De Nussknackersuite

vun Claus Günther

De Stuuv weer man bannig lütt, se kniep meist ünnern Arm. Üm so grötter seeg de ole Flimmerkist ut, de dor op de Komood stünn. Op'n eersten Blick kunn een menen, dat weer noch so'n Swatt-witt-Kassen ut de Tied, as dat bloots een TiVi-Kanol geev. Dat restliche Möbelmang in de Stuuv seeg ok ut as vun Anno een, pass aver op de anner Siet goot to de twee olen Knackers, de sik hier breet mookt harrn in düt Nest vun de Arbeiterwohlfahrt.
Ut egen Stücken? Nee, egenlich nich. Dat se mol op düsse Oort vun Olendeel tosomenhocken müssen, harrn Kuddel un Fritz sik ehr Leevdaag nich drömen loten. Dorbi kunnen se noch vun Glück seggen! Welkeen op de achtig togeiht un alleen wahnt, brukt tomeist Oppass, besünners as Mann. "En Dach övern Kopp un wat to eten!" Klor, un allens annere kehr-di-an-nix, weetst Bescheed?

Weer jo ok scheun warm hier binnen, nu in de Winterstied. Warm — un langwielig. Meisttieds sweegen de twee anenanner vörbi. Na, beter so as anners. Kuddel harr jo mol richtig wat lehrt: Muermann. Aver Fritz? Fritz weer bloots Hölpsmann west op'n Bo. Männichmol fung Kuddel an, mit sien Billung to prohlen or wat he dorför hollen de, denn wunk Fritz af un güng na Tante Meier. Fief Minuten, teihn... Man he kunn dor jo nich ewig op de Schöttel sitten! Ehr dat he Quesen an'n Moors kreeg, slarp he denn wedder trüch na jümehr Kabuff.

Aver wat weer dat? He heur dat al vun buten: Kuddel harr Beseuk kregen! Hupen Lüüd, un all tohoop quassel dörchenanner: vun de Renten, vun'n Fleesch-Schandol, vun de Vagelgripp… Fritz klopp an — keen Reakschoon. Suutje mook he de Dör op — dor seet Kuddel alleen op't Bett un kiek sik wat in de Glotzkist an — 'ne Sabbelrunn mit Politikers!
"Harr ik mi jo denken kunnt", gnatter Fritz.
Luut see he: "Mook den Kassen lieser!"
"Wat?"
"Mook den Kassen lieser!"
"Wat fallt di in? Ik bün keen Nieser!"
"De Kiekfunk is to luut!! Du schasst den Toon rünnerdreihen!"
"Och so..."
Kuddel fummel an de Feernbedenung. Mitmal bölk dor een los: DER SOZIALVERTRÄGLICHE ABBAU VON 3000 ARBEITSPLÄTZEN — Fritz suus na dat Schapp hen, aver in düssen Momang harr Kuddel dat op de Reeg kregen mit de Luutstärk, grien sik een — un dreih den Toon glieks wedder hooch. He weer de Baas, em heur de Feernseher to, basta! Butendem kunn he slecht heuren, aver dat geev he nich to.

De Fritz harr wat uttohollen, ik kann di seggen! Mol schreck em de Püscholoogin Fru Kallwas ut'n Meddagssloop, mol leet em Johannes B. Kerner an'n Avend nich inslopen.
"Stell endlich de Glotz af! De Glotz!!"
"Wat? Mann in de Tünn, stell di nich so an!"
"Du schasst den Kiekfunk utmoken, sunst — !" Fritz wies em sien dicke Sigarr un hanter mit en Rietsticken. De Smeukeree — dat weer sien Waff! Kuddel harr en 'Emphysehem' an de Lung, as he dat utdrück, un reager 'algerisch' op den Rook vun de Pafferee. He weer woll 'n staatschen Keerl, 1,85 groot un teemlich dick, aver ok so'n beten piepelig. Ganz anners de lütte Fritz, de keem mehr na "Ritter Sport"-Schokolaad — quadratisch, praktisch, goot — man ok 'n beten övelnehmsch, besunners wenn Kuddel wat vun "Friederich vun Schiller sien Klock" vertellen dee, un dat he de mol slogen heurt hett: "Kannst mi gläuven! Op mien Reis na de ingelsche Hauptstadt vun London. De Toorn mit de Klock heet Pig Penn. Na, egol, kennst du jo doch nich."
"Klookschieter!", mummel Fritz denn, un Kuddel, de sik denken kunn, wat Fritz seggt harr, knips den Feernseher an un scheuv den Knopp hooch, op luut.

Nu weer dat aver so: Fritz harr woll keen Allgemeenbillung, aver en lierlütt beten Ohnen vun Musik — "klassische Musik!", betoon he —, un mit dat pluuster he sik op. "De Nussknackersuite vun Peter Tschaikowski!" De harr he mol heurt as Jung, bi en Naver, ut'n Trichter vun so'n Grammophon to'n Optrecken. Aver de Melodie wuss he nich mehr, he besünn sik bloots noch op ole Slogers. "Es geht alles vorüber", sung he af un an, oder ok "Von den blauen Bergen kommen wir" un so wat, un wenn Kuddel tofällig wat heur un em freug: "Wat is'n dat?", anter he, as ut de Pistool schaten: "De Nussknackersuite vun Tschaikowski!"
Middewiel gläuv he dat binoh sülven.
"So?" mok Kuddel denn. Mehr nich. Kuddel weer unmusikolsch as 'n Stint. Kuddel kunn nich singen, nich fleiten un keen Takt hollen, he harr sien Leevdaag keen Konzert heurt un wuss jüst noch den Ünnerscheed twüschen Opa un Oper. Man in de Adventstied — in de Adventstied wull he mitmol de 'Nussknackerswiet' heuren, wohrhaftig! Un Fritz sung em vör: "Hätten wir lieber das Geld vergraben, das wir im Leben vertrunken haben..."

So ünnerscheedlich de twee ok weren, in de Tied vör Wiehnachen spelen se wat gemeen: Nöötknacken üm de Wett. Kuddel harr so'n olen Knacker; de Grepen ut Hoorn weren al opplatzt, un dat metallen Lenk güng 'n beten üm de Eck. Hasselnööt kunn een slecht faat kriegen mit dat Dings, Walnööt un Manneln weren meisttieds swor to hollen, aver mit Paranööt — kunnst di en afbreken.

Advent! Kuddel un Fritz leden vun jümehr Daschengeld beten wat tosomen un köffen veer Tüten Nööt, vun jede Soort een. Un jeedeen Sündag weer Kampdag. Dat güng so. Fritz söcht en Nutt ut, de Kuddel denn knacken müss, achterna güng dat annersrum. De Schaal müss af, klor, man de Karn schull nich tweigohn dorbi. Sieger weer, welkeen an'n Enn de mehrsten helen Nööt vörwiesen kunn. De Winner kreeg de helen Nööt vun sien Gegensmann mit to, aver dat Beste weer: He dröff veeruntwintig Stünn an'n Stück feernsehen, ahn dat de anner ingrepen or sik besweren dröff!
Egenlich bannig nett vun Kuddel, nich? Wo doch de Feernseher sien weer, un de Nöötknacker ok. Aver de — weer en olet Familienarvstück! Markst Müüs? Kuddel harr johrteihntenlang Ümgang pleegt mit den Knacker, un dorüm wünn he jeden Wettstriet! An'n Enn müss Fritz sik bavento ok övernach de Quasselee in'n Feernsehen anheuren! Seggen dröff he nix, wieldat he sülven düsse Regeln uthannelt harr mit Kuddel. Twee Johren weer he alleen de Verlerer. Dat Kuddel vun de veelen Nööt Mogenpien kreeg un Problemen mit sien Tähnprothees, treust em wenig.

Man düt Johr schull dat anners warrn. An'n eersten Adventssündag, bi de Hasselnööt, güng dat los. Nach un nach wurr de Hupen op de Siet vun Fritz grötter un grötter, wieldess Kuddel man bloots 'n lütt Handvull vörwiesen kunn. "Schummelee! De hier tellt nich, de is twei!", reklameer he. "Mientwegen", stimm Fritz em günnerhaftig to. An'n Enn aver müss Kuddel sik slogen geven. Man de Mattschiev leet Fritz düüster. "De Sünn schient, laat uns spazeren gahn!", see he. Kuddel verstunn de Welt nich mehr; wedderwillig güng he mit. Achteran aber dröff Kuddel ok nich Feernsehen: "De Kassen blifft ut!", bestimm Fritz. "Veeruntwintig Stünn!"

Annern Sündag wunn Fritz de Walnöötslacht, un an'n drütten Advent dat Mannelwettknacken. Endlich!, triumpheer he in'n Stillen. De Meuh, dat he sik sülvst Nööt besorgt un heemlich mit dat Knackdings euvt harr siet November, weer nich ümsunst west! Schull he dat nu togeven? Nee, beter nich, noch nich.
Kuddel harr sik en beten ännert. He güng nu schienbor geern mit Fritz, haak sik sogor mol bi em in: "Mien Krüüz!", steun he. Harr he sik affunnen mit sien Rull as Verlerer?

Een Wettstriet weer noch na: Paranööt. An'n veerten Advent wull Kuddel dat weten. "He oder ik!" Wat bildt sik düsse Pööks överhaupt in? Kuddel harr jo woll mehr Knööf as de! Un as wull he em dat wiesen, knack he Stück bi Stück beter as Fritz — bi Paranööt tellens' ok halve mit. Kuddel wull al smuustern, dor kreeg he unvermodens vun Fritz de hatteste Nutt, de een sik vörstellen kann. Kuddel holl kott Luft, denn leed he los. He drück un drück, spann sien Muskeln an, de Arms un Hannen fungen vör Anspannung an to bevern, sien Kopp leep root an — dor breuk mit Gnistern un Krachen de ole Nöötknacker uteneen.
Unglöövsch keek Kuddel op dat, wat dor opsplittert un dalfullen weer. Een vun de Paranööt? Nee. Dat weer — dat weer di een Steen, een Steen weer dat! "Scheißkowski!", schree he vull unbannige Woot un sprung op. "Bedreger! Nusskackerschiet! Ik warr di" — den halven Nöötknacker fast in'n Griff, wull he em dalsusen laten op Fritz sien Bregenkassen, doch midden in'n Swung leed he den Arm sinken, greep na achtern un holl sik an de Stohllehn fast.
Fritz seet dor, den Kopp en beten scheep, de Oogen half to, as weer he an'n Indruseln. Üm sien Mund weer wat, as wull he grienen un heur grood wat ut siene Nussknackersuite: "Von den blauen Bergen kommen wir", oder "Es geht alles vorüber"... En Schavernack harr he Kuddel spelen wullt, mit en ganz ole Paranutt, un nu weer dat en Steen west! Ut siene linke Koppsiet, wo de scharpe Splitter vun düsse Steen em dropen harr, leep en Rinnsal Bloot. As Kuddel dat gewohr wurr, greep he sik an de Bost, un batz! — leeg he op de Eer.

Wat för en Schietspeel! Twee Dode op enen Slag, un dat an'n veerten Advent? Och wat. Glieks kümmt de seute Plegerin un bringt jüm Koffi. Dorto gifft poor Spickelootschüs un en saftige Appelsien. Ok Nööt? Nee, Nööt hett se nich.