De Marathon

vun Berthold Cordes

„Maandag, 1. April 1968. Nu ward dat eernst – ik stah för mien eersten Marathon! An'n Start welke mehr oder minner Bekannte, von de de een oder annere al mehr Kilometer achter sik hett, en poor aver uk, de na en Paus den Loop wedder opnahmen hebbt. Dormang aver uk ganz Nee'e so as ik, ganz un gor gröön achter de Ohren, aver doch goot rüst, tominnst för de eersten Kilometer.

42 km lang is de Streek, op de ik mi glieks na den Startschööt begeven will. En goot traineerten Löper, heff ik mi seggen laten, schafft disse 42 km in so wat twee un eenhalf bit dree Stünnen, de Weltrekord liggt bi 2 Stünnen, 2 Minuten un 57 Sekunnen. Un mien Arbeitskollegin Stefanie, de jümmer goot to Foot is, hett dat in 5 Stünnen, 10 Minuten un 56 Sekunnen schafft.

Ik weet to dissen Tiedpunkt noch nich, dat ik för dissen Marathon mehr as 42 Johren bruken warr.“

Worüm vertell ik mien Arbeitskollegen disse Geschicht? Nu, ik heff vondaag mien letzten Arbeitsdag un müch mi bi all mien Kollegen för de velen Johren bedanken, wo se mi bistahn hebbt un ik för jüm so männichmal keen Tiet hatt heff. Ik draap jüm un all höört mi to:

„Kort bevör dat losgahn schall noch eenmal Anspannung un Unroh. Wo warr ik den Loop woll överstahn? Warr ik överhaupt in't Teel ankamen oder mutt ik villicht vörher al opgeven? En Blick röver na de Mitlöpers seggt mi, dat ik mit disse Gedanken nich alleen dorstah. Denn kummt de Startschööt un en Druuv von Minschen kummt in Gang, all wüllt blots dat Een, sik in dit Gewrögel, wenn't geiht, en gode Positschoon verschaffen.

De eersten dree Kilometer sünd bald schafft, un ut de Anfangsunroh warrt sachten en Sekerheit, jümmer wedder mal ünnerbroken dörch Training un Lehrgäng. Ok hier wedder junge Sportler dorbi, de een andrievt, aver uk öllere, de mi bibringt, mien Knööv richtig un sinnvull intodelen. Nu schall ik dat egentlich schaffen, mien Tempo sülvst to bestimmen un to weten, wo ik dat Teel op’t best faatkriegen kann.

Un richtig, de Freid an't Lopen hett den Swienshund in mi ünnerkregen, de mi jümmer wedder vertellen wull, wat för'n Blöödsinn ik mi dor egentlich mit mien Loperee ando.

Andreven von de velen Tokiekers an de Streek, kaam ik na 5 km na de eerste Verplegungssteed. En warmen Tee un Druvenzucker schöllt mien Reserven wedder flottmaken. Veel flietige Helpslüüd sorgt sik üm uns Löpers un merrnmang jüm is ok mien Fro, de mi gau noch en Banaan as Proviant för de neegsten Kilometer gifft.

Op de neegsten söven Kilometer schull sik veel för mi ännern, in mien Privaatleven un uk bi mien Loop. Ümso wichtiger is dat, dat mien Fro mi den Rüch free höllt, dat de anbrusen Wind mi wieder vöran schuven kann; un ik kann mi vull op se verlaten. Allens is in beste Ordnung un so kann ik mi uk ganz op mien Loop konzentreeren. De Streek stiggt nu licht an. Lange Wegkumpanen överhaalt mi. Se hebbt jümehr Teel vör Ogen un leggt sik nu noch mal bannig in't Tüüch.

Ik dörf mi nu op keen Fall von dat flotte Tempo ansteken laten. Denn vör mi liggt noch en Streek, de schients keen Enn hett. Ik versöök nu, de jungen Löpers mittotehn. Jüst loop ik an Kilometer twölf vörbi. Dor draap ik op ehrgiezige, aver plichtsinnige Mitlöpers. Tosamen versöökt wi, de neegsten Kilometer mit de jungen Löpers to bewarkstelligen; dat glückt uns dörch uns gegensietig Andrieven. Suutje warrt allens Routine. Uk mit en poor Blasen an de Fööt hebbt de Been woll en stüttigen Zuckeldraff opnahmen un loopt, as wörrn se von en Geisterhand in Gang holen. Glieks achter de neegste Kurv mutt Kilometer 21 opduken un denn is de halve Marathon schafft – Bargfest!

De halve Streek von mien Loop heff ik achter mi, dat maakt mi stolt. Aver wenn ik doran denk, dat ik nochmaal soveel vör mi heff, lett mi mien Moot meist alleen. Wat warrt mit dat Steken in de Siet, dat mi siet Kilometer 16 plaagt, un worüm fangt nu uk noch mien rechte Waad an wehtodoon? Von de Blasen an de Fööt ganz to swiegen; de sünd so un so al lang opgahn un bi jeedeen Schreed to marken. „Nu blots nich hangen laten!“, dink ik, griep noch gau na en Beker Tee, de mi von en fründlichen Helper toreckt wart, un denn geiht dat wieder dörch en ganzen Barg Tokiekers, de uns mit jümehrn Bifall ornlich andrievt.

Meist as in Droom seh ik de Kilometerfafeln 22, 23 un 24. Mi is kloor, dat nu op de neegsten söss Kilometer de Grundsteen för dat Dörchholen leggt warrt. Wokeen bi en Marathon 30 km dörchhöllt, de schafft mehrsttiets ok den Rest. Bi km 25 hebbt sik veel Frünnen un Bekannte von mi  drapen. Se juuchheit un drievt mi an un drückt mi de Duums. Dusend Meter wieder kaamt Löpers ut en annern Loop op uns to. Wi maakt uns nu tosamen op den Weg, all mit de Afsicht, na't Teel to kamen. Achter en lütt Holtdeel kaamt wi bi Kilometer 30 vörbi. Veel Löpers rüst sik nu  för de letzten 12 km mit en kort Muskeltraining. Dörför heff ik aver mal wedder keen Tiet.

Den swoorsten Deel von mien Loop heff ik ja nu överstahn. Denn aver treckt düüster Wulken op. Dat lett, as schull nu noch en sünnerlich lastig Prüfung op uns Löpers tokamen. De Heven deit sik op un dat regent, wat dor blots rünnerkamen kann. En poor nehmt dat as Teken un geevt op. De meisten aver hoolt dörch un sünd froh, as na enige Kilometer de Sünn wedder dörchkummt.

De ganze Tiet weren wi en Rundkurs lopen. Nu aver geiht de Weg ut 'nanner. Ok ik krieg en annern Kurs towiest un mutt mi nu von en poor Wegkumpanen trennen. Noch en hööglichen Toroop un denn gah ik op de nee'e Streek. Gau heff ik Lüüd funnen, wo ik dat Tempo mitgahn kann.

Denn endlich, an'n 1. April 2010 is dat so wiet. Vör uns seh ik de Kilometertafel 42 – dat Teel? Nee! Von en Teelband is wiet un breet nix to sehn. Un denn dat Opkloren: De klassische Marathon-Loop is 42 km un 195 m lang. Also wieder! Dat geiht dörch en Doorbagen op en Sportplatz. Un op halve Streek von dat Rund is denn ok al dat Teelband to sehn.

Doch wat is dat? Batz pedd ik in en lüttje Pütt un verleer dat Gliekgewicht. In't Stöltern versöök ik mi an en Sparrtuun fasttoholen, man ik kaam wedder in't Strukeln un ligg op de Eer. Schull nu noch allens vörbi ween? – Blots en poor Schrammen an't Knee, mehr is nich to sehn. Also oprappeln un wiederlopen! Blots noch en poor Meter un denn – hoppla! – Noch eenmal kaam ik in't Strukeln un denn geiht dat över de Teellien.

… Aver nu is dat schafft! Un ik weet en Saak, wat ik nümmer mehr hebben will: keen Tiet!“