Lächeln!

vun Karl-H. Nissen


Jümmers, wenn ik na't Fröhstück dat Blatt lesen do, denn meent Anneke: "Nu kiek doch nich so vergrätzt. Dat ännert doch ok nix. Ik mag Di veel lever lieden, wenn Du lächelst!"

Wo kann ik lächeln, wenn ik blots vun Spektakel in de Welt lees?! Un wenn ik mi in't Fernsehn uns Böversten ankiek, Mann, de köönt Gesichter maken!

Letzt kreeg ik en Foto in de Hand, de Klingenbarg weer dor to sehn. De Upnahme mütt en poor Daag na den Bombenangriff up Lübeck maakt worrn sein, also 1942. Allens vull Trümmer. Dat Koophuus weer utbrennt, in de Smeedstraat weer nix mehr, rein gor nix. Ganz vörn stünn noch en Stück Muur, dor kunn man lesen "Hotel Stadt Hamburg". De brede Trepp weer noch dor Un de beiden Sockel, up de mal de Löwen stünnen, de nu vör dat Holstendoor liegt. Wo weern de Löwen to de Tiet, as Lübeck twei bombt worrn is? Wann sünd de weg kamen? Ik wull dat geern weten, man keen kunn mi helpen.

Nu gifft dat en Amt för so olle Saken. Ik dor hen in dat schöne olle Huus, de schöne olle Trepp hooch. En fründliche Fru fraagt, wat ik wull. As se dat höör, dor wörr se meist trurig. Se weern so wenig Lüüd in dit Amt, sä se, dor weer wiß keen, de mi helpen kunn. Se wull dat liekers versöken un verswünn. Ik tööv, ik heff mi so en beten up den Flur ümkeken. Vör en Döör bleev ik stahn. Dor hüng en lütt Schild: "Lächeln!" stünn dor up.

De nette Fru keem wedder, se kunn mi allerhand vun de Löwen vertellen, man wo de 1942 weern, nee, dat wüß se ok nich.

Na, ik na Huus. Ik heff Anneke mien Beleevnis vertellt. Klor kreeg ik to hören: "Sühst du, lächeln müsst du."

Man denn, twee Daag later, morgens bi't Fröhstück, wat liggt up mienen Platz? En richtig Fröhstücksbrett. Un wat steiht dor up?

Groot un schöön in fröhlich sünnig Farven steiht dor "Lächeln!".
Dor kann ik nu nich gegen an, ik mütt "lächeln".


10.4.2013


na baven