Modder
Sünn ehr Kinner: Märken vun Sophie Reinheimer, överdragen vun Klaus-Dieter Tüxen Puuh, wat för 'n suere Arbeit is doch dat Höflichsien!', dacht de Noordwind. Åvers as een Jung, dee nu mål in't Dummheitenmåken insteekt un nich noog dorvun kriegen kann, jüst so weer de ieskole Noordwind. Dat weer em all'ns noch veel to lebennig!
Un dat arger em 'n lütte beten un he dacht: Kann ik de Minschen sülvst nich vertövern, so will ik jüm tominnst een'n lütten Spijöök spelen! Gau flöög he nå de Finstern vun de Slååpstuven hen, blååst düchtig dörch de Ritzen un geev sniedigen Befehl: "Wåterflaschen! Wåterflaschen! An'n Åvend keem de Måån. "Ei!", sä he, "de Beek is tofroorn! Also harr Herr Petrus doch recht, as he mi hüüt Åvend mien sülvern Striedschoh mitgeven wull. Wat dumm, dat ik se to Huus låten heff! Åvers 'n beten sliddern kann ik doch!" Un nu sliddert de Måån een ganze lange Wiel op denn Beek op un dåål. Dorbi dacht he an all de Såken, dee he hüüt sehn un höört harr, un smuuster männichmål 'n beten dorbi. Annern Åvend åvers keem he wedder un bröch wohrhaftig wunnervull blenkernde, sülvern Striedschoh mit. Dormit fohr he elegant un hoheitsvull op dat blenkernde Iesflach still swiegend un in Gedanken spazeren. Un wordennig güng dat de nu froren Wåterdrüppens?
Markwürdig! Op eenmål fungen se an, ganz wunnerlich to
drömen! Vun Såken, dee se nienich höört oder
sehn harrn! "Wat smeckt an'n besten op de ganze Welt?", fråågt
de Lehrer, een grote, zottige Iesboor. De Iesboornmodders åvers, dee de Prüfung tohöört un af un an bifällig brummt harrn, dee kemen nu heran, slickt seehrs Kinner, wieldat se ehr Sååk goot mååkt hebbt swupp, un denn leeg de ganze Sellschop op eenmål in't Wåter un swumm fröhlich nå Huus. Een anner lüttje Drüppen drööm ok, hee wåhn dor irgendwo op en Iesschull. Åvers nich bi Iesboren, sonnern bi 'n Seehund. De Seehund harr gor to schöne, åvers bannig trurige Ogen.
Grååd harr em de Noordwind vertellt, dat de Minschen geern
Schoolranzen, Pantüffeln un Geldbüdels ut em un sien twintig
Fruuns måken wullen un dat weer dat, wat em so trurig
möök. Denn de Seehund sülvst möök gor nix
ut sik un sien Fruuns un dorför arger he sik doröver, dat
annere wat ut em måken wullen. Mit eenmål keem Leven in denn Seehund! Hee spitz de Ohren, dreih sien'n swarten, kugelrunnen Kopp, reckt sik in de Höögd un denn störtet he gau as de Blitz in't Meer un swumm 'n Stück neger an dat Dörp ran. Ooh, wat harr he de Glockentöön geern! Hee luuster un luuster un luuster sien Trurigkeit harr he ganz vergeten. Een lüttje Drüppen drööm, dat he in en Hågelwulk weer. Dat weer in'n Mai, also merrn in den schönen Fröhling! Un liekers weer dat båven ünner den Himmel koolt. Markwürdig! "Wüllt ji woll glieks ophören mit dat Speltåkeln Rasselbande!", schimpt de geelgriese Hågelwulk de Wåterdrüppens un Sneekristallen ut, dee sik herümdreven. As åvers de lütte Gesellschop nich mit dat Rumoren ophören dä, keem snöörstracks en mächtige Blitz ansuust un fohr mit sien'n scharpen, gollenen Sävel dormang. "To'n Dunnerwedder rrruut mit ju!", reep he kort un sniedig. Dor purzelt vör Schreck Wåterdrüppens un Sneekristallen dörch'nanner ut de Wulk rut un klammert sik Bang an'nanner, ümslüngen sik fast! "Ha, ha, ha", lach de ieskole Luft, so is't recht! Bröder un Swestern schüllt sik eenig sien! Schüllt vereent to'n Klumpen Wohrhaftig! Nu markt de Wåterdrüppens un Sneekristallen: Drüppwies weern se to lüttje Ieskugeln tosåmenfroren! Un jede dicke Kugel, Hågelkugel, harr wat Scharpet, Kolet, Sworet an sik drückt. "Wat schüllt wi denn dormit un worhen fallt wi?",
frogen se. "Köönt ji sehn, wat stolt dat sien Halme wegen deit? Wordennig dat mit de Fru Höpen lacht, un all vun dat herrlichste witte Broot dröömt? Em wüllt wi mål gründlich sien Drööm verhågeln! Also, passt op: Wenn ik "Los!" roop, denn scheet ji. Een twee dree: Los!!!" Knetteretet weg weg knattaratat af af knattert un prasselt dat ok all un in'n poor Minuten weer dat ganze Wetenfeld tonicht mååkt. All de grönen Halme legen op den Borrn un dorop kneet de ganze Hågelkoornsellschop. "O weh! O weh!", jammer dat Wetenfeld, "mien schönen,
jungen, grönen Halme! Mien Tokumtsdrööm!"
"Wor bün ik denn hier?", fråågt dat verwunnert,
"wååk ik oder drööm ik? Is mi doch,
as harr ik vör korten noch mit mien Bröder in'n Wischenbeek
speelt!" Wat wull de arme Sneesteern dor måken? Hee müsst sik even in sien Schicksål ergeven. As an'n Åvend de leve Frau Sünn mit en'n dicken Blomenstruuß, den se sik in König Laurins Rosengoorn plöckt hett, op den Weg dorher keem, streu se 'n poor vun de schöönen roden Rosen op de Spitz vun denn Iesgletscherbarg. "Mien schöönen roden Rosen sä se.
"Worhen swümmt wi?", froog 't den Iesbarg.
Dor weer een, dat bildt mit anner Iesstücken tosåmen, hooch båven, meistto an'n Noordpol, een Iesdoor. "Workeen warrt woll dörch dat Door spazeren?", froog
't. "Worto bildt man denn en Door, wenn nüms dor is, dee hendörch spazeert?", dacht de Iesdrüppen argerlich un keek sik op dat grote, witte Iesfeld üm. Dat leeg stief un still in de düüster Nacht. Denn dor hooch båven in dat Noordland-Ies is een halvet Johr lang Nacht; dat is langwielig. Dor miteens wat weer dat? An'n düüstern Himmel flamm op'nmål een hellet, bredet Band op! So breet, as vele, vele Schärpenbänner neveneenanner, so breet, as dat op de Eerd överhaupt keen Band gifft. Eerst witt, denn geel, orangschroot, gröön, en wunnervullet, stråhlendet Lichtband! Dat slängelt sik hen un her. "Wat is dat?", fråågt de Drüppen heel
andåån. Markwürdig! Oh wat wunnerlich is dat doch hier båven all'ns! Een Door, dörch dat nüms geiht. Iesstücken, dee sik över gor nix wunnern un freuen un een so herrlichet Farvenband, dat sik üm nix slängelt, mit dat man nix binnen deit!', dacht uns' lütt Wåterdrüppen. "Dat is de Töver vun de Polarnacht!", sä een
Stimm liek ünner't Iesdoor. Wedder keen Antwoort. Dat weer de Iesfee wesen! De Iesfee lett sik, as all de annern Feen, nakloor nüms sehn; åvers see weer dat, dee dörch dat Door hendörchgåhn weer. Dat Himmelsband lüchtet un stråhl nu in all de Farven.
Dat weer een Pracht nich to beschrieven!
"Ik kååm mi so lütt vör", sä
't, "so inlopen, oder as weer ik blots een lütt Stück
vun mi. Ik weet't sülvst nich. Meist müch ik frågen:
Workeen oder wat bün ik denn egentlich?" "Diamantensnee? All de Wedder! Dat höört sik ja bannig
vörnehm an", sä 't, "wat doot wi denn hier?" Nu möh sik de Drüppen af, wat vun de Iesfee sülvst to sehn, åvers so veel hee sik dat ok möhen dä, he seeg jümmers blots sik un all so'n as sik.
Dat lüttje Drüppen, dat dorvun drömen dä, kenn se åvers noch nich, un weer dorför bannig verbååst, as 't sik miteens in'n Droom op en'n Disch liggen seeg, dee ganz ut wittet Ies mååkt weer un in een'n Såål stünn, vun den de Wänn ut schönet, gröönlich un bläulich schemerndet Ies buet weern. An de Finsterschieven ut kloret, dörchsichtiget Kristall hungen de wunnervullsten Kristall-Spitzengardien'n, un dormang stünnen Iesblomen in blau-gröön schemernde Våsen. Heel andåån keek sik de Drüppen de snååksche Glemerpracht an. Dor piepst neven em een fiene, helle Stimm: "Ei, wat bün so froh ik doch, As de lütt Drüppen op dee Steed keek, vun dee de Piepsstimm keem, seeg 't een lüttjet, runnet, dörchsichtiget Stück Ies liggen. In dat Ies åvers weer nee, dat rååt ji nich weer dat nüüdlichste lüttje Stück Moos inslåten! De lüttje Drüppen wüsst gor nich, wat 't seggen schull vör Bewunnern. "Ja, keen harr dat denn dacht, Sünnerlich wunnerbor åvers weer doch de Geschicht vun de lüttje Moosplant in dat Ieshuus! Of dat sien Richtigkeit dormit harr? Workeen kunn 't woll dornå frågen? De lüttje Drüppen keek nå't Finster rut dor keek 't liek in denn funkelnden Polarsteern rin. Un em düchter dat, as nick he so'n beten mit'n Kopp: Wat man doch nich all'ns drömen kann, wenn man to Ies
froren in een'n lüttjen
Wischenbeek in depen, depen Slååp liggt. Åvers nu denkt ji woll, ik wöör ju nu so fein nå'nanner ok noch de Drööm vun all de annern Wåterdrüppens in'n Beek vertellen? Ja: Dat kunn ju so passen dat glööv ik! 19.1.2022
|