Keen Kobel an

vun Heinz Tiekötter


Meist sünd wi grod bi'n Eten, wenn uns Telefon pingelt. Un denn kann ik alleen wieder eten. Bi dat Telefonieren find miene Fro nienich 'n Enn. Un dat is slimmer worr'n, sietdem dat düsse Quasselkisten ok sneurloos to hebben sünd. Se kann de rümdregen un sik dat öberall kommodig moken. Un ik heff ik de Dinger nu noch mehr op'n Kieker. Mann, geiht mi ehre Sabbelee an'n Telefon gräsig op'n Keks! Wi Mannslüüd snackt jo nich so veel.

Freuher harrst du'n Radius vun villicht annerthalv Meter, so lang weer de Snuur. Un wenn du no 'ne Tiet dien Been feuhlt hest un di nich verholen kunnst, denn hest du di vun alleen kott foten. Vundag kannst den Sabbelknoken dorhen dregen, wo du wullt. Bit in'n Gorrn geiht dat. Männichmol mutt ik mi den Heurer eerst seuken un find em denn wat weet ik wo! Sülmst op dat Klo heff ik em all funn'n. Af un an mutt ik dat Handy ut de Schuuv nehmen un bi mi sülmst anropen. Dor, wo dat denn bimmelt, finn ik den Sabbelknoken.


Dormals Luxus, hüüt en ole Hoot: Kabeltelefon

Wenn dat pingelt, is mien Fro jümmers fixer as ik. Bliev ik denn — rein tofällig un ut Versehn — noch wat in de Neegde, nütt dat gornix. Miene Fro nümmt sik den Heurer un geiht mi dormit ut'n Weg. Se sett sik denn op'n Balkon or in de gode Stuuv or in Gorrn. Op jeden Fall ut mien Beritt rut. Un se söcht sik jümmers 'n Platz, wo ik grod nix to doon heff. Rein automatisch. Ik bün jo ok nich neeschierig. Un wenn ik — blots tofällig — no dottig, veertig Minuten 'n beten dichter koom, üm wat to frogen, denn verswinnt se mit dat Ding un seukt sik ne annere Eck. So brukt se de nee kabellose Beweglichkeit un winkt mit so'n Geste, de mi wiest, dat ik lästig bin un ehr steuern do.

Oftens vergeiht 'n Stünn, bit dat se opleggt. Wenn ik ehr denn froog, ob wat Wichtiget weer, kiekt se mi trulich an, grient un seggt blots "Peter Neeschier".

Mit de Tiet weet ik ober all ut een, twee Wöör un ut de Gesprächstiet un op welke Ort un Wies se sik dat bequem mookt, wokeen an't anner Enn hangt. Mit ehr Süster duert dat meist so üm 20 Minuten un löppt ut mit so'n langtrocken Tschüüüs. Mit Christa, dat is ehr beste Fründin, duert de tägliche Ünnerhollung jümmers länger as 'n Stünn. — Dor sünd wi Mannslüüd jo totol anners.

Is di nu kloor, worüm du bi mi männichmol nich dörchkomen büst. Man dat hett sik nu ännert: Wi hebbt nu 'n Komfort-Ansluss mit'n tweetet Telefon un 'ne tweete Nummer. Wenn miene Nummer pingelt — se hett'n annern Klang as de vun miene Fro —, denn treck ick mi 'n beten trüch. Man will jo nüms steuern. Is sotoseggen anertrockene Höfflichkeit vun uns Mannslüüd. Un denn fallt mi op, dat miene Fro meist ok dor to doon hett, wo ik grod hengoh. Grood so, as wenn se miene Neegde söcht. Dat deit se annertiet nich; eher in Gegendeel.

Un wenn ik denn in'ne knappe dreeveddel Stünn dat Allerneudigste mit mien Kumpels öber Football un Politik un so wieder besnackt heff, denn will se achteran weten, wo dat Uwe denn geiht.

Woher weet se nu bloots, dat dat Uwe an'n Telefon weer?


30.10.2021


na baven