To Karfriedag un Ostern


lehr vun uns welt:
de dood övermannt de frieheit.
stumpf vun binnen is
dat graff, 'neem wi liggt.
mit de olen stimmen,
de vun frieheit seggt,
sünd wi alleen;
narms as hier sünd se
in uns graff
un ok hier
swiestert se man bloots.
de sünnenwelt buten övermann
is de dood.
in witt linndook foolt, liggt wi hier
un föhlt uns tranen rullen.

 

 

dör den dood sin riek
sünd wi hierher kamen
in't riek vun'n dood liggt wi
inslaten
utslaten
an en smalle, külle steed
in witt linndook.
düt is de frieheit ehr steed
in de welt!

 

stah up, seggt
wat anners as de dood
stah up un
rull den steen weg
gah rut
in den dood sin riek, dör dat du herkamen büst

ik will nich
ik will
düt duuster
ik will
noch en beten de stimmen tohöörn, de vun de ole frieheit swiestert
ik will
min witt linndook

stah up, seggt
dat Annere,
nimm
de stimmen mit, laat
dat linndook weihn,
riek ut na
de sünn!

 

 

wi föhlen den steen
rullen liek as uns tranen
de sünn prickt na us, bet
wi na ehr riekt, is de weg noch wied
dör den dood sin riek
dör dat wi kamen sünd, dör dat wi
gaht —

de hele eer deckt
mit witt linndook.


Wöör: Marlou Lessing,
Biller: Rudi Witzke

9.4.2004


na baven