Nelemale un Solamele

— Oostfreeschkes Platt —

Un hier warrt de Geschicht vörleest:

Lesen deit Ewald Eden in oostfreeschkes Platt.

Nelemale wee man eerst jüüst een Stünn'n old — oaber see kunn all fleegen, dat dat man so stoof — vörgels un rüggels — hochkant un breet — in een rundum un liek noa boaben — see kunn gannich upholln — see muss dat eers aal utprobeern.

Oach so — ji weeten joa nich, well Nelemale is.
Nelemale is een lüütji Stuvenfleech — hör Oogen, de blenkern as Steerns un hör Flöägels gliem'n as Winachsglas.

De fiin Been'n kunn see noa aal Kantn dreihn — see kunn sük dormit an d' Kopp kraaben un to glieker Tied över de Flöägels strieken. Dat we sowat van figelinsch — see wull dat sülvst noch gannich begriepen. Blossich noaderhand — bi dat Schootüüchs — dor kunn dat 'n bäten stuur worden: see bruks näämich särß Schoo tomoal.

Oaber dat wee noch 'n Tied hen. Eersmoal muß see sük in hör Welt torech finn'n.

Hör Welt — dat we de Köäken mit de grode Törfoab'n — mit de Spekk- un Schinkensieden — mit de Wusten in Kringels un in laang dikk Daarms, de aal an d' Böän hungen to dröögen. För so'n lütte Stuvenfleech wee dat dat Paradies.

In d' Spieskoamer stunn'n Potten mit söten Room — mit Schmoalt un Grieben un mit geele Botter.
See wuß gannich, wor see sük toeers hensetten schull to äten. Hier 'n bietji un dor een bäten — un upletzt noch 'n Spierke an d' Hönnichpott schlikkern.

De Flöägels wurn rein loahm un de Been schwoar — Tieds, 'n Settji to schloapen!

Achter de Köäkendör stunn 'n Wilgenkörf — moi mit rodet Tüüchs utschloan —, richtich schuulich seech dat dorin ut. Dor kunn see 'n gemütlichen Middachstünn'n holln.

Mit een Ziers flooch see in de Körf. Tüschen de Geräädschkupp in de Körf mook see sük dat figelinsch torecht — hier noch 'n Strääk bösseln — dor noch 'n Been schüddeln —, un denn schleep see tüschen Drinkensbuddel, Stükkendöös, Sloadjistaang, Tabaksbüdel un Piep in.

Wenneer hör ok blossich een Flöägelschlach Oahnung in d' Kopp seet, wat dat mit de Körf för'n Bewennt up sük har, wee see dor joa ni nich rinfloagen. Oaber woneem schull see dat hemm'n? See wee joa man eers een poar Stünn'ns old.

Jüüst dat see inschloapen is, neit een de Dekkel to — hör bleev hoast dat Haart stoahn. Up Schlach wee dat balkendüster. Na joa — kunn man wenichstens in Ruh schloapen.

Nelemale — wenn du wußd, wat di verwachten deit! See wee in Harm sien Vesperkörf laand un wee nu up Tuur noa d' Moor. Harm wull hen to Törf groaben.

Eers to d' Teetied kreech see wär de Häven to sehn — de Klapp wee noch heel nich oapen, wee see ok all buten.
Doch wat wee dat? Dit wee joa een ganz annern Welt!

Dat wee een Summ'n un Fleuten un Brumm'n — un aal de Klören — blau un bruun un witt un rod! See kunn mit hör särßkantich Oogen gannich so flink hen un her goahn, as dat up hör instörm. Grode gäele Bottervöägels un schwart-gäel striept Immen seeten up bunte Blööm'n.

Wenn see wächfloagen, ween see hoast duun van Hönnich — so schokkelden see dör de Lücht. De Puustkoppen van de Peerblööm'n un wittet Wullgras floog'n mit hör üm de Wäed — see wulln säker weeten, well dat woll flinker angoahn kunn.

In 'n Tied van niks har see de Köäken all vergäten — so licht geit dat. Hier buten geev dat keen Müürn, an de man sük de Kopp stööt'n kunn — hier wee de unendliche Wiede.
Dat lücht un triller un lokk — see kunn dor gannich tägen koam'n, sük dat aal antokieken.

Fffjjjjiit — wat wee dat?

Een Schwoalfke wee up Flöägellängte an hör vöörbistoaben — jungedi, dat wee noch ähm goodgoahn! In hör Köäken har dat disse Gefoahr nich gäven, dor har see sük blossich vöör de Hönnichschleufkes — de Fleegenfangers, de an d' Dekk hungen — woahrschoon mußt. Oaber wenn man dat richtich sücht — man kann in d' Läven nich aal hemm'n. Bi de Düwel braant dat Füür un in d' Häven givt dat Schwoalfkes.

Bi aal de Kiekeree har see dat Äten rein vergäten — tomoal de hör Moach so'n groden Bölk, dat de Müürch, de mit hör up dat Heidekruut seet, rüggels up de Grund full.

Denn man los suust un kieken, wat up de Spieskoart so stunn! Dit un dat — van aal wat. See wuss heel nich, wat see woll toeers angoahn schull. De Disch wee so vullpakkt — dat dreef all bi d' Kanten andoal.

Eenmoal upstiegen in d' Lücht — de Süüen achter sük — van boaben kunn man d' aal vöäl bäter sehn.
Dor — tüschen de Reiten — up de lütji Hümpel — as wenn dor een Kroon stunn! Dor muß see updoahl.

Oahn vöäl Kringelee schoot see liek andoal. Dat muß joa wat ganz Besünners wääd'n! See kunn all de lüchtende, gäele Grund rüken un schlikker sük dat Muul —— bammmms! — Wat wee dat?

Heel benaut keem see wäär bi sük bi. See leech up d' Rüäch up een grodet, gröönet Bladje — un dor, wor see henwullt har to äten, stunn een Wicht — so fien, dat man dor dörkieken kunn.

"Grööt di, Nelemale!", hör see dat singn. "Ik bün Solamele, de Moorfee. Ik do hier in d' Moor so'n bäten verwachten, dat dat aal sien Padd geit."

"Joa man — woarüm hest du mi denn up de gäele, sööte Grund nich äten loaten? Ik hebb doch so'n Schmacht!", keem dat rein 'n bäten vergrellt van Nelemale t'rüch.

"Wenn ik di nich hollstopp boaden har, haast du ni mehr äten kunnt." De lüütji Moorfee schlooch mit hör sieden Flöägels een groten Boach. "Paass good up — glieks kummt de ole Knisterknaster. Sien Läävenskeers is ovlopen — de kann ik nich torüchholln — denn süchst du, wat passeert."

See har noch gannich to Ennen schnakkt, hör Nelemale wat brummen. Een dikken blaugliemigen Peerfleech keem antrummelt — drei dree, veer moal över de Kroon un gung ganz suutji andoal. He har sük ok woll sien Middachäten utkäken. Een Stükkji rutter he noch över de gäele Grund — un denn stunn'n sien Flöägels still.

Bit he sien Schlakkerlatz ümbunn'n un Mest un Goabel proat lächt har, düür dat 'n Settji. He har sük rein komodich hensett un wull so richtich loslärgen — as dat een Klapp mook, un de Kroon har hüm inschloaten!

Nelemale wee dat Haart in de Büks szakkt — see har rein de Klöär verloorn.

"Kiek", sää Solamele, de Moorfee, mit hör Singsangstiäm. "So geit dat to in d' Natur. Wenner ik mien Ooch nich överall har, wüür us Sünn'ndau aal de Deerten upfräten, de bi hüm up Visit keem'n."

Nelemale muss eersmoal düchdich schluuken — dat wüür see sük heel dikk achter de Oorn schrieven.

De Kroon van wieden ankieken un sük an dat Bild höögen, joa — oaber henfleegen un versöken, een Stükkji ovtoknaueln? Nie nich wäär! As see sük verhoalt har un sük bi Solemale bedanken wull, wee de aal laang annerswons —— üm de Richt to holln in dat Läven hier in d' Moor.