Knapp twintig Johr hett Klås mit sien Familie grote Freud an de twee Langhoor-Teckeldåmen "Miss Ellie" un "Juli" hatt. Se harrn dat bannig goot bi em tohuus un dat geven se ok mit veel Leevde wedder torüch. "Miss Ellie" kreeg he, as se teihn Johr oolt weer, un se leev denn noch fief Johr, wieldess he "Juli" as Welp kreeg; see storv denn mit veerteihn Johr. De Truer weer bannig groot un för Klås un sien Fru Ingrid weer vun nu an kloor, dat wullen se nich mehr beleven; keen Deert kümmt mehr in't Huus.

Wodennig "Minki" an't Huus keem

vun Klaus-Dieter Tüxen

Vun Katten helen de beiden gor nix! Se muchen se woll lieden, åvers blots bi annere Lüüd. Klås hett in de Johrn tovör ok ehr Mål beleevt, dat Katten nich jümmers goot opleggt sünd, seehr Geschäfte in'n Goorn mååkt, sliekert üm de Been ümher, fohrt geern mål seehrs Krallen ut un nehmt öft de Wåhnung ut'neen. Nee, also, afsluuts keen Deert mehr in't Huus — un al lang keen Katt.

Bi Klås Tohuus kriggt de velen Vågels nich blots in'n Winter wat to fodern, sonnern dat ganze Johr över. Poor Dååg lang hett he sik doröver wunnert, dat't Vågelfoder gauer weg weer as sünst. Dat weer een natt-kole Sommerdag, de eerste August, as Klås miteens de Oorsååk för dat gaue Verswinnen ut den Fodertrog op de överdackte Vörtrepp an't Huus kloor worr.

Een lüürlüttje, total afmågerte, streunige Katt hett sik in so'n Tuunlunk nå'n Nåver hen en'n halfdrögen Platz utkeken un is jümmers mål wedder nå den Fodertrog op wackelige Been henwankt un, wenn se noog harr, wedder torüch schunkelt.

"Ja, ik heff nich mål de Vågels freten, sünnern dat Vågelfoder!
För en Katt en afsolute Demödigung! Stell di dat mål vör."

Dat hett em grååd noch fehlt. So'n Luus-Tiger harr hier nix to söken, schull nix anners, as nå sien Tohuus wedder afglieden!

Klås hett de Katt denn op suutje Åårt un Wies, åvers bestimmt, püüstert — un dat hett ok holpen — hett he sik dacht.

"De Minsch denkt — de Katt regeert!"

Sien Fru åvers kümmt annern Dag an: "Weetst du, wo de Katt nu is?"
"Nee! Ik heff se püüstert un denk mi, dat se dat ok verståhn hett."
"Nix dor", seggt Ingrid so'n beten still vergnöögt, "see hett sik dat in'n Holtschuer kommodig mååkt."
Dor hett Klås 'n olen Strandkorf to ståhn, un op dat so'n beten dörchhangen Dack, dor liggt se fein dröög — un för em hett dormit 'n Uul seten.

"Ik wull dor bloots mien Roh!"

Ja, un dat güng nu all veerteihn Dååg, un de Katt möök keen Anstalten, wedder nå ehr Tohuus to lopen. In't Gegendeel! See kroop wedder torüch nå den Platz, den se all toeerst för sik utkeken harr, de lütt Lunk in de Heck.

"En Muus weer dormalen en Festmahl för mi!"

Klås wull de Flöhnfabrik unbedingt loswarrn, so kunn dat nich wiedergåhn. Wat åvers passeer? Sien Ingrid kunn dat nich mit ansehn. See stell in de Tuunlunk den olen Korf vun "Juli" un hangt denn noch mit so'n olet Stück Plünn en lütt Dack doröver.

Veer Wuchen güngen middewiel in't Land, de Katt bleev — harr sik schient's mit ehr olet Tohuus nich verdregen kunnt. Se dä Klås twoors leed, åvers dat harr keen Tokunft för de Katt.

Dat worr September un seehrs Urlaubsreis över veerteihn Dååg stünn op'n Plåån. "Steter Tropfen höhlt den Stein" un Klås hett sik bilütten an den Ümgang mit dat Deert wennt. Wat åvers måken, wenn de Urlaub dor is?

Nu harr he en'n Gedanken, mit den sien Ingrid sik ok anfrünnen kunn. "An'n drüdden Oktober kååmt wi wedder vun de Urlaubsreis torüch. Wenn se denn jümmers noch dor is, nehmt wi se op!" Denn wat heet dat doch so goot: "Katten söken sik ehr Fru-/Herrchen ut"!

Un Ingrid? Klammheemlich hett se noch den Nåver beedt, düsse Katt 'n beten Foder vun sien Deert aftogeven, un Dochter Siri hett ok af un an nå ehr keken.
Keen Dag in'n Urlaub vergüng, wo Klås un Ingrid nich an de Katt dacht un vun ehr snackt hebbt. Of se woll noch dor is, wenn wi wedderkååmt, liekers se ja veerteihn Dååg vun uns keen Foder kregen hett?

"Fraag lever nich! Dat wullt du gor nich weten!"

See weer noch dor! Un an'n Dingsdag, den veerten Oktober — Ingrid müsst wedder ehr Arbeit nåkåmen, Klås harr noch frie —, leet he de Katt nå 65 Dååg dat eerste Mål in't Huus.

"Dat woor ja ok Tied!"

Liekers se noch bannig wackelig op de Been dorher keem, harr se sik ornlich wat verhålt. See harr een grieset, wunnerbor tekent Fell, weer, genau besehn, richtig en Schöönheit. Vun Statuur ut weer un bleev se lütt, wenn't hooch keem, söss Pund swoor. Stell sik ok ruter, dat se bannig bang weer, vör allen, wenn man mit de Fööt in ehr Neegde keem. Un, man stell sik dat mål vör, kuum dat se in't Huus weer, leep se rünner in denn Keller un mååkt in en Eck an de Trepp ehr ‚Geschäft'. Dormit hett se uns wiest, wo in Tokunft ehr Toilett to ståhn hett — dat gelt ok bit hüüt — see is, uns' all to Freud, afsluuts stuvenrein.

"Schandaal, de hebbt mi steriliseert! Un dat Wurm-Tüüch hett ok stunken."

See güng Klås den ganzen Dag nich vun de Plünnen, un as sien Fru denn nå Fieråvend in de Döör keem, leep ehr de Katt in de Mööt — dormit weer de Familientowass denn ja ok besiegelt! "Dat letzt Kind hett Fell" — un so worr dat denn ok.

Annern Dag worr Termin bi'n Deert-Dokter mååkt: entwurmen, sterilisieren un all'ns, wat dorto höört. De Doktersch stell ok fast, dat de Katt 'n Dååm un een Johr oolt weer. Dee Prozedur hett de lüttje Kattendååm gor nich passt. See verkroop sik för twee Dååg wedder op denn Strandkorf, weer noch swack vun de Anstalten bi'n Dokter.

Denn åvers, as se wedder ganz krall weer, weer dat Tohuus vun Ingrid un Klås ok dat Tohuus vun "Minki" — so hett sien Fru ehr den Nåmen geven. Togeven, nå den langen Ackewarrs över twee Måånden harr man sik bi de Nåmensgeven 'n beten mehr Möögd geven kunnt, åvers nu hebbt dat all de Bedeligten akzepteert.

"Ik akzepteer nix, ik laat mi dat bloots gefalln!"

Middewiel sünd nu teihn Johr in't Land gåhn, un wodennig hett sik dat ganze entwickelt? Wat is dat för 'n Ünnerscheed to de beiden Teckeldåmen! Frie nå de Regel "Hunnen hebbt Fru-/Herrchen — un Katten hebbt ehr Personal", loopt nu ok de Dååg un Nachten mit grote Freud.

Twee Smuuskatten

"Minki" is nu ganz kloor de Sünnenschien in't Huus, verdeelt ehr Leevde un Dankborkeit an Klås un Ingrid in glieke Deele, mååkt beide de gröttst Freud un is ut seehrs Olldag nich mehr wegtodenken.

"Glieks fohr ik de Kralln ut un treck de Poten schöön langsaam wedder an!"