Würkelk, hum geiht dat neet slecht mit sien negenunsöventig Jahren. Naja, de Rügg targt hum faken, krumm un scheev, as de was van de sware Arbeid damaals up de Bau. Un ok, dat he mehr un mehr vergetelk wurr, kann he good marken. Man anners — nix to klagen.

Sied he allennig is vör fiev Jahr — toeerst was dat stuur, man unnerdess kann he sük good helpen. Sien Renten is man minn, ja, un geiht dat up Wiehnachten to, mutt he sük ok noch düchtig wat ofknappsen, bisied leggen, dat he to Wiehnachten genoog hett för de Kinner.

In November al fangt dat an, denn kriggt he dat Wiehnachtsfever, so as sien Frau smaals see, denn mutt he inkopen — neet grote Saken, nee, Zuckerlaa, Boltjes, Pepernöten, Leckereen even för de Kinner. Kört vör Wiehnachten denn noch Appels, Appelsienen un Nöten — all för sien machtige Jutesack.

As sien Frau noch leevde, harr se daar ok Pläseer an. Se freide sük, wenn he sük freide. Un se gung ok mit hum up de Straten, man bleev alltied twee, dree Stapp achter hum, dat se hum ansehn kunn, wo blied he was.

Twee Daag vör Wiehnachten fahrt he denn in de Nahberstadt, waar se hum neet kennen. Verkleddt as Wiehnachtsmann mit rode Mantel, Bischofshood un Stevels, un mit en lange witte Baart.

Un denn stellt he sük midden in dat Drieven un Gedrüüs up de Straat un verdeelt sien Saken. Dat is, wat hum glückelk maakt. De Kinnerkes. De Kinnerogen. Dat Wunnern. Dat Verwachten. De Vörfreide. De Twiefel ok: Gifft dat würkelk en Wiehnachtsmann? Dat Ungewiss: Is dat woll de Wiehnachtsmann?

Ja, he is de Wiehnachtsmann. Seker een van heel vööl. Kann ok angahn, dat hum en anner Wiehnachtsmann tomööt kummt. Dat deit hum nix.

De Kinner hangen an hum, wo he proten deit, wo he mit blanke Ogen in de dicke Jutesack grippt, wo he all de lüttje Mitbrengsels vörhaalt.

As wenn de Kinner spören, hum dat anmarken, he is de glückelkste Wiehnachtsmann wied un sied. Un sünd all de Kinner blied, hett he en bliede Wiehnachtstied.