Modder
Sünn ehr Kinner: Märken vun Sophie Reinheimer, överdragen vun Klaus-Dieter Tüxen Båven op'n Barg leeg de Dannenwohld. Vele, vele Hunnert Dannen, lüttje un grote, junge un ok ganz, ganz ole. Düüster un still weer't binnen in den Wohld, denn de hogen, olen Dannenbööm, dee dor stünnen, dat weern luter eernste, swiegsåme Lüüd, dee geern seehrs Roh harrn. Se stünnen heel stief un still in seehrs düüster-gröne Nådelkleder un soo dicht bi'nanner, dat meist gor keen Sünn hendörch kunn. Åvers dat weer de olen Dannen jüst recht so, dordörch weer't so schöön düüster un schattig in den Dannenwohld ...! Dannenkinners Wiehnachten De lütten, jungen Bööm åvers, för dee weer dat nix. Dee müssten dat noch hell un luftig hebben, üm groot to warrn. Un dorför stünnen se butenvör, an de Randkant vun't Holt. De Wohldrand, dat weer sodennig de Kinnerstuuv vun den Dannenwohld. Dor schien de Sünn gollen un warm, dor weih' de Wind recht lustig un frisch, dor kemen Vågels to Besöök, un Immen un Botterlickers, dor kunn man den Heven seh'n, un de Steerns, un ok dat lütte Dörp, dat dor ünnen in't Dåål leeg. Dat weer de schönste Platz in den ganzen Wohld, op den de lütten Dannenkinner stünnen. 'n Tant vun jüm, 'n grote, dicke Dann, de Muhme Dann, weer to'n Oppassen un Ertrecken anstellt. Dee stünn dorbi un geev fein Obacht, dat all'ns sien Ordnung harr. Meist åvers stünnen de lüttjen Dannen ganz oordig un still bi'nanner. De Sünn geev jüm Wärmde un lehr se dat Duften, se worrn vun den Regen båådt un dee geev jüm ok to drinken, de Wind lehr se, seehrs lüttje Twiegen fein anmodig to bewegen, un de Muhme Dann wiest jüm, wordennig see sik fein grååd hool'n müssten un ok fast un stief un still to ståhn, as sik dat för 'n ordentliche Dann höört. Soo wasst de lüttjen Dannenbööm heran, un jedet Johr,
wenn de Fröhling keem, denn bröch he jüm lüttje,
ganz hellgröne Spitzen mit, dee he jüm op de Twiegen steek.
As luter lüttje Lichten seeg dat ut. Åvers de Fröhlingswind höör nich op ehr. "Nu",
froog he de Dannenkinner wieder, "wat is't? Wat möögt
ji mål warrn? Nakloor Christbööm oder? Denn
een Christboom to warrn, dat is ja nu eenmål de Droom vun all
de Dannenbööm." Dor stünnen nu de lüttjen Dannenbööm un wüssten
nich, wat se dorvun denken schullen. Wat schüllt se all warrn?
Dat weer jüm noch gor nich in de Sinn kåmen. See dachten,
se schullen even Dannenbööm warrn, soo as de annern Bööm
hier in'n Wohld ok. De lüttjen Dannenbööm åvers, na, dat köönt
ji ju woll denken: Dee geven sik nakloor mit den Bescheed vun de ole
Muhme nich tofreden, de Fröhlingswind harr se nu mål nieschierig
mååkt.
Un nu suustert un tuustert de lüttjen Dannen heel dörch'nanner, överleggen un berååtslåån un zappelt mit de lütten Twiegen vör luter Ungedüür. Dat weer blots goot, dat de ole Dannen-Muhme jüst mit ehr Nåversch an't Snacken weer, anners harr ehr dat wiss an't Hart gåhn! Åvers ehr Gedanken weern all bi't Wiehnachtsfest, wat nu jümmers
neger keem. Ok in't Dörp ünner weer man bi, sik dorför
to rüsten. Kinner kemen mit lüttje Körv rop in denn
Wohld un hålten
Dannentwiegen. Ut den Schosteen vun de Backstuuv steeg den helen Dag dicke, swarte
Rook; 'n Teken dorför, dat se dor mächtig an't Backen weern. Ok de gele Postkutsch, ünner, op de Landstrååt, kunn man dat anmarken, dat irgendwat Afsünnerlichet in de Gangen weer. För gewöhnlich harr se all de Paketen in ehr'n Binnenruum verstaut; nu åvers weer dat ganze Postkutschendack dormit vull belåden, un sogor de Postiljoon vörn op den Bock harr noch welke neven sik to liggen. "Wat mag dor all'ns binn sien!", dachten de Dannenkinner,
un een lüttjet Dummerchen froog: "Wann kümmt denn endlich
dat Pakeet för uns?" Nu weer de Hillige Avend dor. Nu stünn dor in'n Wohld, gor nich wiet vun de lütte Gesellschaft
weg, 'n ganz ole, morsche Dannenboom mit 'n langen, griesen Flechtenboort. Na, nu dä 't den Dannen-Grootvadder bannig leed, dat de lüttjen Dannenkinner hüüt, an'n Hilligen Åvend, soo still un truerig weern. "Ik warr ju 'n Geschicht vertellen", sä he, "een Geschicht, dee ju Freud måken warrt", un fung ok foorts dormit an: "Ji klåågt, mien leven Dannenkinner, dat 't des Åvends nu jümmers so düüster üm ju herüm is. Nu höört mål to: Soo as jüm, soo is't vör vele, vele Dusend Johr'n ok mål de Minschen gåhn. Doomåls, mööt ji weten, to dee Tiet, vun dee ik jüm vertellen will, dor weer dat all'ns noch ganz, ganz anners as nu. Dor geev't noch keen groten Städer un keen Hüser, dor wåhnten de Minschen noch op't frie Feld, in siede Hütten un Telten. Un in dee Hütten, dor brenn noch keen Gas un keen Elektrisch. Neehee! De Minschen, dee to düsse Tiet leevt hebbt, dee harrn meist keen anneret Licht as de Sünn. Un dorför, seht ji: Wenn nu de Winter keem un de Sünn jümmers fröher slåpen güng un jümmers låter opstünn, denn klågten de Minschen, jüst as ji, över de vele, vele Düüsternis. Se kunnen dat ja woll verståhn, wieldat de Fru Sünn nå all de vele Arbeit in'n Sommer nu den Winter dorto nutzen wull, sik eerstmål düchtig uttoslåpen. Åvers liekers hofft se ok, dat't Utslåpen nich gor to lang duern wöör; denn de Düüsternis weer doch to schrecklich. Nu: Un as denn endlich de Tiet kåmen weer, as Fru Sünn sik in ehr wittet Wulkenbett ümdreihen dä, sik ümständlich de Ogen reev un mit 'n Grientje meen: "Soo, ji leven Minschenkinner, nu bün ik nich mehr ganz so mööd, nu kann ik wedder jeedeen Dag 'n beten fröher opståhn un 'n beten låter slåpen gåhn. Freut sik: Nu warrt't allmählich wedder heller op de Eer warrn." Dor harrn ji de Minschen åvers mål seh'n schullt! Se wüssten sik för luter Freud gor nich to hool'n, smückten seehrs Hütten mit gröne Twiegen ut, steekten Freudenfüer an, hebbt kååkt un bråådt, sungen fröhliche Leder un fierten een grotet Fest, dat se Wintersünnenwennfier nennen dän. Na, wat seggt ji nu? Weer dat nich 'n schöne Geschicht?",
froog de Dannengrootvadder. "G-G-Grootvadder, w-worher weetst du dat all'ns? Grootvadder,
denn mööt wi ja 'n Fest fiern?!"
"De Wiehnachtsklocken", sä de Dannen-Muhme; "ähä,
ähä", un se hustet so'n beten markwürdig
dorbi. Süh, un nu vertellt se de Dannenkinner dee Geschicht, dee ji
seker all kennen doot. De Geschicht vun dat lüttje Jesuskind.
Wordennig dat in'n düüster Winternacht in'n Stall to Bethlehem
boren worr, as 't dor miteens ganz hell worr, in'n Stall un butenvör
un op't Feld. Wordennig de Harders, dee dor buten seehrs Schååp
höden dän, jüm dat Angst un Bang worr vör dat
Licht, bit denn de Engel keem un jüm sä, dat se keen Bang
to hebben bruukt. De lüttjen Dannenkinder åvers harrn se noch nienich höört;
un se gefull jüm liek so goot as de Geschichte vun den Dannengrootvadder. De Karkklocken ünner in't Dörp swegen nu, de lüttjen Dannenbööm ok. Keeneen vun jüm åvers klåågt mehr, dat't so düüster un so truerig weer, hier båven. Denn ok in seehrs lüttjet Hart weer nu de Freud introcken ..., de Wiehnachtsfreud un dat Wiehnachtslicht. 22.12.2019 |