|
De Tiet, se ielt, flüggt rasch dorhen.
Du längst, du streevst, kennst keen Besinn,
du sööchst na't Glück, un miteens wiest
en Spegel, dat dien Haar ward gries,
un musst di still denn ingestohn:
De Jugendtiet is nu vergohn,
so jammer nich, griep frisch in't Leit,
un denk doran, soveel as geiht:
Jedeen Öller blöht de Rosen,
jedeen Öller blöht en Glück,
is sinnlos, gegen Wind to blasen,
denn wat vergohn, kummt nich torügg.
Un wedder na en Reeg vun Johrn,
dien Knaken sünd wat stiever worrn,
kicks du in'n Weeg, un dorin liggt
dien Enkelkind, dat blarrt un schriggt,
un du steihst wat belämmert dor,
dat to begriepen fallt di swoor,
klaagst fraagwies wat den Tietloop an,
doch hölpt dat nix, un denk doran:
Jedeen Öller blöht de Rosen,
jedeen Öller blöht en Glück,
is sinnlos, gegen Wind to blasen,
denn wat vergohn, kummt nich torügg.
Un kummt de Dag, de Heven lenkt,
an den se di en Krückstock schenkt,
denn truer nich, dat du nu old,
nee, griep vergnöögt den Stock ut Holt,
un nimm dien Enkel bi de Hand,
goh mit em sachts en Feldweg lang,
wies em de Welt an Busch un Knick,
un dank den Herrn för'n Oogenblick:
Jedeen Öller blöht de Rosen,
jedeen Öller blöht en Glück,
is sinnlos, gegen Wind to blasen,
denn wat vergohn, kummt nich torügg.
|
