Modder
Sünn ehr Kinner: Märken vun Sophie Reinheimer, överdragen vun Klaus-Dieter Tüxen De Snick hett sik en Huus buet, en richtiget Huus mit Trepp un Döör. Blots de Finstern hett se vergeten. "Na, dat schååd nix!", seggt de Snick, "wenn man sünst all'ns in Ordnung is! En Dack över'n Kopp is doch de Hauptsååk." De Snick un ehr nieget Huus As'n Rucksack nimmt se ehr Huus op ehrn Rüüch un geiht op Wannerschop. Toeerst bemööt se den grönen Grashüpper. "Schall ik trecken helpen?", fråågt he un
blifft ståhn, "de Kutsch kümmt ja gor nich vöran!" Wokeen kiekt denn dor ut dat Eerdlock herut? Dat is ja de Feldmuus.
"Kååm, ik nehm di dien'n lütten Sack af",
seggt se, "hest woll swoor doran to dregen?" Dor kümmt een Wippsteert (dat is de Bachstelze) antrippelt.
"Wat kost
denn de snååksche Muschel, dee du dor spazeren driggst?",
fråågt se. "Düsse Muschel helpt mi denken an
mien Winterreis an't Meer. Ik will se di afkopen." Dat fangt an düüster to warrn. Dor steiht een Feldgrill an'n Wegrand. "Ååch, dat is ja schöön, dat du mit de grote Pauk kümmst!", sagt sie, "ik striek de Vigelien, dor geven wi tosåmen en schönet Åvendkonzert!" Nu
warrt dat de Snick doch to bunt! "Ååch wat, grote
Pauk!", röppt se noch eenmål richtig füünsch,
"dat is doch mien Huus!" Åvers dat hett de Snick al gor nich mehr höört, denn se is all in ehr Huus ringåhn. Gau mååkt se de Döör to un nix süht man mehr vun ehr. De arme Snick! Dat is doch gor nich so eenfach, en Huus to hebben, wenn elkeen wat to rüffeln hett! 11.7.2021
|