De nee Klock

vun Heinz Tiekötter

Klaas Holst is siet ewige Tieden 'n goden Fründ vun Unkel Willi. Em geiht dat goot. He hett een grotet Anwesen in de Nordheid. Dor steiht merrn in en scheune Parklandschop 'n olet Herrenhuus mit'n grote Remise, in de freuher Kutschen un Wogens stunn'. Hüüt stoht dor de Autos vun Klaas in. Doröber in dat Dackgeschoss leevt Hannes in siene lüttje Wohnung. Hannes is Klaas Holst sien Faktotum. Hannes kann nich schrieben un nich lesen un hett ok keen Fohrerschien. Liekers versteiht he sik op de Opgoben, de em towiest sünd, un mookt siene Arbeit good.

Dat Grundstück is so groot, dat Hannes jümmers wat an Huus un Goorn to doon hett. He kümmt mit allens goot trecht. Klaas hett em mol bi son mulschen Buern kennenliernt, de jümmers wat an Hannes uttosetten harr; de rümbölkt un em ok in Gegenwart vun Klaas beus beleidigt hett. He hett em mit grove Wöör beschimpt, rümkommandiert un slecht behannelt. Een kunn licht marken, dat Hannes nich ganz kloor in Kopp weer. Man he weer 'n fründlichen Minschen un he weer anstellig. Klaas hett dat ninich beduert, dat he Hannes bi düssen Grobian wegholt hett.

Öber Wiehnachen wull Unkel Willi sienen Fründ beseuken un mell sik telefonisch an. Klaas frei sik mächtig doröber. Doch he harr ene Bitte: "Do mi 'n Gefallen; wenn du ankümmst un Hannes süsst, denn froog em no de Tiet!" Unkel Willi wull weten, wat dat to bedüden harr un woto dat good sien sall? Man sien Fründ meen, he ward dat schon rutfinnen.

Wiehnachen geev dat godet Wedder, dat harr öber Nacht sneet un nu schien de Sünn. Unkel Willi weer kene Stünn ünnerwegens. As he dörch dat ole Neddersassentor op dat Grundstück keem un sien Wogen bi de Remise afstellt hett, leep em Hannes öbern Weg. "Moin Hannes", reep Unkel Willi, "hest allens in de Gewalt? Dat sütt scheun ut bi di." Hannes strohlte öber dat Loff un drückt Unkel Willi düchtig de Hann.

Denn full Unkel Willi grood noch in, üm wat sien Fründ Klaas em beden harr. "Segg mol, Hannes, ik glööv, ik bin all to loot. Wat is de Klock nu?" Dor keem Hannes bit op 'n halve Schreed an Unkel Willi ran, ritt sien linken Arm hooch, treckt den Ärmel trüch un hollt em dat Handgelenk för de Ogen. He wiest em de nee Klock, de he to Wiehnachen vun Klaas kregen harr. "Hier, kannst sülmst sehn!" Wo loot dat nu weer, hett Hannes nich wusst, man he kunn sien neet Smuckstück in de Heugde holln un wiesen, dat he nu 'n egen Klock harr.

Klaas Holst harr de Ankunft vun sienen Fründ mitkregen un stunn an Finster achter de Gardin un wuss nich, wo öber he sik mehr freien sull: Dat Unkel Willi nich vergeten harr, Hannes no de Klockentied to frogen, orrer öber dat Strohlen in Hannes sien Gesicht. Jo, den Glücklichen sloogt keen Stünn; un de Arme, de hett keen Klock!