Jümmers niege Hupen!

vun Claus Günther

Wat hefft se för'n Dusel hatt, Gesa un ehr Kalle: Wohrhaftig hefft's dat Huus in Neegraven funnen, dat to jem passt un to jemehr Geldbüdel. Endlich! Utwannern na Australien wullen de Vörbesitters, un se wiesen Gesa un Kalle ok poor Stellen, woneem dat wat to Renoveern gifft. "Mookt nix", see Kalle, "dat kriegt wi hen. Mit links! Hauptsaak, wi hefft en Tohuus to'n Wollföhlen."

Mit links? Gesa kennt doch Kalle, ehren Schrievdischdeder. Poor Daag later, knapp dat Gesa un Kalle introcken weren, fung dat an to stinken as Söög — nich to'n Uthollen! De Toilett weer verstoppt. Un nu? Kalle leet stracks den Blicksmitt kamen. Mit links, grien Gesa.
"Dat's ok 'n Beroop", see se achteran to Kalle, "jümmers niege Hupen, un dat Dag för Dag."
Kalle anter, dat de Vörbesitters vör ehren Uttog allerhand Plünnen in't Klo smeten hefft, wat dor nix to söken hett, un he arger sik över de Kosten, op de he sitten blifft. Gesa dacht sik ehr Deel.

Achtern Huus is en staatsch Stück Rasen, bannig pleegt. Kalle freit sik jümmers över den Anblick, morgens bi't Kaffedrinken in de Köök, ehr dat he in't Büro geiht. An een Morgen aver — "Gesa! Wat's dat?", reep he verbaast. "So wat heff ik noch nienich sehn!" Un as Gesa in de Köök keem: "Dor buten, Deern, uns scheune Rasen! Luter Hupen! Kiek di dat an. Wo kümmt dat denn vun?"
"Och dat", wunk Gesa af na'n Blick ut't Finster, "dat kümmt vun Mullworpen. De kennst du nich?"
"Doch doch", mummel Kalle. He harr solk Hupen mol bi sien Oma sehn, full em in, as he noch'n lütt Pööks weer. Aver denn weern siene Öllern mit em ümtrocken, merrn in de Stadt, un dor weer allens plaastert, wiet un sied. Un nu so wat. Dat wull he nich hebben, dat müss dallig weg!

"Ik bün glieks trüch!", reep Kalle miteens Gesa to.
"Woneem wullt du denn hen?", fraag se ahnhaftig.
"Na den Naver, ik will mi'n Spaden lehnen."
"För wat dat denn?"
"För de Mullworpen, för wat denn sunst?" He weer al meist ut de Döör.
"Stopp!", reep Gesa, se schree dat meist. "De Deerten sünd schützt!"
"Sünst noch wat? Un welkeen schützt uns Rasen?"
"Kalle!" Gesa bo sik vör em op. "Wullt du föfftigdusend Euro Straaf betohlen?"
"Föfftig—?" Kalle broch dat nich to Enn, he müss sik setten. Mit dat harr he nich rekent, un denn ok noch so veel. Mullworpen, de sünd doch — sünd doch nich beter as Rotten! Un denn ok noch ünner de Eer … Wat de dor woll allens anstellt! Ok unanstännige Saken? Hebbt de sachs ok Sex ünner de Eer? Dat weer doch mal wat! Över de Wulken, dat harrn ja mennig Lüü… aver ünner de Eer—?? Aver denn kloor Gesa em op över de Mullworpen un wat dat för nütt Deerten sünd.

"Wo de sik nedderlaat ünner'n Rasen, dor is de Rasen noch in Ornung, Kalle!"
"So?", mook he. Mehr see he nich. Aver jümmers niege Hupen in dat staatsche Stück Gras, dat weer afsluut nich na sien Mütz. Wat süht dat denn ut! Nee nee, dat kunn un wull he nich akzepteren …

In de Nacht sleep Kalle slecht un drööm noch slechter. Heel ole Geschichten stunnen em vör Ogen, ut de Kriegstied, wat sien Vadder em vertellt harr. In'n März 1945, bi een vun de letzten Bombenangrepen op Hamborg, hett Oma ehr Huus in Fiefhusen en Luchtmin afkregen. Vulldrapen!

"Vun dat Huus weer bloots noch en Hupen Steen över. As wenn dat een mit 'n Spaden platt mookt hett, mien Jung ", hett Vadder em vertellt. "Wat mit Oma weer? Dien Oma is dootbleven …"
Dat vergeet een nich — al gor nich aver ok den Kriegsdriever, de dat allens anzeddelt hett!

Nu aver, in'n Droom, weer Kalle bi de Hupen vun de Mullworpen togang, he harr den Spaden in de Hand un wull allens plattmoken. Miteens stunn en lütt Mullworp vör em un reep: "Stopp! Denk an Fiefhusen!"
Dor hett Kalle flink den Spaden an de Kant leggt un sik mit den lütt Mullworp ünnerhollen. Smuck sehg de ut! Richtig etepetete. Sien dichte Pelz schemer man so, un sien lütte Ogen blenkern.
"Hest du eentlich ok Sex ünner de Eer?", fraag Droom-Kalle dat Deert.
"Wat för unanstännige Gedanken du hest!", wies em de lütte Pelzbüdel trecht.
Amenn fraag Kalle em, woso he sik so scheun utstaffert harr, un de Mullworp anter, dat he mit sien Fro un de Kinner na de Kark henwull, to'n Gottsdeenst, wieldat doch hüüt Sünndag is.

Denn waak Kalle op. Sünndag? He müss sik berappeln, bit he faststell: Hüüt is Dingsdag! Achterna dreih he sik to Gesa üm un vertell ehr, wat he dröömt harr, un dat em dat to'n Besinnen bröcht hett vun wegen de Mullworpen.

Vun de Tied an hett Kalle sik to jedeen niegen Hupen freit, un wenn Beseuk keem, hett he op de Hupen wiest: "Dor wahnt Mullwarpen. Wo de sik nedderlaat, is de Rasen noch in Ornung! Un dorünner", un jümmers smuustergrien Kalle denn, "dor hebbt se unbannig goden Sex!"