Sportslüüd

vun Berthold Cordes

"Du, kannst du nich mal wat Vernünftigs schrieven as jümmer blots dissen Narrenkraam, wenn uns Footballmannschop speelt hett?" Siet fief Johr mutt ik mi disse oder lieke Fragen gefall'n laten, wenn ik sünnavends oder Sünndag för Sünndag över den Sportplatz gah, üm miene Berichten för de Maandagszeitung tosamen toschrieven. In disse Tiet hett een sik al doran wennt un meist ok de rechte Antwoort praat. Dat weer nich jümmer so. Ik heff lang bruukt, üm to begriepen, dat een as Sportredaktöör nich blots mit Sportslüüd to doon hett, dat nich jümmer de Sportler sülvst, männigmal ok nich de Schiedsrichters, faken ok nich de Tokiekers — un af un an ok mal nich de Reporters Sportslüüd sünd.

Vör dissen achtergrund seh ik en Begevenheit, an de ik so männichmal trüchdinken do. As in uns Kreisliga en Footballspeel afbroken warrn müss, wiel welk Spelers sik so rüpelhaftig opföhrn dään, dat ok de Schiedsrichter sik nich mehr dörchsetten kunn, bröcht mi dat op den Gedanken, enen Pokaal to stiften, den en Sportler för sünnern Sportsgeist hebben schull. Uns Redakschoon weer bannig andaan von dissen Infall un sä mi glieks Hülp to. Wi keken uns de olen Herrn bi de Footballers ut, worr doch seggt, dat de sünners ievrig un faken ok to hart an't Wark güngen. Uns Blatt geev de Aktschoon groot op de Sportsiet künnig. Von dor an möök jeder von mien Kameraden Opteknungen, wenn sik en Sportsmann sünners sportlich verhööl; aver ok de Spelers, de glöven, se weern in't Holt un müssen all'ns ümhaun, ok de worrn to Papier nahmen. Dat güng na en Punktverdeelung, de an'n Enn von de Saison utweert warrn un so den Winner utmaken schull. Ganz eenfach weer disse Opgaav nich, aver gegen Enn von de Speeltiet teken sik doch en poor Kandidaten as Pokaalaspiranten ut.

Opletzt bleven noch twee Sportsfrünnen över: Hermann Lütjen von'n MTV Ostereist un Peter Abram von de Scheeßler ole Herrn. Beide harrn sik bitlang dörch goden Sportsgeist vördaan un sik nix to Schullen kamen laten. Wo de Tofall dat nu will, schullen jüst disse beiden Mannschopen dat letzte Speel gegeneenanner bestrieden. För Peter Abram weer dat togliek sien letztet Speel, denn he weer intwüschen dreeunveertig Johr un wull sien Footballstevel nu an'n Nagel hingen.

Uns Zeitung harr glieks veer Reporters to dit Speel hinschickt, üm de beiden Pokaalanwärters nipp un nau op'n Kieker to hebben. Ik schull de Billers maken, de Maandag groot in'e Zeitung afbildt warrn schull'n.

Beide Mannschopen güngen ok glieks eernsthaftig an de Saak. Ünner groot Gebölk von de Tokiekers weer Hermann Lütjen op eenmal sien Oppasser op un dorvon lopen un kreeg ok den Ball tospeelt. He lööp ok glieks op dat Door to, üm siene Mannschop mit en knallharten Schööt in'e Eck von den Kassen in'n Vördeel to bringen. Jüst in dissen Ogenblick töög em von achtern een de Been weg — un he flöög de Läng na in den stövigen Sand. Hermann sprüng op un schree sien Gegenspeler an; he weer bannig vergrellt, un wokeen wull em dat woll verdinken? Uk wenn de Schiedsrichter em man blots kort Bescheed seggen dä, harrn miene Reporterkollegen dat seker wahrnahmen un in't Protokoll opnahmen.

Peter Abram weer en Vörbild för siene Mitspeler, ievrig, jümmer bi de Saak un sik nich to schaad, sik gewaltig aftorackern. Ok an dissen Dag acker he as'n Peerd. As sien Mitspeler den Ball von de Eckfahn vör dat Door schööt, sprüng Peter na vörn un bugseer dat Ledder över de Lien. Hermann Lütjen stünn in dissen Ogenblick nau blangen Peter, kunn dat Door aver ok nich vermasseln. To'n Glück harr ik mi jüst achter dat Door posteert un den Doorschööt op mienen Film bannt. Dit Bild schull sik woll goot maken in't Daagblatt!

Dat duur nich mehr lang, un dat Speel woor affleit. De Scheeßler harrn de Meisterschop wunnen, un Peter Abram kreeg as Krönung von sien letztet Speel ok noch uns Pokaal as bester Sportsmann.

As Tokiekers un Spelers sik langsam verkrümelt harrn, keem dor noch een op mi to. "Hest du dat Door ok knipst?", wull he weten, "schall woll uk in'e Zeitung, wat?" — "Seker, Hermann, du weest doch, dat wi Reporters jümmer an'n Ball sünd, un denn ward wi so'n Mööglichkeit woll nich utlaten!" — "Heff ik mi woll dacht", grummel Hermann Lütjen sik in'n Boort, "kunnst dittuur nich meist en anner Bild nehmen? Süht doch nich goot ut, wenn du uns in'e Zeitung afbildst, wo wi achtern jüst all slapen doot." — "Na, Hermann, dat musst woll mi överlaten, wat ik in'e Zeitung sett un wat nich. Verloren hebbt ji nu mal, un denn mutt dat ok so schreven warrn!" — "Ja, dat mutt! Aver dat Bild kunnst du woll weglaten, un wenn du mi dat blots to'n Gefall'n deist!" Un denn lööp ok Hermann na'n Duschruum. "Oh, oh, Hermann", dink ik so bi mi, "is di dat woll so nah gahn, dat du den Pokaal nich kregen hest?"

Avends in de Redakschoon schreev ik mienen Bericht. Ut de Düüsterkamer bröchten se mi de Billers. Ja, fein weern se worrn — un so düütlich! Schull Peter Abram sik woll frein, wenn he sien Siegdoor in'e Zeitung to sehn kreeg. Doch wat is dat? Ik muss tweemal hinkieken. Ganz düütlich weer nu to sehn, dat Peter sik den Ball mit de linke Hand vörleeg. Also weer dat Door gor nich regelrecht!! Un Hermann stünn blangenan un harr woll all'ns nau mitkregen. Ik bruk en Wiel, üm mi all'ns dörch den Kopp gahn to laten. Denn nöhm ik dat neegst Bild. Dor weern de Siegers op, vörne an Peter Abram mit sien Pokaal. "Ein krönender Abschluss für einen echten Sportsmann", so schreev ik nu ünner dat Bild; un so stünn dat ok an'n neegsten Morrn in't Blatt.

As ik en poor Daag later Hermann Lütjen drööp, rööp he mi to: "Heff goor nich wüsst, dat ji Zeitungsfritzen ok Sportslüüd ween köönt!"