu keem noch 'n Bruutpoor anspazeert. Frisch, lachen, Arm in Arm
keem dat dorher. De junge Deern in dat witte Kleed seeg binå
sülvst ut as en Blööt. Denn nehm he sien Deern in'n Arm un geev ehr 'n Söten. Dat weer an'n Åvend vun den Dag, de Sünn weer weg, dat is nu schummerig un köhl worrn. In de lütt Stadt båven lüden de Åvendklocken. "Höört ji dat?", fråågt de Åvendwind, "se lüden en'n wunnerschönen Fröhlingsdag to Enn." 10.4.2022
|