Dat kannst mi glööven!
Steerndaoler

vun Heinrich Siefer

To'n Anhören hier klicken:
Lesen deit Heinrich Siefer.

Dor was eis maol ein lüttket Wicht. Vadder un Mauder sünd ehr dootbleven. Et was so arm, et har nich maol mehr 'ne Kaomern un 'n Bedde to'n Schlaopen. Bloß noch 'n Knuust Brot un dat Tüüg up 'n Lieve. Dat Wicht was van Harten good. Man kiener har dor wat mit in tell.

Bedreuwet güng et nao buten up 't Feld. Up Gott allennig verlöt et sik. Do köm dat Wicht ein armen Kerl intomeute: "Du", segg hei, "och, gev mi doch wat to äten. Ik hebb so'n Schmacht!" Glieks giv dat Wicht den Kerl dat Brot un mennt noch: "Gott sägen di!"

Een Tied löter kummt en Kind — schraiensmaote un an 't Jammern — un mennt: "Mi früss 't an 'n Kopp, gev du mi wat, dat et mi warm wedd!" Un glieks giv dat Wicht dat Kind de Müssen.

Duurt nich lange un wedder kummt dor en Kind, heil verklaomt un verfraorn. Et har kien Jacke an. Glieks giv dat Wicht de Jacke of. Noch 'n Tied löter fraogt en anner Kind nao 'n Rock. Uk denn giv dat Wicht weg. As et nu all lang pickendüüster is, kummp dor inne Dannen een Kind un fraogt nao 'n Hemdken. Un dat Wicht denkt sik: "Et is ja all düüster. Dor süht mi sacht kiener. Dat Hemdken kann ik mit Ruhe uk noch offgeven." So staiht et tolessde naokend dor in düüster Nacht.

Man mit 'nmaol fallt sinnig Steerns von 'n Himmel un wedd up Eern to schluter blinkernde Daoler. Uk wenn 't dat Hemdken jüst noch weggeven heff, et dregg up'nmaol een 't ut besten, fienen Linnenstoff. Dorin söchde dat Wicht aal de blinkern' Daolers in tosaomen. Un et was nu riek, aale Daoge in 't Leven.

Dit Märken von de Breuers Grimm will us uptlesste mehr vertellen as: "Gev aals, wat du hast weg, de Himmel wedd di 't woll lohnen!" Dat was dann doch ein rein to billig Geschäft. De Schlödel to dit Märken heet nich Geschäft, de heet "Geschenk". Un dat wieset us lüttke Kinner faoken. Sei verlaotet sik heel un dall dorup, dat aaltied einer dor is, de för ehr sorgt, ehr lev heff. "Wenn ji jau nich so verhollt, as Kinner dat doot, dann wedd dat nicks mit jau!", segg Jesus einmaol, as siene Jüngers Kinner wegschicken willt. — Dat mennt villicht uk: Begriepen, dat dat de nödigsten Saoken in 't Leven schenkt sünd: Leevde, dat Lachen von en Kind, en fröndlick Gesicht, de Appel annen Boom, Sünnenschien un Rägen.

Un nu denkt man sülwest wieder — jau fallt wisse noch wat mehr in! Schenken un wat schenket kriegen, dat is de Schläödel för 't Leven, nich koopen un verkoopen. So fallt einen, aohne dat man dormit räket, 'ne masse blinkernde Daoler in 'n Schoot. Dat wünsch ik jau aale för 't neie Johr.

Bi us up plattpartu.de finnt man nu utsöchte Bidräge van disse Radiosendung.