Oostern in'n Krieg

Hüüt is Oostern. Nich bloots in uns Harten, nee, dat Oosterfest warrt hüüt fiert — nämlich in de Karken vun uns orthodoxe Geswister, de öllste christliche Konfession. In Grekenland, Bulgarien, Eritrea, Äthiopien; in Ägypten, Armenien, Georgien, un — nu warrt dat Hart jümmer sworer — in Russland, Wittrussland un in de Ukraine.

So veel Gruun, so veel Gewalt. Oostern in'n Krieg. As en terbreklich Ei in'n Bombenhagel: de sachte Stimme vun Vergeven, Versöhnen. Christen kämpft gegen'anner; de Angriep keem vun en Mann, de sik ok hüüt wedder in sien Kark in'n Gottsdeenst wiest. Wat hülpt dat Christween? Nich mal an't Oosterfest staht de Waffen still; slimmste Greuel warrt utöövt; un de anner Wang höllt ok nüms hen — un wenn een dat dä, wöör de Angrieper em doch ümbringen. Natüürlich sünd op düssen düüstern Achtergrund ok helle, gode Daten sichtbor: Hülpspraatschap un Mitgeföhl. Man se köönt dat Böse nich stüern. Dat Böse deit, wat dat will.

Is düt de Welt, de Christus erlööst hett?

De Welt is hüüt jüst so slimm un un-erlööst as vör tweedusend Johr, un so warrt se in tweedusend Johr sachs ok noch ween. Wo süht dat ut in't Binnere vun Minschen, de to Gewalt griept? Se sünd deep unseker, hebbt keen Vertruun in anner Minschen, söökt se to beherrschen mit Geld, Macht orr Gewalt. All de Mächtigen un "Starken Männer" un Alphatypen sünd Jaagte, dreven vun Angst, se truut nüms, schuult bang in all Ecken, panzert sik mit Liefgarden, Wapen un Geheemdeensten; se seht Gespenster, waakt nachts op, natt vun Sweet un mit klappern Tähn, förcht sik noch vör ehr engste Verwandte un rüükt överall Verraat. So een Minsch, so en slottern Bünnel ut Eensamkeit un Büxenfladdern — so een bruukt Macht. Wieldat se de Leevde nich kennt.

Denn de Leevde nimmt de Angst. De Leevde erlööst. Düt is de ganze Bott vun Jesus: Hefft keen Bang! Förcht sik nich! Mit mi gifft dat keen Bangnis mehr.
Worüm nich? Wieldat du leevt warrst. Totaal un ahn Bedingen un heel un deel leevt. nich bloots vun Minschen, sünnern vun Gott, de dat All-un-Een is. Düsse Wissheit steiht vör di in Jesus. Di kann nix passeern, afsoluut nix, du bruukst keen Geheemdeenst un keen kugelsekere Weste. Üm di rüm is ja de Leevde. Se driggt di as dat Water vun't Dode Meer, 'neem een nich in ünnergahn kann.

Wokeen sik leevt föhlt, is erlööst. Frie maakt. So en Minsch bruukt keen Macht un keen Gewalt mehr. Ünner solk Minschen gifft dat bloots noch Glieke, Süstern un Bröder, de enanner in Leevde verbunnen sünd.

In Jesus hett Gott uns nich bloots wiest, dat he uns vergeven hett, sünnern ok, woans een vergifft; woans een barmhartig is; woans een sülvstlos leevt. Un wo deep he uns sülvstlos leevt. Wi bruukt düsse Leev bloots noch glöven. De Erlösen annehmen. Uns erlösen laten.

De Vergeven is en sworer Kapitel. Wat wi Jesus ok dorin nafolgen kunnen — wat wi wirklich vergeven kunnen, wenn een uns wat Slimmes andä? Wi köönt dat nich weten. Wi beedt dat in elkeen Vadderunser — "...as ok wi vergeevt de, de an uns schüllig worrn sünd" — avers wi dröfft dankbor ween, wenn Gott uns de Proov erspoort.

Sien Gnaad wees mit de Minschen in de Ukraine.