Modder Sünn ehr Kinner:
De Barken-Prinzessin

Märken vun Sophie Reinheimer, överdragen vun Klaus-Dieter Tüxen

De Barken-Prinzessin

De Kööksch, dee hier arbeiten dä, wüsst dat genau, un se heel mit Iever dorop, dat't in ehr Köök jümmers rein un ornlich utseeg. Un dat weer afsünnerlich, ok de Töllers un Pütt, de Schötteln un Kröög glöven dat to weten. Denn all — vun de böverste, kopperne Kasserull bit dåål nå de lüttste, eerdene lütt Schöttel — leten sik willig schüern un rieven un putzen; se wettievert mit'nanner, wokeen an'n blanksten un smucksten weer.

Evenso ehrgiezig weern ok de Kökenmöbel. "Wat deit man nich all'ns, üm een Prinzessin to gefallen", süüfzt de hölterne Kökendisch, wenn Böst un Seep an em arbeitet hebbt un he drüppelnd natt dorstünn. Wenn denn åvers de rode Deek wedder över em opdeckt leeg, so weer he stolt un meen, dat he de Prinzessin an'n besten gefallen wöör.

"Papperlapapp", sung de griese Wåterketel vun'n Heerd her. Hee bild't sik nich wenig dorop in, dat hee de eenzige in de Köök is, dee singen kunn. "Op Utsehn gifft de Prinzessin nix. Mien schöne Stimm gefallt ehr wiss veel mehr, wenn ik ok blots in een grieset Kleed steken do, so as de Fru Nachtigall. Nich op dat Kleed kümmt dat an, sonnern op de Stimm un op de Seel." Un denn damp un sung de Wåterketel, üm Prinzessin Bark to wiesen, wat he för 'n schöne Stimm hett.

De Bark buten vör dat Finster seeg un höör all'ns mit an un lach still in sik rin. "Wodennig möögt se blots op den Gedanken kåmen sien, ik weer een Prinzessin?", froog se sik verwunnert, "ik bün doch blots 'n ganz gewöhnliche Bark as dusend annere ok."

Dat is allerdings wohr. Egentlich hett dat de Pütt un Schötteln in de Köök ok nüms seggt, dat de Bark een Prinzessin is. Åvers wiel de Stamm vun den Barkenboom nich bruun weer, as de meisten annern Boomstämm, sonnern een wittet Kleed droog, un wiel de Bark so'n feinet Utsehn hett un ehr Twiegen mit de zorten, grönen Bläder so anmodig un vörnehm to bewegen wüsst. So weer even de Sååg in de Gangen kåmen, dat se een Prinzessin weer.

Een's Dåågs bröch de Kööksch een'n lütten, funkelnågelniegen Melkputt mit nå Huus. Man seeg em glieks an, dat he keen vun de gewöhnlichen weer! He droog sien'n lütten, glänzenden un gelen Rock mit de brunen Tupfer so seker un stolt, un reckt sien lütt Snuut keck in de Luft un harr 'n ganz opfallend groten Henkel.
De lütt Melkputt keek sik in de Köök üm, lööv nich blots den schönen Blick in't Gröne, sonnern ok de Utsicht op een Prinzessin.

"Woher weet ji dat?", froog he foorts.
"Dat weten wi even!", repen de Töllers un Pütt.
"Ik seh åvers keen gollene Kroon", sä de Melkputt.
"Dafür desto mehr een goldenet Kleed", sän de annern; se menen dormit de gollenen Blötenkatten, dee överall an de Twiegen vun de Bark hungen.

"Ik seh åvers ok gor keen'n Sleier", meen de lütt Melkputt. "Prinzessinnen dreegt jümmers een'n Sleier."
"Papperlapapp!", schimp de Wåterketel wedder, "Prinzessin Bark hett ok een'n. See hett em nu blots afnåmen. Köönt ji ju besinnen, wat se in't Fröhjohr för wunnervullen, grönen Sleier droog, as de Störm in de Gangen weern?"
"Nakloor, nakloor!", repen de Schötteln, Pütt un Pannen togliek, un de Kökenlamp reep vun båven hendåål: "Lååt man, hee warrt't all noch lernen, an de Prinzessin to glöven."
"Anners warr ik em dat Leven noch gründlich versolten", geev ok dat Soltfatt noch sien'n Semp dorto.

De lütt Melkputt dä so, as harr he dat all'ns nich höört.
"Wenn de Bark wohrhaftig een Prinzessin is", sä he mehr to sik as to de annern, "so mutt see oder ehr Vatter een Riek hebben. Un so schall se uns mål dorvun vertellen."
"Vertellen?", froog de Schüerlappen heel verbååst. Un ok de annern repen glieks: "Wo denkst du hen? Wokeen schall se dornå frågen?"
"Ik", sä de lütt Melkputt rohig. He tööv vun nu an blots noch op een passende Gelegenheit, üm in de Neegde vun de Prinzessin to kåmen.

Annern Nåmiddag weer dat sowiet. De Melkputt worr mit hitte Melk füllt un to'n Afköhlen vör dat Finster stellt. "Leve Prinzessin Bark", fung he ok slankweg an, "wenn See wohrhaftig een Prinzessin sünd, so hebbt Se wiss ok een Riek. Möögt Se nich mål dorvun vertellen? Ik beed doch recht schöön dorüm."

De Schötteln un Pütt in de Köök stock een Sekunn lang de Hartslag vör Schreck, un ok denn lütten Melkputt weer dat in düssen Ogenblick nich ganz geheuer! Åvers denn wunnert sik all, as de Prinzessin Bark sik nå denn Melkputt dåål böögt, mit ehr grönen Blädertwiegen leev stråkelt un fründlich sä: "Bannig geern!"

Ohn de Sellschop Tiet to'n Wunnern to låten, fung se an to vertellen: "Mien Riek is bannig, bannig groot. Geiht man links üm de Eer herüm, so reckt dat bit nå Amerika. Geiht man rechts, so reckt dat bit nå't Land Asien, un geiht man liekut nå Noorden, so reckt dat bit dorhen, wo dat koolt is un wo de Iesboor un de Seehund wåhnt. Ik dörv wohl stolt sien op mien Riek, denn dat is doch verwunnerlich, wo bruukbor wi Barkenbööm doch sünd.
Schååd, dat ji nich spazeren gåhn köönt, denn in vele Goorns kunnen ji de witten Barkenmöbel sehn, de ut uns'e Riek kååmt. Bänk to'n Verpuusten, Dische to'n Koffidrinken, lüttje Goornlöven, Gelänner un Brüüchen; witt, hell un fründlich schemert se ut dat Gröön vun de Goorns hervör.
Hooch båven in't Noorden, bi de Iesboren, dor bruukt man uns' Holt sogor to'n Hüttenbuen."
"För de Iesboren?", froog een ut de Köök.

"Oh, nee! De Iesboren bruukt keen Hütten, nee, dee wåhnt in't Iesmeer. Åvers dor båven gifft't ok Minschen. Eskimos heten se. De Eskimos deckt seehrs Däcker öft mit grönen Råsen to, wiel dat so schöön warm höllt un wiel se nich veel anneres hebbt. Man de Råsen alleen wär nich fast noog, un dorüm buet se eerst een fastet Dack ut Barkenholt dorünner. Hebbt ji dat verståhn?"
"Jaa", sä de lütt Melkputt, "leve Prinzessin, vertellt Se doch wieder."

"In mien Riek gifft't vele ünnerscheedliche Stämme. Dor båven in't Noorden bi de Eskimos gifft't een'n ganz lütten Barkenstamm. Dor sünd de Barken so lütt as Dwargen, un dorüm nennt wi se Dwargbark. Ik segg ju: Wat dee mit seehrs Worteln för fiene Fådens un Fåsern herstellen! Ut dee weevt sik de Eskimos wunnerschöne Deken. Sogor Kleder un Schoh warrt dor båven ut Barkenfåsern mååkt, un ut Barkenholt sünd ok de Fatten to'n Eten un Drinken.
Un övrigens — wiel ik nu grååd mål vun't Drinken snack: Denkt jo nich, dat't bi uns in't Barkenriek nix to drinken gifft! Beste Wien warrt dor mååkt. Barkenwien, jawohl! Un wi levert dorto denn Saft.

Nu mutt ik mi åvers beielen mit mien Vertellen, anners warrt se to lang. Wokeen is sünst noch in uns'e Riek? Ja, richtig, de Bessenbinner. Bessen mååkt se ganz ut Barkensprock, denkt ju. Un denn de Ruten, weet ji, wat dat is? Nee? Ümso beter. Wodennig schall ik ju dat åvers verkloren? Dat is, na seggt wi mål: Dat is so'ne Åårt vun Töverstaff, dee ut unordige Kinner wedder ordige mååkt."

In düssen Ogenblick keem de Kööksch in de Köök. Se bröch 'n Packen Holt mit un legg dat ünner den Heerd to'n Drögen.

"Wohrhaftig", reep de Bark, "dat harr ik binåh ganz vergeten: Brennholt is ja bi uns ok to hebben! Dat Barkenholt brennt goot! Stark, hell un lustig."

Nu keem vun de een Siet her een Maisebber, vun de anner Siet een Maisebberfrollein op den Barkenboom toflågen. Wohrschienlich harrn se hier een Rangdewu, üm wichtige Såken to besnacken.

"Nu hebbt wi wedder Mai", seggt de Bark, "morgen is Pingsten."
"Ååch — dorför heff ik mi hüüt so lang mit den Kokendeeg rümslågen müsst", meen de Holtlepel, dee in de Spöölschöttel leeg, "also Pingstkoken weer dat!"
De Prinzessin höör nich dorop. "Morgen is Pingsten", sä se noch eenmål.
"Se seggen dat ja so trurig, leve Prinzessin?", meen de lütt Melkputt.
"Trurig nich, nee. Åvers, weetst du: Pingsten — Pingsten is nämlich de gröttste, allerschöönste Festdag. Doröver dacht ik soeven nå."
"Oh — vertellt Se uns doch gau noch wat dorvun. Bitte!", sä de lütt Melkputt.
"Ååch", meen nu de Prinzessin, "weetst du, hier, in de Stadt, dor markt man ja nich alltoveel dorvun. Ji müssten nu mål buten op't Land sien! Dor håålt se sik ganze Barkenbööm un planten se vör't Huus. Vör de lütt Kark ståht welke, un in de Kark un in de Hüüs is all'ns fein mit Barkenloov smückt. Åvers fröher weer dat noch ganz anners! Dor worr een Barkenboom sogor mit Bänner un buntet Papier smückt, un all de Lüüd danzern üm em herüm."
"Worüm weer dat denn grååd een Barkenboom?", froog de lütte Melkputt.

"Worüm? Ei — kiek mål, dat Pingstfest is doch egentlich een Fröhlingsfest. De Minschen freut sik, dat wedder Fröhling weer un buten ünner Modder Sünn ehr Stråhlen all'ns gröön un schöön in Blööt is. Un, sühst du, so een Barkenboom mit sien witte Rinn, mit sien helle, zorte, frische, lütte gröne Bläder, dee süht den Fröhling doch an meisten liek, dee is grååd as een Bild vun Fröhling. Dorför nehmt em de Lüüd as Smuck för dat Fröhlingsfest, dat Pingstfest."

"Ja — dat is richtig", meen nu de lütt Melkputt. Un dat dä em nu ok leed, dat he nich glieks an de Prinzessin harr glöven wullt.