Volkstruurdag 2017


Wo lang noch? Wo lang noch warrt de Kränz daalleggt in uns Karken, an de Gedenksteden un an de Steen in uns Dörpen, op de de Naams vun de Doden ingraveert sünd? Ole Lü sühst dor mehrst. Naja, sühst meist överall in Düütschland ole Lü. Un dat liggt nich doran, dat de jungen Lü in de Kriegen doodbleven sünd — Dank Gott! —, sünnern bloots doran, dat vele junge Lü gor nich boren woorn. Bald hör ik sülven ok to de olen Lü, jung bün ik al nich mehr. Un düt Johr eerstmaals mit na de Gedenkfier gahn. De mehrsten jungen Lü hier sünd vun de Füerwehr, de bi de ganze Saak dat Leit hett.


Klick op to'n Vergröttern!

Dat Gedenken is wördig, de Reden sünd good. Minschen, de den tweten Weltkrieg beleevt hebbt, sünd noch dorbi. Man dat Gruun ok vun'n eersten Weltkrieg warrt kloormaakt. Verdun — een Steed, 6000 Dode per Dag, 700000 in wenige Maanden... Sinnlose Dode. Junge Dode. Wat wichtig is: Wenn dat Erinnern an de Schrecken vun'n Krieg ophaalt, steiht de neegste Krieg dicht bevör.

Woneem, fraag ik mi, sünd hier eentlich uns Mitbörgers, de ut Syrien, den Irak un Afghanistan flücht sünd? De harrn hierto en Barg to seggen, dat weet ik ut vele Snacks mit ehr. Weet se nix vun düsse Tradischoon? Hebbt wi versüümt, ehr dat to verklaarn, ehr dat nehgtobringen? Hier kunnen se en Deel vun ehr egen Geschicht wedderfinnen un uns Gedenkdag nieg un för en hütige Generaschoon defineern. Sik un uns integreern. En Stück mehr Freden schaffen. Lü, haalt de Flüchtlinge in uns Gedenken! Laat se ehr egen Kränz daalleggen, laat se mit uns gedenken, ok in ehr egen Spraken! Dorför sünd uns Denksteden dor! De Bott op den Steen gellt ok ehr. Dat much Gott geven.

Un denn warrt dat doch noch speelt, dat gresige Leed vun den "goden Kamraden". Bloots speelt, nich sungen; avers ik kenn den Text. He is unminschlich, zynisch, böse.

Ich hatt’ einen Kameraden,
Einen bessern findst du nit.
Die Trommel schlug zum Streite,
Er ging an meiner Seite
Im gleichen Schritt und Tritt.

Eine Kugel kam geflogen,
Gilt sie mir oder gilt sie dir?
Ihn hat sie weggerissen,
Er liegt zu meinen Füßen,
Als wär’s ein Stück von mir.

Will mir die Hand noch reichen,
Derweil ich eben lad.
Kann dir die Hand nicht geben,
Bleib du im ew’gen Leben
Mein guter Kamerad!

"Kann dir die Hand nicht geben"?! Kann nich? Orr will nich? Düsse Steed dreiht mi regelmäßig den Maag üm. Ludwig Uhland hett dat verbraken, un weet de Himmel, wat he sik bi dacht hett, dat he sien starven Fründ den letzten Handslag verweigert un lever sien Gewehr laadt, üm en annern Minschen den besten Fründ vun de Siet wegtoscheten. Een, de dat deit, hett nix kapeert. Een, de dat deit, hett nix anners verdeent, as jedeen vun sien Frünnen dör den Kriegsdood to verleren. Een, de dat deit, hett sien Fründ quasi sülvst doodschaten. Dat weer sien Kugel. Un solang een dat deit, nimmt de Irrsinn keen Enn!

Naja, de mehrsten Lü hier kennt den Text sachs nich orr höört nich hen op de Bott vun de Wöör, ok wenn se em kennt. För de jungen Lü is dat bloots en Melodie. Man liekers: Düt Leed schull nich mehr speelt warrn. Dat hett hier nix verlaren, un ok narms anners, Ludwig Uhland hen orr her.

Wo lang noch Kränz daalleggt warrt, is nich wichtig. Man dat de jungen Lü keen Gewehr mehr laadt un lever en starven Fründ de Hand hollt, dat is wichtig.


Klick op to'n Vergröttern!


Text un Fotos: Marlou Lessing
19.11.2017


na baven