Kinners un Deerten

vun Wolfhard Sauerbrey


Eens Dags, dor kümmt ut ehre School
lütt Heike dickmuulsch trüch,
de Anorak flüggt in de Eck,
de Ranzen vun den Rüch.

Denn sluukt se tweemal düchtig daal,
hett sik to'n Vadder kehrt,
un seggt mit'n Bevern in de Stimm:
ik harr so geern 'n Deert.
Dat kunn so'n lütten Vagel ween,
so in so'n Käfig binn:
So'n ganzen lütten, kost nich veel:
kunnst nich so eenen finn'?
Un — batz! — an'n annern Middag steiht —
glövst meist an Töverie —
een Käfig, un dor binnen singt
'n lütten Kanari!

Hei — dat's 'n Höög! Se putzt un pleegt
un is heel dull vör Glück,
man nach dree Weken kümmt di denn
de griese Alldag trügg.

Denn wiest ehr Modder in de Stuv:
Kiek maal! De Bodden hier!
Du maakst mi jeedeen tweeten Dag
de Vageleck mi schier!
Erst geiht dat good. Man nach'n Tied
hett se dat maal vergeten,
un oftins denkt se ok nich an
dat Drinken un dat Eten.
Un eens Dags sünd de Feddern weg,
dat Oos, dat mausert sik,
lett as'n Geripp un singt nich mehr —
vörbi is nu dat Glück!

Wo't wiedergeiht, dat kennt ji ja:
kuum is dat Johr vörbi,
dat warrt nich mehr "de Vagel" seggt,
dat heet nu bloots "das Vieh".
Nu mutt 'n anner Huusdeert her —
de Öllern ahnt al wat;
un richtig: Heike wünscht sik nu
ne lütte söte Katt!
Do warrt nu süfzt un jankt un nöölt,
de Deern warrt dünn un bleek,
jedoch — se kloppt de Öllern denn
so langsam, sachen week.

Un eens Dags is de Katt nu dor —
mien Gott wat is de sööt!
Man na een Johr — ji weet dat ja —
do warrt de Öllern mööd:
op eenmal sünd söss Junge dor,
de loopt dör't heele Huus,
un — he! — da liggt nu hier un dor
'n Vagel un 'n Muus!
De Öllern mööt na Arbeit gahn,
un in de School de Lütt;
intwüschen kleit dat Kattentüüg
den Huusstand inne Grütt.
Amenn geiht de Familienraat
de Saak nu op den Grund:
ja, sään se all, weer nich passert —
ach! harrn wi doch'n Hund!
De Katt, de warrt nu foorts kastreert,
warrt dick un rund un fuul.
Un kiek — dor liggt eens Dags in't Eck
een Welpe, leckt sik't Muul.

Ach Gott, was is de Welt op maal
mit eenen Hund doch schön!
Un dat he miegt un dat he kackt,
warrt gerne översehn.
Dat eerste Jahr, da kaamt se noch
ganz good mit em torecht;
man langsam sünd se övereen:
O je — de Koop weer slecht!
De Hund tarrt asig an de Lien
un biet' de annern Lüd,
un doovt un juult un zappelt rüm,
wenn he een annern süht.
De Katt is utneiht op'n Böhn,
hörst nich mehr, dat se schnurrt,
un geihst an'n Köter blots vörbi,
wiest he de Tähn'n un knurrt.

Lütt Heike kümmt nu langsam ok
in ehre Pubertät,
hockt mit de annern Deerns tohoop
un snötert, as man geht.
Denn, in de Ferien, fohrt se mal —
se is nu veertein Johr —
dree Weeken op'n Buurnhoff:
Mann, dat is wunnerbor!
Dor hefft se Peer, de se ok pleegt,
un rieden dröff's jüm ok;
denn kümmt se wedder trüch na Huus
un jubelt as nich klook:
mit Vagel, Katt, un mit den Hund,
da weer ja allns verkehrt —
ach Mama! Papa! kööpt mi doch
so'n schönet eignet Peerd!
Eerst hett dat: Ne! Un denn: Villicht . . .
Amenn, do heet dat: Ja!
Un denn, denn steiht an'n Wiehnachtsahmd
'n lütten Brunen da!

De Deern juchheit un singt un lacht,
is jümmerto in'n Stall,
un blöht recht op un warrt' n Deern
recht driest un sööt un krall.

De Öllern swöögt — keen süht denn ok
de Tokunft vör de Döör!
Mann — wehe, wehe! denn eens Dags,
dor kümmt di dat Mallör:
Do dröppt de Deern di so een Jung,
he is nich b'sünners klook,
hett mal mit Drogen rümprobeert,
un Pickels hett he ok.
He smöökt un rüükt na Nikotin
un ok nach annerswat,
man — Gott in Heven! — kiek mal her:
he hett'n Motorrad!

Nu huukt de Deern, dagaus, dagein,
stolt op den Sozius-Sitt;
de Deerten — Vagel, Katt, Hund, Peerd,
da is se nu mit quitt.

De armen Öllern — ja, nu is
vorbi dat mit de Roh:
veer Deerten, de nu keeneen will —
da kümmt wat op jüm to . . .!

Moment — Veer Deerten — düsse veer,
de wi vun fröher kannten?
Na kloor — da is doch de Geschicht
vun'n Bremschen Stadtmuskanten!

Ik höp: uns Vagel, Katt, Hund, Peerd
kaamt liekerwies torecht,
un as Muskanten maakt se sik
denn gar nich mol so slecht!


23.2.2020


na baven